De trage opmars van internet

De afgelopen jaren heeft Cuba zich ingespannen om de toegang tot nieuwe technologieën en sociale media te verbeteren. Begin dit jaar verschenen hierover optimistische berichten o.a. op de regimevriendelijke site Cubanismo: Digitalisering dringt ook in Cuba steeds verder door.
Soms werd in de Cubaanse media door politieke voorlieden gezegd dat Cuba in 2016 het land was met de hoogste penetratiegraad op sociale netwerken. Het persbureau IPS in Havana toont echter aan dat ondanks de beleden politieke wil het internet te verbeteren, Cuba in dit opzicht nog steeds achterloopt vergeleken met de rest van de wereld of de regio.

Volgens gegevens van de Internationale Telecommunicatie Unie eindigde het Caribische land in 2017 op de 137e plaats op de ranglijst van in gebruik zijnde nieuwe technologieën. Het daalde zelfs één plaats op de wereldranglijst in vergelijking met het voorgaande jaar. En op de ranglijst van Noord- en Zuid-Amerika staat Cuba, ondanks de vooruitgang, op de 34e plaats. Deze plaatsing heeft ondermeer te maken met de geringe hoeveelheid vaste telefoonverbindingen in Cuba, namelijk 11,77 op elke 100 inwoners. En het aantal gebruikers van mobiele telefoons op het Caribische eiland mag aanzienlijk zijn gestegen, maar slechts 35,49 procent van de burgers kan zich deze dienst permitteren.

Kwaliteit en snelheid
De recente statistieken zijn bemoedigend. In de afgelopen twee jaar is het aantal collectieve Wifipunten tot duizend gestegen, zowel in de open lucht als in internetlokalen. Ook werd de beschikbare bandbreedte vergroot. Maar de mate waarin Cubanen verbonden zijn met internet blijft klein; 37,77 Cubanen op 100 maken er gebruik van. Het meest opvallende cijfer is in dit verband de 4,5 miljoen gebruikers die zich in Cuba op de digitale snelweg zouden bevinden. Maar dit cijfer maakt niet duidelijk hoeveel van hen toegang hebben tot het interne intranet (streng gecensureerd door de Cubaanse staat, redactie) en wie werkelijk gebruik kunnen maken van internet in brede zin. Ook wordt niet aangegeven hoeveel personen gebruik maken van internet vanuit hun werkplek of school of universiteit. Ook de snelheid van de verbinding en de kwaliteit waren geen voorwerp van onderzoek. Het hoge cijfer van 4,5 miljoen gebruikers maakt ook geen onderscheid tussen hen die intensief internet gebruiken of zij die een account bij Nauta openden en daar verder geen gebruik meer van maakten. Ook de verspreiding van het aantal gebruikers over de provincies, leeftijden, sexe en opleidingsniveau zijn niet onderzocht. Op dit moment beschikken 20% van de huizen over een computer en minder dan 10 % over een internetaansluiting, ondanks het feit dat het staatsbedrijf Etecsa onlangs een commercieel pakket introduceerde Nauta Hogar voor internet aan huis. Dat beperkt zich tot nu toe tot enkele woningen in zes uitgezochte steden in Cuba. Deze dienst is zeer prijzig in een land waar de staat de grootste werkgever is en het maandsalaris in die sector 29 dollar bedraagt. Burgers en internetactivisten hebben de autoriteiten aangesproken over de hoge prijzen.

Internetlokaal

Wat de cijfers verzwijgen
Volgens rapporten van de overheid is het gebruik van digitale platforms met 346% gestegen. Een extreem grote stijging, maar waarbij moet worden bedacht dat drie jaar geleden deze socialisatietools nauwelijks bekend waren. Maar ook hier worden de cijfers niet gespecificeerd en kan niet worden bezien hoe men op deze sociale netwerken terechtkomt; bijvoorbeeld via persoonlijke accounts of via computers in staatsinstellingen. Bij sommige overheidsinstellingen is het gebruik van dergelijke netwerken zelfs volledig verboden. Vaak worden de netwerken van Messenger, WhatsApp of Skype geblokkeerd. Cubanen gaan dan op zoek naar alternatieven zoals IMO. Via Wifi of andere navigatiekanalen van de staat worden veel websites met een informatief, sociaal of commercieel doel door de staat gecensureerd. En de lage kwaliteit van de service verhindert optimaal surfen op sociale netwerken… alleen het uploaden van een video naar YouTube kan meer dan een uur duren. Een ander probleem dat gebruikers noemen zijn de minimale omstandigheden om in de openbare ruimte van internet gebruik te maken, namelijk de hete zon en nauwelijks aanwezige zitplaatsen.

Bron
* IPS Havana, 27 maart 2018

Yoani Sánchez: Ras en identiteit

Hij is net geboren en binnen een paar uur zullen ze hem inschrijven met zijn zojuist gegeven naam. Er zullen een paar dagen voorbijgaan voordat de ouders zijn geboortebewijs ontvangen en vervolgens de zogenaamde “minderjarigenkaart”. Zonder identificatie heeft hij immers geen recht op producten van de gerantsoeneerde markt, kan hij niet ingeschreven worden op een school, werk krijgen, reizen per bus tussen provincies of zelfs zijn bezittingen in een bewaartas van een winkel deponeren. Iedere dag van zijn leven zal hij dat document, met aan de bovenzijde een unieke combinatie van 11 tekens, nodig hebben. Op het kleine kaartje zullen zijn tijdelijke en plaatselijke gegevens geregistreerd staan….. maar ook bepaalde fysieke details.

Achterzijde van de Cubaanse identiteitskaart, het vakje voor de huidskleur omcirkeld

Op de achterzijde van de identiteitskaart is vaag een letter te zien, maar dat is wel de beginletter van onze huidskleur. Die medeklinker brengt ons onder in het ene of het andere ras, deelt ons in in de ene of de andere groep. Terwijl regelmatig de roep klinkt om een einde te maken aan de discriminatie, houdt de Burgerlijke Stand van Cuba zelf de categorisatie naar ras van iedere burger in stand. Naast onze geboortedatum en het adres waarop we wonen wordt er ook vermeld of we blank, mesties dan wel neger zijn. De toewijzing van een B, M of N in een land met zo’n gemengde bevolking als Cuba hangt heel vaak af van de subjectieve beoordeling van een ambtenaar.

Te midden van zovele andere prioriteiten, van zoveel rechten die opgeëist moeten worden en zoveel onrecht dat moet worden tegengegaan, lijkt het een futiliteit om het schrappen van een letter in onze identiteitskaart te eisen. Echter, hoe klein ook aanwezig, aan de ernst ervan doet dat niets af. Vooral omdat er op het document zelf al een foto staat van de drager waarop men zijn fysieke trekken kan zien.

Geen enkele burger mag worden afgerekend op de kleur van zijn huid en mag ook niet ondergebracht worden in een categorie vanwege de hoeveelheid pigment die zijn opperhuid bevat. Een dergelijke bureaucratische achterlijkheid heeft meer weg van een gevangenisarchief dan van een Burgerlijke Stand. Het is geen kwestie van melanine, maar van principes.

Noot
* Deze tekst is van Yoani Sánchez en werd op 18 februari gepubliceerd op haar blog Generación Y.

Crisis en corruptie in Cubaanse ambulancewereld (1)

Ambulances die met 12 uur vertraging aankomen, misbruik van fondsen, vervalste cijfers, diefstal van apparatuur, personeel met een bedenkelijk verleden en gerommel met geschonken voertuigen van buitenlandse donoren. Dat is de werkelijkheid van wat in Havana Sistema Integral de Urgencias Médicas (SIUM) genoemd wordt. Toppunt was de ambulance die met zwaailichten en sirenes door de stad joeg en waarbij de ambulanceruimte werd gevuld door een (illegaal) geslachte koe. Idalmis González Castillo, verpleegster en directeur van een van de ambulanceposten, klaagde twee weken geleden het misbruik en de corruptie aan. Zij is nu werkloos.

Provinciaal Centrum voor Noodgevallen in Havana

In 1977 verving het Ministerie van Volksgezondheid/ Ministerio de Salud Pública (MINSAP) de hulpverlening uitgevoerd en ontwikkeld door het Rode Kruis door het zogeheten Integraal Systeem voor Medische Noodgevallen (SIUM). Doel was de verbetering van de kwaliteit van de ambulancediensten. Er kwam een nationale coördinator met zetel in Havana en er werden 14 centra’s in de diverse provincies opgericht. Volgens de nieuwe normen zou een ambulance binnen tien minuten na de melding ter plekke moeten zijn. In 2008 publiceerde de partijkrant Granma nog een artikel over de ‘omvangrijke middelen’, die de regering beschikbaar had gesteld voor de aankoop van onderdelen en hulpmiddelen om de kwaliteit van het ambulancesysteem te verbeteren. De ambulances werden uitgerust met beademingsapparatuur, motoren, hartbewakingsmonitoren en andere onderdelen.

De harde werkelijkheid
Met de bedoeling de hulpverlening te versnellen en het tekort aan personeel op te vangen werd de 15 ambulancestations in Havana teruggebracht tot 6. Eén ervan was het station Base Centro, gelegen in de gemeente Plaza. Men had er 27 ambulances waarvan er 12 functioneerden. Met deze 12 voertuigen moest hulp worden verleend aan de gemeenten Centro Habana, Habana Vieja, Cerro en Plaza waar in totaal 569.812 inwoners wonen. Van deze 12 ambulances moesten er 2 worden gereserveerd voor noodgevallen, werden er 5 omgebouwd voor vervoer van maximaal 8 patiënten (ambulancias colectivas) en 3 waren bestemd om patiënten van en naar het spreekuur te brengen. Ze worden trompos (tol) genoemd vanwege hun heen- en weergerij. En uiteindelijk bleven er 2 over die echter geen brancard hadden. Dat laatste werd aan de directie gemeld als ‘buiten dienst wegen gebrek aan personeel.’

Ontslag
De verpleegster Idalmis González Castillo, voormalig directeur van Base Centro maar vorige week ontslagen omdat ze de corruptie aanklaagde in het ambulancesysteem, zei tegen de website Diario de Cuba: ‘Het is een leugen om de mensen te vertellen dat we een goed uitgerust ambulancesysteem hebben, klaar om in actie komen en mensen te redden’. González vertelt dat bij openbare bijeenkomsten bijeengeroepen door de regering een beeld wordt gecreëerd van een effectieve dienst bij noodgevallen. ‘Je maakt mee dat bij het naderen van de Eerste Mei Manifestatie ambulances uit de werkplaatsen worden gehaald en goed zichtbaar op en bij het Plein van de Revolutie worden gezet. Wanneer de manifestatie is gedaan, worden de voertuigen weer teruggezet.’ Idalmis zegt verder dat er 4 ambulances zijn die met allerlei apparatuur zijn uitgerust. Maar die ambulances worden ingezet bij protocollaire activiteiten en als de Nationale Vergadering van de Poder Popular bijeenkomst.

Geen functionerende radio
Pedro García Hernandez, paramedisch chauffeur bij Base Centro, zegt dat de defibrillatie apparatuur in de ambulances geen batterijen hebben. Ze functioneren alleen als ze met de gewone stroom worden verbonden. De monitoren voor signalering van vitale functies functioneren in geen van de ambulances. Enkel in nummer 13 en 26 werkt de radio-apparatuur. De enige ambulance waarin de radio werkt is de 20. Een werknemer heeft deze zelf gerepareerd, maar deze ambulance is nu naar de werkplaats overgebracht wegens problemen met het plaatwerk. Hij meldt ook nog dat de microambulances met de code 122 (cholera) en 113 (dengue of knokkelkoorts) lange reizen maken. Tijdens zo’n lange reis moeten de patiënten overgeven en poepen soms. Medepassagiers en bemanning blijft dan weinig bespaard.

Bron
* Diario de Cuba 27 juli 2013, de auteur is C. San Martin Albistur

Cubaanse blogster weer op vrije voeten

De Cubaanse blogster Yoani Sánchez is weer op vrije voeten. Dat heeft ze zelf via Twitter laten weten. Sánchez is de bekendste blogster uit Cuba. Haar weblog wordt onder andere in het Nederlands vertaald. In een tweet laat Sánchez vandaag weten: ‘Het meest trieste en betekenisvolle is het drama dat het gezin Payá doormaakt. Onze arrestaties zijn NIETS vergeleken met dit verlies.’

De kinderen van Oswaldo Payá stonden gisteren oog in oog met de politie in Bayamo

‘De opsluiting is voorbij. We zijn weer vrij. Dankzij iedereen die zijn stem verhief en tweets heeft verzonden zodat we naar huis konden gaan,’ aldus de eerste boodschap van de blogster die 30 uur is vastgehouden. Sánchez was donderdagavond gearresteerd samen het haar man, Reinaldo Escobar en de blogger Augustin Diaz. De arrestatie was aanleiding tot wereldwijde protesten in en buiten Cuba. In een gesprek met de Spaanse krant El Pais zegt Sanchez vandaag dat ‘wij één stap verwijderd zijn van verdwijningen, martelingen en het verlies van vrienden.’ Zij voegt er aan toe dat Raúl Castro ‘niet begrijpt dat de bevolking pluriformiteit wil.’ Tijdens de 30 uur van haar opsluiting weigerde Sánchez voedsel en drinken tot zich te nemen. ‘Ook heb ik een medisch onderzoek geweigerd dat enkele artsen wilden uitvoeren. Ik weigerde ook samen te  werken met mijn ontvoerders en heb hen dat ook gezegd. (…) ‘Een groot deel van de tijd werden mijn bewegingen gefilmd door een camera, gehanteerd door een bezwete paparazzi.’

Journalistieke arbeid
De bloggers werden in vrijheid gesteld nadat het proces in Bayamo vrijdagavond werd afgesloten. Sánchez en haar man werden in een karavaan, bestaande uit een microbus, politiepatrouillewagens, legerjeeps en gemotoriseerde agenten naar de hoofdstad Havana teruggebracht. Na afloop wees zij er op dat de reden van haar verblijf in Bayamo puur journalistiek was, namelijk verslag doen van het proces tegen Angel Carromero, De openbare aanklager formuleerde een eis van 7 jaar gevangenisstraf tegen hem terwijl de verdediging om vrijspraak vroeg vanwege ‘onvoldoende, c.q. gebrek aan bewijs.’ Volgende week volgt de uitspraak.

Drama
In een tweet laat Sánchez vandaag weten: ‘Het meest trieste en betekenisvolle is het drama dat het gezin Paya doormaakt. Onze arrestaties zijn NIETS vergeleken met dit verlies.’ Volgens een mensenrechtenorganisatie zouden vrijdag een twaalftal dissidenten in de zone van Bayamo zijn gearresteerd. Minstens één bloger Henry Constantin zou nog gevangen zitten, aldus Elizardo Sánchez, woordvoerder van de mensenrechtengroepering Comisión Cubana de Derechos Humanos y Reconciliación Nacional.

De uitreiking van de Prins Clausprijs in 2010 op de Nederlandse ambassade in Havana

Nobelprijs
Sánchez was begin dit jaar genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede, die komende week wordt toegekend in Oslo. In 2010 won ze de Prins Claus Prijs, maar ze kreeg toen geen toestemming om naar Nederland te komen om de prijs in ontvangst te nemen.

Dagelijks leven
In 2007 begon Sánchez op haar blog te schrijven over het dagelijks leven in Cuba. Daardoor kwam ze in botsing met het regime van Fidel en Raúl Castro. Vorige week diende ze een klacht in tegen Cuba bij de Inter-American Human Rights Commission, omdat ze het land sinds 2007 niet uit mag, ondanks 20 verzoeken hiertoe.

Linken
* Uitspraken van Yoani Sánchez in El Pais
* Bronnen
NOS Journaal, Telegraaf, El Pais, Diario de Cuba 
* Twitter van Yoani Sánchez

Cuba op de bres voor internetvrijheid en tegen censuur

Het Cubaanse persbureau Prensa Latina meldde op 30 oktober dat tijdens de eerste Bloggers Meeting  in Brasilia de Amerikaanse blokkade was veroordeeld waardoor ‘internet in het land wordt belemmerd en gecensureerd.’ Er waren zelfs Cubaanse bloggers op de meeting, namelijk zij die van het regime in Havana wél toestemming krijgen om vrij te reizen.

Gaceta Oficial (Staatsblad) over het recht om te reizen, volgens tekenaar en cartoonist Guama

De meeting publiceerde het zogeheten Charter of Foz de Iguazu dat, aldus Prensa Latina, door 470 deelnemers uit 23 landen werd onderschreven. Zij ‘keerden zich tegen elke poging tot censuur op internet en bepleitten netwerkneutraliteit.’ Ook Cuba stuurde een blogger. Nee, geen Reinaldo Escobar, Yoani Sánchez of Claudia Cadelo, bloggers die binnen Cuba zelf het voorbeeld zijn van de groeiende invloed van sociale media en die de censuur in Cuba durven bekritiseren en daarom door het Castro-regime worden tegengewerkt. In Brasila was Iroel Sánchez aanwezig die de weblog La Pupila Insomne beheert waar de eerste kritische kanttekening bij het beleid van de Cubaanse overheid nog niet is gesignaleerd..

Blog tegen de leugens
Hij is werkzaam bij het officiële Bureau voor de Informatisering van de Cubaanse Samenleving / Oficina para la Informatización de la Sociedad Cubana. Hij zei o.a. dat hij besloot een eigen blog te beginnen omdat hij moe was steeds weer ‘de leugens over mijn land te moeten lezen….Het gevolg van de eenzijdigheid over de berichtgeving van mijn land, maakt dat vooral de visie van de VS naar voren komt en belangrijke zaken worden verzwegen. De media houden stereotypen over mijn land in stand, maar bediscussiëren nooit de oorzaken waardoor bepaalde situaties ontstaan.’  Andere sprekers op deze internationale conferentie waren Ignácio Ramonet en Pascual Serrano. Serrano is een Spaanse journalist, die o.a. werkzaam was voor Univision, het televisiekanaal dat Hugo Chávez de Latijns-Amerikaanse landen aanbood. Hij is medewerker van Le Monde Diplomatique. In 2010 werd hij in Havana onderscheiden door de officiële journalistenbond UPEC. Ignácio Ramonet is journalist en publiceerde een soort biografie van Fidel Castro gebaseerd op interviews met de Cubaanse leider. Het is de enige biografie van Fidel Castro die in Cubaanse boekwinkels te vinden is.

Verbetering van de democratie
In het Charter van Foz de Iguazu wordt gewezen op de groeiende rol van de zogeheten nieuwe media, websites, blogs en sociale netwerken en wordt geconcludeerd dat ‘zij essentieel kunnen zijn voor de versterking en de verbetering van de democratie.’ Vervolgens wordt dit principe weer om zeep geholpen door de constatering dat het hier natuurlijk niet gaat om de ‘veronderstelde vrijheid die door de mediamonopolies word gepraktiseerd en die strijden tegen de pluraliteit in de informatie.’

Achtmaal visum geweigerd
Juist vorige week werd bekend dat de auteur van de weblog Generación Y,  Yoani Sánchez geen toestemming kreeg om naar Madrid te reizen om daar een prijs in ontvangst te nemen van de Spaanse organisatie Házte Oír. De voorzitter van deze organisatie, Ignacio Arsuaga, had de Spaanse minister van Buitenlandse Zaken, Trinidad Jiménez, gevraagd te bemiddelen bij Havana zodat Yoani Sánchez een van haar mensenrechten in praktijk zou kunnen brengen. Maar dat was tevergeefs en voor de achtste maal werd haar een uitreisvisum geweigerd. In een videoboodschap benadrukte de blogger dat de prijs ‘meer bescherming en meer stem’ betekent voor hen die met luide stem de wereldopinie willen duidelijk maken dat het Cubaanse volk al ruim een halve eeuw een dictatuur is.’

Iroel Sánchez

Blogger Iroel Sánchez censureert
Wie probeert op de weblog van Iroel Sánchez (die wél naar het buitenland kan reizen) de inconsequentie van het Cubaanse weblogbeleid duidelijk te maken door met een reactie te verwijzen naar de situatie van Yoani Sánchez, komt van een koude kermis thuis. Iroel Sánchez, de voorvechter van de ‘versterking en verbetering van de democratie’ door discussies op weblogs, weigert dit soort reacties te plaatsen. Wat Mariela Castro blijkbaar is voor de Cubaanse homo-emancipatie, is Iroel Sánchez voor de bloggers in zijn land: zolang zij de officiele leer verkondigen krijgen ze alle ruimte, zelfs om reizen naar het buitenland te maken en het beleid van Havana te prijzen.

Linken
* Iroel Sánchez van weblog La Pupila Insomne vertelt over zijn activiteiten (2.56 minuten, juli 2011)

* Blog La Pupila Insomne

* Global Voices on Line met een verslag van de conferentie

* De videotoespraak van Yoany Sánchez bij de prijsuitreiking in Spanje

Onze nieuwsberichten op uw site/blog!

Er zijn verschillende websites en weblogs, die de headers van onze nieuwsberichten op hun site hebben geplaatst. We geven hiervoor steeds toestemming.

Vier voorbeelden
Hierna geven we drie voorbeelden:

* Leuk en Informatief!
* Cuba Jouwpagina
* Petrus

Doet U ook mee? Graag even een mail aan: infocuba@gmail.com

Alvast onze dank!

Havana woedend over nieuw bloggerinitiatief via sms

De voormalige Cubaanse geheim agent Percy Alvarado Godoy heeft de Spaanse blogger en schrijver Ernesto Hernández Busto bedreigd vanwege zijn project Cuba sin Censura/Cuba zonder Censuur. Busto wil de Cubaanse staatscensuur ontduiken met massale sms-berichten richting het explosief groeiend aantal mobiele telefoons (nu al meer dan 1 miljoen) in Cuba. Percy Alvarado Godoy speelde een rol in de serie documentaires die de Cubaanse staatstelevisie in maart uitzond over de naderende ‘cyberoorlog’ met de VS.
Het initiatief werd in augustus gepresenteerd door Hernández Busto, de uitgever van de weblog Penúltimos Días in Barcelona. Het omvat de gratis verzending van sms-berichten naar mobiele telefoons in Cuba. Busto zei tegen El Nuevo Herald dagelijks 1.000 berichten naar telefoons in Cuba te willen versturen.

sms’en via gecomputeriseerde marketing
In het artikel, getiteld ‘Nieuwe smerige gezagsondermijnende provocatie tegen Cuba’, dat in diverse officiële media in Cuba verscheen, omschreef Alvarado Godoy het initiatief van Hernández Busto als ‘absurd’ en ‘voorbestemd om te mislukken’. De ex-geheim agent zegt dat blogger Busto er blijkbaar vanuit gaat dat de staatsonderneming ETECSA niet in staat zal zijn ‘de boodschappen te blokkeren en dat de berichten de ontvangers niet op kosten zullen jagen.’ Godoy verwijst naar een eerdere poging van Busto in 2009,  die  ‘door de Cubaanse autoriteiten werd geneutraliseerd.’ Het nieuwe systeem is gebaseerd op gecomputeriseerde marketing sms-faciliteiten, verandert het originele telefoonnumer, kost niets, ook niet voor de ontvangers, aldus Busto.

'De CIA wil ons internet aansmeren om ons schade toe te brengen' - 'Het is niet waar?'

Sms-project is ‘provocatie’
Godoy noemt de projecten Cuba sin censura en Háblalo sin miedo, een ‘nieuwe  manoeuvre van Miami’ in samenwerking met de ‘leden van de interne huurlingen.’ De berichten, aldus Godoy,  hebben ‘provocatieve doeleinden en moeten gerekend worden tot de desinformatie  over de Cubaanse en internationale realiteit.’ Hij zegt zeker te zijn dat de regering ook tegen dit nieuwe initiatief effectief kan optreden. Hernandez Busto zegt dat de Cubaanse overheid niet in staat is de berichten te blokkeren omdat elke bericht vanuit een ander telefoonnummer wordt verzonden.  Hij wil ook specifieke doelgroepen in het land bereiken of personen in een bepaald deel van het land. ‘Als dissidenten in Santiago met geweld worden bedreigd, kunnen er specifieke berichten worden verzonden.’
Het  artikel van ex-agente Fraile, zoals Godoy’s schuilnaam luidde, is tot nu toe verspreid door regimegetrouwe websites zoals Apia virtual, Rebelion.org, Adital en Blogueros y Corresponsables del pueblo, evenals Cambios en Cuba. De weblog Punt de Vista verwijst naar het artikel van  Godoy met de kop: ‘Nieuwe diensten van Cuba sin censura doen Cubaans regime in woede ontsteken.’

Eind 2010: 1 miljoen mobieltjes
De kritische blogger Reinaldo Escobar zegt dat ‘elk initiatief dat bijdraagt aan betere informatie een schitterend initiatief is.’ Of de regering de sms’jes niet kan blokkeren, ‘valt nog te bezien,’ aldus Escobar.  Hij denkt dat het systeem profiteert van de enorme groei van mobiele telefoons in Cuba van slechts 198.000 in 2007 tot een miljoen eind vorig het jaar. Busto zond  de afgelopen week berichten per sms over binnenlandse aangelegenheden, maar ook over de ontwikkelingen in Libië. Cubaanse media veroordeelden de steun van de NATO aan de opstandelingen, juichte luid toen de zoon van Khadaffi nog vrij bleek rond te lopen en publiceert niets over de wrede vervolging van politieke tegenstanders in Syrië. Hernández en andere computernerds met een Cubaans-Spaanse achtergrond zeggen ook over lijsten van gevoelige telefoonnummers van Cubaanse officials uit de politiek en van de geheime politie te beschikken. Die zouden via het staatsbedrijf voor de telefonie, Empresa de Telecomunicaciones de Cuba S.A. zijn gelekt.

Officiële cartoon over het optreden van de Nato in Libië

Officiële weblogs:
*  Bloggers voor de Revolutie
*  Weblog Rebelión
*  Cambios en Cuba

Niet-officiële weblogs: 
*  Cuba sin censura
*  Blog van Hernández Busto
*  Punt de vista

Informatie over Cuba

Deze nieuwe weblog bevat informatie over Cuba. Het is een tijdelijke vervanging van de Cuba-weblog van de Stichting Glasnost in Cuba, die vanwege problemen bij de provider weblog.nl (eigendom van uitgeverij Sanoma) al sinds 23 augustus niet kan verschijnen. Duizenden bezitters van een blog  bij web-log.nl in Nederland en Vlaanderen hebben daar nu last van.

Wij zijn op 7 september 2011 met deze nieuwe (tijdelijke) weblog gestart. We hopen u zo met veelsoortige informatie uit en over Cuba van dienst te kunnen blijven zijn.

Zodra de problemen bij weblog.nl zijn opgelost en onze Cubaweblog daar weer op het bekende adres verschijnt zullen we u dit uiteraard direct melden!