Protest van kerken is opportunistisch

‘Ik sta verbaasd over de bezorgdheid en betrokkenheid van de kerk in Cuba over de mogelijkheid in Cuba het homohuwelijk in te voeren. Het verbaast me en lijkt me een daad van totaal en absoluut opportunisme’. Dat schrijft de website Habanero 2000 in een reactie op publieke protesten uit de evangelische en katholieke gemeenschappen in Cuba. Hier volgt de tekst van het commentaar.

Protest bij de methodistenkerk in Marianao bij Havana

Dezelfde kerk die zwijgt over schendingen van mensenrechten, dezelfde kerk die zweeg toen de ramp met de veerboot 13^de Marzo* plaatsvond, dezelfde kerk die toen de andere kant uitkeek en daardoor medeplichtig was, deze kerk verheft plotseling luid haar stem en mobiliseert mensen. Zij protesteert tegen de liefde, maar had niet de ballen dit te doen in het zicht van de haat.

Ik hoorde over de methodistenkerk van Marianao, die 3.000 mensen mobiliseerde om te protesteren. Zij die zichzelf altijd het zwijgen oplegde vanwege medeplichtigheid en lafheid, openen nu hun mond en protesteren.

Kerkdienst met protest

De kerk moet aan de kant van de mensen staan, hun stem zijn als hen het zwijgen dreigt te worden opgelegd. Als we de bijbel interpreteren en deze rigide op de situatie van vandaag toepassen, zouden velen gestenigd worden. Als God de liefde bevordert, hoe is het dan mogelijk dat kerken haat preken?

Het is de trieste rol die de kerk in Cuba speelt , die een daad van liefde veroordeelt en duizend keren zwijgt vanwege lafheid, opportunisme en medeplichtigheid. Ze vragen erom uit de tempel verjaagd te worden die ze besmeurd hebben.

Bron
* Habanero 2000, 27 oktober 2018

Noot
* Drie Cubaanse marinevaartuigen ramden op 13 juli 1994 de veerboot 13 de Marzo met Cubanen die hun land wilden ontsnappen. Zij zetten hogedrukspuiten in tegen de passagiers op het dek en vervolgens kapseizde de boot; 41 mensen verdronken waaronder 23 kinderen.

Ongewone campagne van evangelische christenen in Cuba

De evangelische kerken in Cuba zamelen handtekeningen in tegen het voorstel om het homohuwelijk via de nieuwe grondwet te in te voeren. Volgens het persbureau Reuters is een dergelijke omvangrijke campagne in Cuba ongewoon. Het is opvallend dat de afgelopen tijd met veel openheid in de media en op straat wordt gedebatteerd over de legalisering van het homohuwelijk omdat je stem laten horen in het streng communistische land meestal niet wordt gewaardeerd. In Cuba vinden debatten plaats over de hervorming van de grondwet van 1976. In artikel 68 van de ontwerptekst wordt het huwelijk omschreven als een verbintenis tussen twee personen zonder de sekse verder te preciseren. Kerken in Cuba hebben meer autonomie en invloed dan de meeste groepen in de civil society die klein en verdeeld zijn.

Voorganger Henry Nurse leidt een dienst tegen het homohuwelijk in een methodistenkerk in Havana

‘Wij zullen in geen geval artikel 68 accepteren. En weet u waarom? (…) Omdat de Bijbel dit verbiedt,’ aldus dominee Lester Fernández (39) die een gehoor van ongeveer 500 gelovigen toespreekt in een methodistenkerk in Havana. De Methodistenkerk is een van de 21 kerkelijke groeperingen die deelnemen aan een handtekeningenactie tegen de mogelijke introductie van het homohuwelijk. De kerkgangers hebben posters en pamfletten in de hand waarbij ‘het originele ontwerp van het gezin zoals God dit heeft gewild’ wordt gesteund. Het is een ongewoon beeld voor veel Cubanen die gewend zijn dat op openbare plekken de staat en de partij publieke uitingen controleert. De aandacht voor het homohuwelijk lijkt de aandacht af te leiden van andere delicate thema’s uit de nieuwe grondwet bijvoorbeeld over de ‘onomkeerbaarheid’ van het socialistisch eenpartijsysteem in Cuba of de rechtstreekse verkiezing van de president van het land. Volgens Isbel Díaz Torrres, LGBTI-activiste, ‘functioneert het homohuwelijk als ‘een rookgordijn’ om andere werkelijkheden te verbergen. Zij is echter gelukkig als ze uiteindelijk met haar vriendin met wie ze al 14 jaar samen is, kan trouwen.

Discriminatie
Sinds het begin van de revolutie in 1959 werden homoseksuelen in Cuba gediscrimineerd en werden, evenals priesters en kunstenaars naar strafkampen gevoerd. Fidel Castro omschreef hen als ‘contrarevolutionairen’. Op het terrein van de emancipatie van LGBTI’ers werd de laatste jaren vooruitgang geboekt o.a. door de werkzaamheden van Mariela Castro, directeur van het Centro Nacional de Educación Sexual (Cenesex). Als artikel 68 uiteindelijk in februari 2019 per referendum wordt aangenomen zal Cuba samen met Argentinië, Brazilië, Colombia en Uruguay, behoren tot de landen in Latijns-Amerika waar het homohuwelijk mogelijk is.

Affiche tegen homohuwelijk

Kerken
De voorzitter van de Evangelische Liga van Cuba / Liga Evangélica de Cuba, Alida León Báez, verwacht 500.000 handtekeningen te verzamelen. Meer dan 60% van de 11,2 miljoen Cubanen zijn katholiek gedoopt. De katholieke kerk van Cuba heeft zich niet officieel uitgesproken tegen het homohuwelijk; de aartsbisschop van Santiago Dionisio García Ibáñez, deed dit wel. Bisschop Wilfredo Pino van Camagüey publiceerde een eigen brief Mi modesta opinión / Mijn bescheiden mening. Hij suggereert het woord huwelijk bij relaties tussen personen van hetzelfde geslacht achterwege te laten. Pino wijst op de situatie in sommige Europese landen waar de wettige gelijkberechtiging van homostellen juridisch is vastgelegd zonder het woord huwelijk te gebruiken.

Voor en tegen
‘Als dit concept van het huwelijk in het nieuwe ontwerp voor de nieuwe grondwet terechtkomt, zullen wij tegenstemmen,’ aldus voorganger León Báez. ‘Als dat wordt geaccepteerd, is onze natie op weg naar de complete vernietiging,’ voegt hij er aan toe. LGBTI-activisten die weinig op hebben met de autoritaire aanpak van Mariela Castro en CENESEX, voeren actie tegen de evangelische kerken vooral via sociale media, maar zij krijgen weinig ruimte omdat het regime niets van onafhankelijke gaygroepen moet weten. ‘CENESEX voert veel actie maar we moeten niet vergeten dat dit een wetenschappelijk en educatief instituut is,’ aldus de LGTBI-activist, Ulises Padrón.

Bron
* Diverse persbureaus, 18 oktober 2018

Linken
* Brief bisschop Dionisio García González 29 augustus 2018, aartsbisschop van Santiago 
* Brief Mi modesta opinion, 24 september 2018, van bisschop Wilfredo Pino van Camagüey

Groei toerisme en prostitutie gaan hand in hand (deel 2)

De Spaanse krant El País maakte een rondgang door de plaatsen en getuigenissen van mannen en vrouwen in Cuba die er in slagen in ruil voor seks in een middag net zoveel te verdienen als een arts in één maand. De groei van toerisme naar Cuba leidt ook tot groei van de prostitutie. Tegelijk met de massale komst van toeristen gingen duizenden jongeren in het hele land, vooral van het platteland, op zoek naar de buitenlander om zo aan hun economische behoeften te kunnen voldoen of hun verlangen het land tegen elke prijs te kunnen verlaten, naderbij te brengen. Hier volgt het tweede deel van deze reportage.

Yanet zit sinds haar 13e in de prostitutie

‘Wanneer de nacht wegkwijnt  komen de schaduwen weer tot leven’, fluistert  Yanet, een slanke jonge mulattin van nauwelijks 17 jaar, herinnerend aan een oud lied. Ze wordt niet voor het eerst door de politie gearresteerd. Ze heeft het waarschuwingsbewijs bij zich, een document dat haar verbiedt in de stad rond te lopen in wijken met veel toeristisch verkeer. ‘Als ik doorga met ‘klanten werven’ riskeer ik te worden veroordeeld voor antisociaal gedrag, maar ik kan niet anders.’ (…) ‘Ik voer dit gevecht al vanaf mijn dertiende, in de weekenden ben ik tegen 10 uur tussen Coppelia en de Malecón, in de buurt van Hotel Deauville, tot ik de yuma  [buitenlandse toerist] tegenkom’, vertelt ze. Yanet wil medicijnen studeren. ‘Mijn vader is arts, zijn maandsalaris, ongeveer 50 dollar, kan ik in één middag verdienen. Het is frustrerend aan een nabije toekomst op dit eiland te denken.’

In Parque Central in Havana o.a. mannelijke hoeren of pingueros.

Mannen in de prostitutie
Mannen hebben dezelfde dromen en ambities. Hoewel de homoseksuele prostitutie een taboe is in een machosamenleving vol vooroordelen is het eiland altijd een van de voornaamste toeristische bestemmingen voor gays geweest. ‘De laatste jaren is het aantal vrouwen dat zich in gezelschap van Cubaanse mannen of vrouwen laat zien toegenomen’, bevestigt agent Reyes op zijn patrouille over de Malecón. Frank is 27. Hij is salsa-leraar in een bekende school in Habana Vieja en ook prostitueert hij zich. ‘Ik ga al vanaf mijn veertiende jaar met buitenlanders naar bed. Ik verdien nu veel euros, maar alleen met vrouwen, want ik vertegenwoordig en bescherm verschillende jineteras. Ik heb verschillende Europese verloofdes die elk jaar op vakantie komen en daarvan kan ik bescheiden leven met wat ik met de danslessen verdien. Hoewel ik van de vijf vrouwen die me voor lessen in dienst nemen er met zo’n drie in bed beland. De beste oplossing zou zijn als er iemand op me verliefd werd en ik naar haar land kon gaan’, erkent hij glimlachend met een arrogante air.

Overleven
De regering van Havana heeft prostitutie nooit als een serieus probleem erkend en betoogt dat het een vrijwillige bezigheid is, en ze ontkende ook altijd energiek dat het eiland een seksueel paradijs zou zijn. Het Comité voor Eliminatie van Geweld tegen vrouwen van de Verenigde Naties gaf aan ‘uiterst bezorgd te zijn want de Staat erkent het bestaan van uitbuiting van de prostitutie niet’, luidden de conclusies. De positie van de Regering is echter dat ‘het fenomeen van prostitutie geen structurele oorzaken in Cuba heeft, aangezien die na de overwinning van de Revolutie werden uitgeroeid.’ ‘Niemand wil hoer zijn als ze volwassen is’, zegt Arlen, ‘maar als ze de deur voor je dichtgooien heb je geen optie. En meisje van plezier met de toerist spelen, ook al is het bij tijd en wijle, is een deur naar je toekomst openzetten en je huidige tijd overleven.’

Bron
* El Pais, 8 september 2018

Link
* Fotoreportage over seksueel toerisme in Cuba: entre ‘jineteras’ y ‘pingueros’ / tussen hoeren en hoerenjongens, Alvaro Fuente, El Pais 8 september 2018

Groei toerisme en prostitutie gaan hand in hand (deel 1)

De Spaanse krant El País maakte een rondgang in Cuba en tekende de getuigenissen van mannen en vrouwen op, die er in slagen in ruil voor seks in een middag net zoveel te verdienen als een arts in één maand. De groei van toerisme naar Cuba leidde ook tot de groei van de prostitutie. Tegelijk met de massale komst van toeristen gingen duizenden jongeren in het hele land, vooral van het platteland, op zoek naar de buitenlander om zo aan hun economische behoeften te kunnen voldoen of hun verlangen het land tegen elke prijs te kunnen verlaten, naderbij te brengen. De vorm van de prostitutie is in ruim 60 jaar revolutie wel veranderd evenals de status van de sekswerkers en hun maatschappelijk aanzien.

Arlen is een donkere mulattin, met een klein, elegant en stijlvol lichaam. Ze toont een vermoeide blik die ze tracht te verhullen met een buitensporige make-up. Met haar ruim 50 jaar zit ze nog steeds in de seksbusiness, maar niet zoals vroeger: ze leidt nu een illegaal bordeel dat er uitziet als een eenvoudig gastenverblijf ten zuiden van Habana Vieja. Het is een gebouw waarvan de jaren ook de pracht hebben uitgewist en dat nu een van die voor de leek verborgen bordelen is, maar voor de toerist die goed weet waarnaar hij op zoek is gemakkelijk te lokaliseren. ‘Uit nieuwsgierigheid waagde ik het op 13-jarige leeftijd met mannen naar bed te gaan, omdat een vriendin het deed. Ik haalde dagelijks dollars binnen en was verrukt van die koopkracht. Daarna ging ik van school en begon ik steeds vaker van huis weg te blijven. Ik belandde tenslotte in een clandestien bordeel tot de eigenaars in een razzia werden gearresteerd.’

Ambities
Een van de eerste sociale programma’s van Fidel Castro was een project om de prostitutie op het hele eiland te verbieden. De bordelen, gastverblijven en nachttenten waar ontmoetingen werden gefaciliteerd werden gesloten. De sekswerksters konden een opleiding krijgen en de mogelijkheid fatsoenlijk werk te vinden. ‘Eind jaren 70 besloot ik in de business te blijven, maar als een overlevingsstrategie’, zegt Arlen. ‘In die tijd waren we met maar weinig hoeren en werden we als de meest verachtelijke mensen van het land beschouwd, net als verklikkers en bandieten. Die opvatting is nu veranderd, een prostituee in huis wordt niet als slecht gezien, ze wordt ook door haar familie ondersteund, want ze leven op een niveau dat voor de rest van de bevolking ondenkbaar is. Onze benaming is ook verzacht: eerst hoeren nu jineteras, meisjes van plezier. Ofschoon er wel verschil gemaakt kan worden tussen dat wat wij deden om te voldoen aan zware economische behoeften en dat wat de jonge meiden van vandaag doen uit een ander soort ambitie.’

Speciale periode
Volgens de sociologe Velia Cecilia Bobes is het sekstoerisme op het eiland begonnen toen de regering begin jaren 90 besloot de toeristenindustrie een boost te geven. ‘Met de komst van het toerisme kregen de jineteras toegang tot de dollareconomie en een bevoorrecht consumptiepatroon’, geeft de doctor aan in haar werk ‘De Cubaanse vrouwen voor de Speciale Periode: aanpassingen en veranderingen.’ De Cubaanse economie zat toen in een fase die bekend staat als de Speciale Periode. De Sovjet-Unie was ingestort en daarmee verdween de financiële steun die zij regelmatig naar Cuba stuurde. De gemakkelijkste manier om de economie van het eiland te verbeteren was de zoektocht naar deviezen in het internationale toerisme. ‘Het fenomeen van de prostitutie was niet meer te stuiten. Tegelijk met de massale komst van toeristen gingen duizenden jongeren in het hele land, vooral van het platteland, op zoek naar de buitenlander om zo aan hun economische behoeften te kunnen voldoen of hun verlangen het land tegen elke prijs te kunnen verlaten naderbij te brengen’, erkent Arlen. Een beroep binnen bereik van jongeren en tieners. ‘Prostitutie wordt niet wettelijk bestraft, hoewel uitoefening ervan niet toegestaan is. Souteneurschap en mensenhandel worden wel zwaar bestraft. De vrouwen kunnen alleen maar worden beschuldigd van mogelijk gevaar van antisociaal gedrag met opsluiting van een tot vier jaar’, erkent het Nationaal Centrum van Seksuele Opvoeding, Cenesex.

Politie-aktie
Tussen 1996 en 2002 lanceerde de Cubaanse regering de operatie Lacra, een reeks politieoptredens met als doel de rem te zetten op de al wijd verbreide prostitutie die het imago van Havana bezoedelde. Een offensief dat er alleen maar in slaagde het probleem tijdelijk te verzachten en de sekswerksters op zoek liet gaan naar andere meer discrete methodes om klanten te werven. Het gebruik van tussenpersonen als hotelpersoneel, discotheekmedewerkers, taxichauffeurs of toeristengidsen in ruil voor een commissie kwam steeds vaker voor. Hoewel het Ministerie van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten in zijn rapport ‘Mensenhandel 2014’ had aangegeven dat het eiland ‘een land is met volwassenen en kinderen die slachtoffer zijn van mensenhandel’ heeft het in 2017 het land van zijn zwarte lijst van landen gehaald die medeplichtig zijn aan mensenhandel en nu is het in de zone geplaatst van ‘speciale observatie’. Vanuit het Ministerie van Buitenlandse Zaken wordt verzekerd dat het castristisch regime niet voldoet aan de ‘minimumeisen’ voor eliminering van mensenhandel hoewel het erkent dat de Cubaanse autoriteiten betekenisvolle pogingen deden om er aan te voldoen. Cuba spreekt van ‘voortdurende inspanningen’. De ex-minister van Justitie, Maria Esther Reus, verzekerde dat er op het eiland ‘zerotolerantie’ is voor dit soort delicten die met minderjarigen te maken hebben. Regeringsinstanties als Cenesex streven ernaar ‘mechanismen te ontwerpen om de bestaande wetgeving te monitoren om voorstellen tot wijziging in de thema’s van seksueel kindermisbruik, prostitutie, mensenhandel en seksueel geweld te kunnen realiseren’, aldus de directeur, seksuoloog Mariela Castro, dochter van ex-president Raúl Castro. Zij presenteerde vorig jaar een wetsvoorstel om klanten te bestraffen die seksuele diensten aangaan als maatregel om de prostitutie in Cuba te beteugelen.

Bron
* El Pais, 8 september 2018

Link
* Fotoreportage over seksueel toerisme in Cuba: entre ‘jineteras’ y ‘pingueros’ / tussen hoeren en hoerenjongens, Alvaro Fuente, El Pais 8 oktober 2018

 

Katholieke kerk in Cuba tegen homohuwelijk

De katholieke kerk in Cuba verzet zich tegen plannen om in paragraaf 68 van nieuwe grondwet de definitie van het huwelijk te wijzigen om de legalisering van homorelaties mogelijk te maken. De aartsbisschop van Santiago de Cuba, Dionisio García, spreekt in dit verband van ‘ideologische kolonialisme’. In de brief waarschuwt de aartsbisschop voor de mogelijke gevolgen en noemt met name de adoptie van kinderen door homostellen als een kwalijk gevolg. Het is de eerste keer dat de katholieke kerk van Cuba zich in het debat mengt. Enkele kleinere evangelische groepen deden dat al eerder.

Mars in Havana tegen homofobie

‘Negeren wat ons van nature is gegeven of ingaan tegen wetten en processen die vastliggen, zelfs genetisch, in ons wezen, levert altijd betreurenswaardige gevolgen op, hetzij onmiddellijk, hetzij door de jaren heen,’ aldus de brief van de aartsbisschop. De brief benadrukt dat ‘het instituut van het huwelijk zo oud is als de mensheid, aan de oorsprong ligt van de mens en al aanwezig was bij primitieve vormen van sociale organisaties’(…) ‘gebaseerd op de twee bestaande geslachten, man en vrouw.‘ Kritiek op het homohuwelijk komt, aldus de aartsbisschop, niet alleen van christenen maar wordt ondersteund door de ervaring, geschiedenis en wetenschappen die de mens en zijn gedrag bestuderen. Garcia waarschuwt dat ’als gevolg van de herdefiniëring van het huwelijk in de grondwet, ook de inhoud van de opvoeding en het onderwijs, de cultuur en de media kan worden aangepast’ en hij noemt dit ‘’een onnodige culturele verandering’. (…) ‘Het is onjuist te beweren dat het typisch is voor een revolutie om dergelijke veranderingen aan te brengen en met tradities te breken. De manier om een ​​huwelijk te vieren kan als een traditie worden beschouwd, maar niet het huwelijk zelf’, stelt hij. In de nieuwe grondwet zou niet langer worden gesproken over het huwelijk als een verbintenis tussen een man en een vrouw maar over een vrijwillige verbintenis tussen twee personen.

Alternatief
Als alternatief stelt de aartsbisschop van Santiago voor om ‘op zoek te gaan naar de juridische middelen om degenen te beschermen die in zo’n situatie verkeren.’ Volgens de bisschop mag de situatie niet misbruikt worden ‘als argument de definitie van een natuurlijke orde zoals het huwelijk te veranderen, een orde die de continuïteit van de mensheid door de eeuwen heen heeft beschermd. De prelaat is verder van mening dat ‘zo’n buitenaards idee’ voor de Cubaanse cultuur als het toestaan ​​van een homoseksueel huwelijk’, afkomstig is ‘uit landen met machtige groepen met een grote economische macht en invloed.’ Hij is ervan overtuigd dat internationale organisaties maar ook de regeringen van rijke landen, met economische en financiële hulp groepen steunen die deze opvattingen steunen en regeringen dwingen in veel gevallen met economische steun, hun beleid met betrekking tot het homohuwelijk aan te passen.

Kerkgangers tegen het homohuwelijk. ‘Ik ben voor het oorspronkelijke ontwerp’

Kerken tegen
De katholieke kerk sluit zich met deze kritiek aan bij enkele andere kerkgenootschappen in Cuba, die zich de afgelopen weken hebben uitgesproken tegen de verandering in de grondwet van de definitie van het huwelijk en die deze instelling willen reserveren voor huwelijkse relaties tussen man en vrouw. Verschillende christelijke kerken op het eiland riepen hun gelovigen op om te ‘vechten’ tegen artikel 68, hielden vastenakties en verspreidden pamfletten met illustraties van een man en vrouw, ter verdediging van ‘het oorspronkelijke ontwerp van het gezin’. De LGBTI-gemeenschap reageerde met pamfletten en campagnes ten gunsten van ‘interessantere modellen.’ Tot november wordt in Cuba gedebatteerd over het concept van de nieuwe grondwet. Daarna zal een commissie geleid door oud-president Raúl Castro, de discussiebijdragen beoordelen en al dan niet toevoegen aan de concepttekst. Vervolgens buigt het parlement zich over het resultaat en zal de nieuwe grondwet in februari 2019 in een referendum aan de bevolking worden voorgelegd.

Bron
* Persbureau EFE, 31 augustus 2018
Link
* Brief van de Cubaanse bisschoppenconferentie, 29 augustus 2018

Cubaanse evangelicals tegen homohuwelijk

Vijf evangelisch-protestantse kerkgenootschappen in Cuba hebben zich in een brief uitgesproken tegen de wettelijke erkenning van het huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht. Zij stellen vast dat de ‘genderideologie’ geen enkele relatie heeft met de Cubaanse cultuur ‘noch met de historische leiders van de Revolutie’. De Evangelische Liga van Cuba, de Baptistenconventies van het Westen en het Oosten, de Methodisten en de Kerk van de Evangelische Assemblee van God publiceren dit document op een moment dat de Nationale Assemblee zich klaarmaakt voor een discussie over de herziening van de grondwet. De grondwetshervorming maakt deel uit van de onvoltooide veranderingen die voormalig president Raúl Castro na tien jaar in functie, heeft nagelaten. Castro is momenteel secretaris-generaal van de Cubaanse Communistische Partij en van de commissie die belast is met de voorstellen van grondwetswijzigingen. Volgens voorstanders van het homohuwelijk zou een erkenning van gelijkgeslachtelijke huwelijksrelaties in de grondwet moeten worden opgenomen.

Prediking op straat door evangelicals in Cuba.

‘We willen de autoriteiten bewust maken van het gevaar dat het homohuwelijk voor de natie kan betekenen,’ zegt Dariel Llanes Quintana, voorzitter van de Baptisten Conventie van het Westen. Volgens Llanes vroegen de vijf groepen, die geen deel uitmaken van de Cubaanse Raad van Kerken, de regering om toestemming op de Rampa 23 y L en Malecón, tot een demonstratie, maar dit verzoek werd afgewezen door de autoriteiten. Daniel Llanes Quintana: ‘We hadden een ontmoeting met de verantwoordelijken voor religieuze zaken van de Cubaanse Communistische Partij, Sonia Garcia en Caridad Diego. Zij legden uit dat de demonstratie niet kon worden gehouden, maar dat de grondwetshervormingen zouden worden uitgevoerd na een ‘breed publiek debat.’ Llanes legt uit dat de kerken van plan zijn om gebruik te maken van kerkgebouwen en gebedshuizen om hun positie uit te leggen aan de bevolking. In het gemeenschappelijk communiqué stellen de evangelische denominaties dat het gezin ‘een goddelijke instelling is, geschapen door God’ en dat het huwelijk ‘uitsluitend de vereniging is van man en vrouw’.

Communistische landen
De kerkleiders wijzen erop dat de genderideologie ‘niets te maken heeft met communistische landen’ en wijzen op landen als de voormalige Sovjet-Unie, China, Vietnam en Noord-Korea. ‘Deze alinea werd opgenomen als bewijs dat het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht niet bestaat in communistische landen,’ aldus bisschop Ricardo Pereira Diaz, een vertegenwoordiger van de Methodistenkerk. ‘Van het kapitalisme kun je niet nemen wat je wilt. Als het land communistisch is, laat het dan communistisch zijn’, voegde hij eraan toe. Voor deze religieuze leiders is de ideologie die wordt gepropageerd door overheidsinstellingen zoals het Centro de Educación Sexual (Cenesex), onder leiding van Mariela Castro, dochter van voormalig president Raúl Castro, een gevaar voor kinderen. ‘In andere landen kunnen ouders hun kinderen naar een privéschool of openbare school sturen volgens de regels van hun geloof. In een land als het onze, waar het onderwijs wordt geleid door de staat en er geen alternatieven zijn, is het leren van een kind dat in strijd is met zijn geloof, het schenden van zijn vrije wil,’ zegt hij. Pereira is van mening dat meer dan 60 procent van het land tegen het homohuwelijk en de genderideologie is, ook al beschikt hij niet over gegevens om dat cijfer te staven.

Een bijeenkomst in Havana van een groep evangelicals die steun biedt aan LHBTI-groepen

Homo’s en christenen
Homoactivist en lid van een Pinkstergemeente, Víctor Manuel Dueñas – op dit moment als balling woonachtig in Nederland – betreurt het dat de vijf evangelische kerkgenootschappen zwijgen over de vervolging van christenen. ‘In de Sovjet-Unie, Noord-Korea of zelfs Cuba was het belijden van je geloof praktisch een misdaad. Samen met homoseksuelen, werden christenen opgesloten in concentratiekampen. Deze dominees zouden de geschiedenis beter moeten bestuderen.’ Adiel González Maimó, geestelijk leider van de Iglesia Cristiana Metropolitan, die een open houding inneemt tegenover de LGBTI-gemeenschap, gelooft dat de genoemde kerkgenootschappen ‘alles zullen doen om het homohuwelijk te verhinderen’. Adiel González die nauwe banden heeft met Cenesex, noemt de brief van de kerkgenootschappen ‘een manipulatie’. Hij hoopt op een reactie van de autoriteiten. ‘Die worden ervan beschuldigd homofoob te zijn, terwijl ze juist zoveel voor de LGBTI-gemeenschap hebben gedaan.’

Bron
* Mario J. Pentón, website 14ymedio, 7 juli 2018

Link
* De Spaanstalige tekst van de verklaring van enkele evangelicalsgroepen in Cuba, 28 juni 2018

Monopolie en Mensenrechten

Ons commentaar op de actualiteit
De dochter van de voormalige Cubaanse president Raúl Castro wil het homohuwelijk in Cuba legaliseren. Ze zal een voorstel indienen om het recht op een huwelijk tussen partners van hetzelfde geslacht bij de geplande hervorming in de grondwet van de socialistische staat te laten opnemen, zei Mariela Castro. Tot nog toe laat de Cubaanse grondwet enkel huwelijken tussen mannen en vrouwen toe.

Hoewel niet kan worden ontkend dat Mariela Castro een positieve rol heeft gespeeld in de strijd tegen homofobie, is er in LGBTI-kringen in Cuba ook kritiek te horen, vooral over de wijze waarop Mariela zich conformeert aan het onderdrukkend systeem dat Cuba kent. Alternatieve groepen als het Project Arcoiris en het Project Manos willen een LGBTI-beweging die geen onderdeel is van de dictatuur waarmee Mariela Castro zich heeft verbonden. De laatste weigert de dialoog met deze groepen.

Strafkampen
Aan de vooravond van de Nationale Dag tegen Homofobie en Transfobie die Cuba op 17 mei in Pinar del Rio, organiseert zal dan ook geen woord van kritiek te beluisteren zijn op de activiteiten van de dochter van de voormalige leider Raúl Castro. Ook zal ze niet herinnerd worden aan eerder gedane beloften, bijvoorbeeld over het grondige onderzoek naar de UMAP’s, de strafkampen waar duizenden LGBTI’ers in de beginjaren van de revolutie werden opgesloten.

Vervolging
LGBTI-activisten die kritisch staan tegenover de staat, het monopolie van CENESEX of Mariela Castro zijn voorwerp van vervolging en lastercampagnes van de geheime dienst. Zolang de vrijheid van vereniging en van vrije meningsuiting in Cuba streng worden gecontroleerd en niet erkend door de staat, wordt de mensenrechten een slechte dienst bewezen, ook die van LGBTI’ers.

Aldus het commentaar van de redactie in de Nieuwsbrief CubaTips die vandaag verschijnt.

Volledige inhoudsopgave nieuwsbrief van vandaag.

1. Monopolie en Mensenrechten
2. Cuba’s zoektocht naar buitenlands kapitaal
3. Cartoon: Veranderen om niet te veranderen
4. Surinaamse bursalen al een half jaar blut
5. Dit zijn de leukste adresjes in Havana
6. Al Jazeera: Religieuze harmonie in Cuba
7. De woede van Silvito ‘El Libre’
8. Rectificatie
9. Culturele Agenda
10. Het laatste nieuws

Gratis abonnement
Wilt u ook alle nieuwe nummers van de CubaTips vanaf nu in uw mailbox ontvangen? Geef u hier op voor een gratis abonnement!  Uw e-mail-adres is voldoende!

Ruim 1.100 abonnees gingen u voor. Zij ontvangen elke zondagochtend rond 12.00 uur de CubaTips en missen zo geen enkel nieuws.

Sneller asiel voor Cubaanse homo’s en transseksuelen

Maak het voor LHBTI’s uit Cuba eenvoudiger om in Nederland asiel te krijgen. Die oproep doet het COC vandaag in een brief aan staatssecretaris Harbers (Asiel). Volgens de belangenorganisatie is de situatie voor LHBTI’s in het Midden-Amerikaanse land nog steeds ronduit slecht. De afgelopen tijd vroegen opvallend veel Cubaanse LHBTI’s asiel aan in Nederland. Het COC schrijft aan de staatssecretaris dat LHBTI’s op Cuba nog altijd worden onderdrukt, bedreigd en mishandeld. In bepaalde gevallen loopt hun leven zelfs gevaar. De Cubaanse politie valt LHBTI’s lastig, algemene wetgeving wordt gebruikt om LHBTI’s mee te bestraffen en de politie biedt LHBTI’s in praktijk vaak geen bescherming. Ook worden mensen vaak gediscrimineerd door medeburgers.

Enkelen van de Cubanen die asiel vroegen in Nederland

In de brief beschrijft het COC onder meer de afschuwelijke situatie waarin veel transvrouwen op Cuba verkeren. Zo werd een transvrouw die recent naar Nederland vluchtte in Cuba op straat uitgescholden en bekogeld met stenen. In plaats van haar bescherming te bieden, beboette de Cubaanse politie haar voor het dragen van vrouwenkleding, werd ze geslagen, kaalgeknipt, een jaar lang gevangen gezet en meerdere keren verkracht door een medegevangene. Toen ze daarbij om hulp riep, werd ze door gevangenbewaarders mishandeld. Een lesbische vrouw werd meerdere keren aangehouden omdat ze met haar vriendin op straat liep. Een andere lesbische vrouw kreeg zo’n dertig waarschuwingen van de Cubaanse politie. De wijkagent bouwde een dossier over haar op en dreigde dat hij haar bij een volgende melding gevangen zou zetten.

Gaypride in Havana 2017

Risicogroep
COC Nederland vraagt de staatssecretaris om Cubaanse LHBTI’s de status van ‘risicogroep’ of ‘kwetsbare minderheidsgroep’ te geven, waardoor ze in Nederland eenvoudiger in aanmerking komen voor asiel.

Bij de foto:
In mei 2017 werd in de Cubaanse hoofdstad Havana de tiende editie van de Gay Pride gehouden (foto). Zo’n duizend homo’s en lesbiennes demonstreerden er tegen homofobie en voor gelijke rechten. Homoseksualiteit is sinds 1979 niet meer strafbaar in Cuba maar homostellen worden nog altijd niet erkend.

Bron
* Gaysite, 22 februari 2018

Beluister:
* NPO-Radio, 22 februari 2018: In januari kwam een recordaantal van 155 Cubanen op Schiphol aan om asiel aan te vragen, een nieuw record na de plotselinge toename eind 2017. Een enkeling krijgt asiel, de overigen blijven vaak illegaal in de Europese Unie, zo blijkt uit onderzoek van het NPO Radio 1-programma Bureau Buitenland. Edwin Koopman sprak met de Cubanen in een asielcentrum.

Meeste Cubaanse asielaanvragen afgewezen

Veel meer Cubanen dan normaal hebben het afgelopen jaar asiel aangevraagd in Nederland. Twee jaar geleden stond de teller op 23 ‘Cubaanse’ aanvragen, eind 2017 op 256. Het IND heeft er inmiddels 140 behandeld en 99 procent daarvan afgewezen. Volgens het IND was het grootste deel van de aanvragen LHBTI-gerelateerd. Dat wil zeggen: iemand vraagt asiel aan, omdat het vanwege zijn of haar geaardheid onveilig zou zijn op Cuba.

We spraken erover met Pedro (niet zijn echte naam). Hij vroeg in december 2017 asiel aan, maar heeft inmiddels te horen gekregen dat hij Nederland moet verlaten. Hij is het er niet mee eens en gaat, net als veel andere afgewezen Cubanen, in hoger beroep.

Homorechten op Cuba: schijn of werkelijkheid?
Boris Dittrich houdt zich voor mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch bezig met de rechten van lesbiennes, homo’s, bi-seksuelen en transgenders. Hij noemt de situatie op Cuba lastig in te schatten. ‘Voor zover wij weten word je er niet vervolgd vanwege je seksuele voorkeur. Wel is het zo dat de grootste organisatie voor de rechten van LHBT’ers op Cuba een monopolie heeft op het hele LHBT-circuit. Onafhankelijke homopartijen of activisten zullen het heel moeilijk hebben.’ Boris heeft het over het Cubaanse centrum voor seksuele voorlichting, Cenesex. Overheidsinstituut Cenesex wordt gerund door Mariela Castro, dochter van de Cubaanse president Raúl Castro. Ze is parlementslid en gebruikt haar invloed om de rechten van LHBTI’ers op de kaart te zetten. Ze heeft ervoor gezorgd dat de staat een sekse-veranderende operatie vergoedt en discriminatie van LHBTI’ers op de werkvloer bij wet is verboden. Dat is een groot verschil met hoe het er 50 jaar geleden aan toeging op Cuba. Het regime van de communistische leider Fidel Castro stond alleen heteroseksualiteit toe. Dat leidde tot homofobie en tot het eind van de jaren 80 werden veel homo’s in werkkampen gestopt.

Het aantal eerste asielaanvragen van Cubanen in 2017 (NOS)

Volgens de Cubaanse vluchtelingen heerst er nog veel homofobie in de maatschappij en komt discriminatie en grof geweld vanuit de politie vaak voor. ‘Je krijgt alleen hulp als je voorstander bent van het regime’, zegt een van hen. ‘Met Cenesex verbetert Cuba haar imago naar de buitenwereld, maar dat is een show.’ Dittrich bevestigt dat Cenesex niet helemaal onafhankelijk is. Hij ontmoette directeur Mariela een paar jaar terug. ‘Ze duldt absoluut geen tegenspraak, is groot aanhanger van het regime en zit niet persé te wachten op democratie. Dat betekent dat er weinig begrip is voor individuen en groepen die het regime niet aanhangen.’

Mariela Castro tijdens de Pride-optocht in 2016

Transitvisum
Zowat de enige vliegroute vanuit Cuba is een vlucht naar Rusland, waar je als Cubaan zonder visum heen kunt. En omdat op die vlucht een tussenlanding wordt gemaakt op Schiphol, kon je ook in Nederland komen. Voor 2017 hadden Cubanen een speciale status in de VS en waren de immigratiewetten voor hen vriendelijker dan voor andere immigranten. Vrijwel nooit wees de VS een asielaanvraag van een Cubaan af. Maar eind 2017 schafte president Obama die regeling af. Sinds januari 2018 heb je een zogeheten transitvisum nodig om te landen in Nederland en vervolgens weer door te vliegen naar een land dat niet onder het Schengen-verdrag valt.

Bron
* Maxime de Vries, website NOS, 15 februari 2018

Video
* Gesprek met LHTBI-vluchteling ‘Pedro’ uit Cuba, NOS, 2.32 minuten

Nederland ontkent grote aantallen asielverzoeken uit Cuba

De Nederlandse autoriteiten bestrijden dat 2.500 Cubaanse burgers in Nederland in afwachting zijn van politiek asiel. Dit hoge cijfer werd vorige week verspreid door Cuba-kritische publikaties. De meeste asielzoekers zouden behoren tot de LGBTI-gemeenschap in Cuba.

Volgens het Ministerie van Justitie en Veiligheid is er gedurende het gehele jaar 2017 sprake van 256 asielverzoeken afkomstig van Cubanen. Het ministerie bevestigt wel dat het hier voor een groot deel om verzoeken van LGBTI-ers gaat. Vorig jaar circuleerden geruchten in Cuba over de speciale faciliteiten die de politie op Schiphol aan Cubanen zou bieden om asiel aan te vragen. Het ministerie laat nu weten dat 90% van de verzoeken van Cubaanse vluchtelingen in 2017 werd afgewezen.

Bron
* Cartas desde Cuba, 10 februari 2018