VS belemmeren visumverstrekking aan Cubanen

Cuba beschuldigt de VS van het creëren van ‘obstakels’ bij de toelating van Cubaanse burgers tot de VS. Na de crisis met de vlotvluchtelingen of balseros in de jaren negentig beloofden de VS jaarlijks 20.000 visa aan Cubanen te verstrekken. Het quotum voor 2016 en 2017 werd bereikt, maar dit jaar stagneert de visumverstrekking, aldus Yuri Gala, directeur bilaterale zaken met de Verenigde Staten van het Cubaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken.

Ambassade van de VS in Havana

In januari van dit jaar heeft Washington de consulaire dienstverlening in Havana  overgebracht naar de ambassade in Bogota en, meer recent naar die van Guyana, nadat de diplomatieke missie in Cuba tot een minimum was beperkt vanwege gezondheidsincidenten van onbekende oorsprong. Die leidden tot de evacuatie van 26 Amerikaanse functionarissen. Hoewel Washington deze incidenten aanvankelijk beschreef als akoestische aanvallen, erkende het later dat daar geen sluitende bewijzen voor zijn. Havana zou, aldus de VS, wel weten wie ze had gepleegd. Ook werd Cuba verweten het ambassadeprsoneel niet adequaat te beschermen, iets wat de Cubaanse regering ontkent. Yuri Gala herhaalde gisteren dat er ‘geen enkel bewijs of waarschijnlijke oorzaak is voor de symptomen die door de VS-medewerkers worden gemeld.’ Hij beschuldigde de regering Trump ervan ‘eenzijdige, ongegronde en politiek gemotiveerde besluiten te nemen.’ Hij betreurde ook dat Cubanen die de VS bezoeken voor zakenreizen of om hun familie te zien ‘grote bedragen moeten uitgeven om naar een land te gaan om het bijbehorende visum aan te vragen bij de ambassade van de VS’.

Veilige immigratie
Cuba en de VS hebben de bilaterale migratiekwestie geregeld via overeenkomsten die zij in 1994 en 1995 ondertekenden, waarbij Washington en Havana zich verbonden aan ‘veilige, legale en ordelijke’ immigratie en de tenuitvoerlegging van deze overeenkomsten regelmatig te evalueren. In de bilaterale overeenkomst van 1994, die werd ondertekend na de komst van een enorme golf Cubaanse vlotvluchtelingen aan Amerikaanse kusten, beloofde Washington jaarlijks 20.000 visa te verstrekken aan burgers van het eiland. Beide regeringen kondigden een nieuwe immigratieovereenkomst aan op 12 januari 2017, vlak voor Barack Obama’s presidentiële termijn verliep. Er kwam toen ook met onmiddellijke ingang een einde aan het droge voeten / natte voeten immigratiebeleid dat Cubanen automatisch verblijf in de Verenigde Staten garandeerde die voet op Amerikaanse bodem zetten. Het akkoord van 2017 voorziet ook in deportatie van Cubanen die illegaal de VS willen binnenkomen; zij worden groepsgewijs teruggestuurd naar Cuba.

Bron
* Persbureau EFE, 9 juli 2018

Linken
* Jorge Legañoa Alonso, 9 juli 2018, website Cubadebate, 9 juli 2018 Cuba cumple con rigor acuerdos migratorios suscritos con Estados Unidos
* Telesur, 9 juli 2018: The US blocking Cubans access to visa.

Honderden Cubanen trekken naar Guyana

Frank Alvarez brengt zijn dagen in Georgetown (Guyana) door met het spreken van Spaans met de vele honderden Cubanen, die wekelijks Guyana bezoeken. Dit Engelssprekende land in Zuid-Amerika heeft al langer te maken met bezoekers uit Cuba. Cubanen hebben voor Guyana geen visum nodig en kunnen in Guyana goedkope T-shirts, schoenen en andere producten uit Azië kopen, die ze naar het eiland mee terugnemen om daar te verkopen. Sinds juni is het bezoekende publiek uit Cuba veranderd. Toen maakten de VS bekend dat een Amerikaans immigratievisum voor Cubanen, enkel kan worden aangevraagd bij de ambassade in Guyana.

De Cubanen keren terug naar het eiland vanuit de hoofdstad van Guyana met goederen die ze in Georgetown hebben gekocht. Nikes kosten er €4 en elegante slippers €2.

‘Ik denk dat er veel meer Cubanen naar Guyana komen en het aantal vluchten zal toenemen,’ zegt Frank Alvarez, afkomstig uit Santiago de Cuba. Hij kwam ook naar de voormalige Britse kolonie om goederen en kleding in te kopen, maar bleef hangen om als tolk de koopgrage Cubanen te helpen. Hij verdient €70 tot €100 dollar per week voor de dienstverlening aan zijn landgenoten. In de afgelopen twee jaar is Guyana uitgegroeid tot een belangrijke bestemming voor Cubaanse inkopers, samen met Panama en de vrijhandelszone daar en Miami, met de vele Cubaanse-Amerikanen en het grote aanbod aan artikelen. Ambtenaren schatten dat de afgelopen maanden wekelijks 600 tot 700 Cubanen zijn komen winkelen in Guyana. Een deel van hen bezocht daarvoor Ecuador, maar dat land scherpte de visumeisen voor Cubanen in 2015 aan. Bovendien kwam de luchtvaartmaatschappij EasySky uit Honduras eind 2016 met aantrekkelijke tickets voor de vlucht van Havana naar Georgetown. Nu zijn er dagelijks vluchten vanuit Cuba van luchtvaartmaatschappijen als Copa, Caribe en Aruba. De meeste Cubanen blijven vier tot zes dagen en besteden tussen de $2.000 en $3.000 per bezoek, inclusief winkelen, onderdak, voedsel en andere benodigdheden. De lokale ambtenaren schatten dat de bezoekende Cubanen jaarlijks minstens $85 miljoen aan de economie van Guyana bijdragen, een aanzienlijk bedrag voor een natie met een overheidsbegroting van $1,3 miljard dit jaar.

Tips voor Cubanen die naar Guyana gaan.

Immigrantenvisa
In feite zijn Cubanen op dit moment de belangrijkste groep bezoekers aan dit land, dat niet groter is dan de staat Idaho in de VS. De Verenigde Staten verstrekten maandelijks meer dan 800 immigrantenvisa aan Cubanen. Dat was voordat de regering van Trump het consulaire personeel op de Amerikaanse ambassade in Havana had ingekrompen, onder verwijzing naar vermeende ‘aanvallen’ op de gezondheid van Amerikaanse diplomaten daar en het onvermogen van Cuba om Amerikaans personeel te beschermen tegen mysterieuze incidenten die gehoorverlies, duizeligheid en hersenschuddingachtige symptomen veroorzaakten.

Markt in Guyana

Van Bogota naar Guyana
De Amerikaanse autoriteiten verplaatsten aanvankelijk de visumverwerking naar de ambassade van de VS in Bogota, Colombia, na de terugtrekking van het grootste deel van hun personeel uit Havana. Maar de Cubanen kregen daar te maken met obstakels omdat ze een Colombiaans visum nodig hadden. Voor Cubanen die een visum willen voor de Verenigde Staten, is de reis naar Guyana noch snel, noch goedkoop. Een vlucht van Havana naar Georgetown duurt bijna vier uur, maar de meeste luchtvaartmaatschappijen maken een tussenlanding, waardoor de reis langer duurt. Retourvluchten kosten gemiddeld tussen de $800 en $1.200, hoewel sommige Cubanen koopjes onder de $700 vinden. De visumaanvragers moeten ook een medisch onderzoek in Guyana ondergaan, dat ongeveer $90 per volwassene kost, zeggen medewerkers van de VS-ambassade in Guyana. Cubanen die in Guyana een visumaanvraag doen hebben ongeveer 2 weken nodig voor de procedures waaronder een afspraak op de ambassade. Kosten van overnachting variëren, maar een groep Cubanen biedt woonruimte aan voor 70 dollar per dag. Daar komen nog onkosten bij zoals die voor vervoer, bezoeken aan de Amerikaanse ambassade en de rit van 45 minuten van het vliegveld naar het centrum van de stad. Een reis kan zo gemakkelijk 2.000 tot 3.000 dollar kosten. Voor Guyana is sprake van een onverwachte inkomstenbron van tientallen miljoenen dollars groot. Er zijn ook obstakels. Zo is er een tekort aan vluchten naar Guyana. Cubanen die al een afspraak hadden gemaakt met de ambassade, konden weken lang geen vlucht boeken.

Fidel Castro in gesprek met Cheddi Jagan (wit overhemd) in 1975

 

Guyana – VS
De Minister van Buitenlandse Zaken van Guyana, benadrukt dat het besluit van de VS tot visumverstrekking aan Cubanen ‘een besluit van de Amerikanen’ is. Hij wijst erop dat de relaties tussen Cuba en Guyana ‘altijd vriendschappelijk’ zijn geweest. Sinds Guyana in 1966 onafhankelijk werd van Engeland, levert Cuba medisch personeel aan Guyana en trainde er artsen. Maar de band tussen Guyanezen en de VS is ook intensief. Amerikaans ambassadeur Perry Holloway wijst op de grote aantallen Guyanezen die in de jaren zeventig/tachtig naar de VS vertrokken ten tijde van de socialistische president Chedi Jaggan. Er wonen nu meer Guyanezen en hun nakomelingen in New York, Florida en elders in de VS, dan in Guyana zelf. Rond de 800.000 schat ambassadeur Holloway. Guyanezen in de VS, Canada en andere landen sturen jaarlijk honderden miljoenen aan dollars naar hun geboorteland, een kwart van de economie in Guyana.

Bron
* El Nuevo Herald, Doreen Hemlock, 28 juni 2018

Meer dan 600.000 Cubanen bezochten sinds 2013 buitenland

Sinds de verandering van de migratiewetgeving in januari 2013 brachten 671.000 Cubanen een bezoek aan het buitenland; 78% van hen voor de eerste keer. Op 14 januari 2013 verdwenen zowel de Permiso de salida / Vergunning om te Reizen, als de Carta de Invitación / Uitnodigingsbrief. De eerste had de Cubaanse burger nodig om het land te mogen verlaten en de tweede moest door de uitnodigende persoon in het buitenland worden aangevraagd. Sinds 2013 mogen Cubanen 24 maanden in het buitenland verblijven, dat was voorheen 11 maanden. Cubaanse emigranten mogen nu 90 in plaats van 60 dagen in Cuba verblijven.

De vroegere vergunning om het land te verlaten

De Cubaanse media publiceren 4 jaar nadien en kort nadat de VS besloot een einde te maken aan het ‘droge voeten-natte voeten’ beleid, geactualiseerde cijfers over de migratiestromen. Van de Cubanen die sinds januari 2013 naar het buitenland reisden, besloot 9,6% zich daar als emigrant te vestigen en niet naar Cuba terug te keren. Dat betekende dat zij na een verblijf in het buitenland van 24 maanden niet langer volgens de Cubaanse wet beschouwd worden als ingezetenen. Van deze 9,6% besloten 5,7% van hen in de VS te blijven. Dat betekent dat er op dit moment 2 miljoen Cubanen in de VS wonen van wie 57% in Cuba zijn geboren. Van de 671.000 Cubanen die na het van kracht worden van de migratieversoepeling een reis maakten, keerde 45% terug. Het grootste deel van hen die nog in het buitenland verblijven, doen dit ‘binnen de voorgeschreven termijnperiode van 24 maanden,’ aldus de partijkrant Granma.

Migratiecrisis
Volgens Granma zijn 6.000 Cubanen het afgelopen jaar vanwege ‘onregelmatige immigratie’ teruggestuurd naar Cuba. De krant vermeldt niet hoeveel personen werden gedeporteerd door de Amerikaanse autoriteiten en hoeveel dooor Midden-Amerikaanse landen die sinds eind 2015 geconfronteerd werden met migratiestromen van duizenden Cubanen die via Mexico en Midden-Amerika, de VS wilden bereiken. De partijkrant Granma wijst er op dat het nieuwe Cubaanse migratiebeleid kan rekenen op ‘brede steun’ en ‘normaal verloopt.’

Gestrande Cubanen in Costa-Rica in 2016

Cubanen van buiten
Volgens deze cijfers bezochten 418.000 in het buitenland wonende Cubanen in 2016 hun geboorteland. ‘Met dergelijke cijfers verdwijnt ook de theorie die zegt dat in het buitenland wonende Cubanen bang zijn om Cuba te bezoeken of dat de regering hen tegenhoudt’, aldus de directeur van Consulaire Zaken en Residerende Cubanen in het Buitenland, Ernesto Soberón. Er is echter nog steeds sprake van reisbeperkingen, met name voor medisch personeel, wetenschappers en sportlieden die een speciale vergunning nodig hebben om het land te verlaten. Cuba wil op deze wijze ‘brain drain’ tegengaan.

Link
* Lees op deze Cubaweblog het bericht van 16 oktober 2012: Cuba versoepelt migratiebeleid

Criminele Cubanen in VS kunnen worden teruggestuurd

Sommigen van hen groeiden uit tot de meest gevreesde mannen in Zuid-Florida, werden onderwerp van bioscoopfilms en lang voordat Donald J. Trump de term bad hombres / slechte mensen gebruikte, bezorgden zij immigranten al een slechte naam. Veertig jaar lang waren zij pionnen in de Koude Oorlog tussen de VS en Fidel Castro: de criminelen die zich aansloten bij de massale exodus die in 1980 in de haven van Mariel plaatsvond. Zij landden aan de kusten van Florida en maakten vervolgens Miami en andere Amerikaanse steden onveilig. De VS wilden hen niet en Cuba wilde ze niet terugnemen. Met de intrekking door president Obama van het ‘natte voeten, droge voeten’- beleid, ging Cuba vorige week akkoord met het terugnemen van 500 van deze criminele Marielvluchtelingen. Dat is de andere kant van de deal tussen Obama en Raúl Castro die onmiddellijk van kracht is, aldus een publicatie van de New York Times, die hierna volgt.

1980: Cubanen komen aan in Key West, Florida nadat Fidel Castro de haven van Mariel opende en Cubanen hun land konden verlaten.

Zij kwamen als jonge, vaak vrijgevochten mannen in de VS aan, nu zijn ze van middelbare leeftijd en ouder en in veel gevallen dateren hun laatste misdaden van jaren terug, maar de autoriteiten die met hen te maken hadden, hebben geen vriendelijke herinneringen aan hen. ‘Het waren straatcriminelen met slechte bedoelingen’, zegt Jim Shedd, een voormalig politieagent van de drugssectie. ‘Al binnen twee weken waren sommige van hen volleerde drugsdealers, brachten spul binnen en waren betrokken bij ripdeals.’ De exodus van Mariel vond plaats tussen april en oktober 1980 toen Fidel Castro de haven van Mariel opende voor Cubanen die weg wilden. Binnen enkele maanden vertrokken 125.000 Cubanen die konden worden opgehaald door schepen en bootjes van Cubaanse Amerikanen. De meesten van hen hielden zich aan de wet, maar de  Cubaanse leider had ook gevangenissen en psychiatrische instellingen geopend en binnen een paar jaar zaten 3.000 van de vluchtelingen in Amerikaanse gevangenissen.

Bendevorming
Overspannen gemeentebestuurders in heel het land richtten taskgroepen en comités op om de Marielitos te bestuderen. Het woord werd gekoppeld aan criminelen waardoor de anderen die via deze exodus het land inkwamen werden gestigmatiseerd. Dat werd nog eens versterkt door de film Scarface, waarin Al Pacino de rol van een Marielvluchteling speelt die een koelbloedige drugslord in Miami werd. Las Vegas stelde vast dat 550 van de 2.000 vluchtelingen carrièrecriminelen werden en in Los Angeles zei men dat twee derde van de Marielimmigranten binnen twee jaar na hun komst waren gearresteerd. In Miami maakte de strijd tussen rivaliserende bendes over de macht op de cocaïnemarkt, de stad tot een van de gevaarlijkste plekken in de VS. Volgens justitie was de helft van de betrokken verdachten die daarvoor terecht zouden moeten staan daar wegens verstandelijke beperkingen niet in staat en zij waren Marielvluchtelingen. De Cubaanse regering leek bereid 2.746 van de Marielitos terug te nemenç maar dat proces verliep traag en werd uiteindelijk gestaakt. Ondertussen raakten de wachtenden op deportatie naar Cuba, betrokken bij rellen en opstanden in verschillende steden.

Vrijlating
In 2005 bepaalde het Hooggerechtshof dat de autoriteiten Marielvluchtelingen die misdaden hadden begaan maar niet door Cuba werden teruggenomen, niet voor onbepaalde tijd gevangen kon houden. Vanaf dat moment werden velen na het uitzitten van hun gevangenisstraf vrijgelaten. Bijna 250 zijn er overleden en vorig jaar juli bleken 478 van de oorspronkelijke 2.746 die gedeporteerd moesten worden, in de VS te wonen, aldus de autoriteiten van Immigration and Customs Enforcement. Maar dit zijn niet noodzakelijkerwijs degenen die zullen worden teruggebracht naar Cuba vanwege de recente deal tussen beide landen. Sommigen van hen zijn oud of ziek en de VS zijn niet geïnteresseerd hen terug te sturen, aldus een hoge ambtenaar van het Department of Homeland Security die anoniem wilde blijven. In plaats daarvan is Cuba akkoord gegaan anderen dan de Marielvluchtelingen, terug te nemen. Zij zijn later vanwege misdaden in de VS gevangen zijn gezet. De VS hebben nog geen lijst van deze Cubanen waarvan sommigen nadat ze hun straf hadden uitgezeten al weer enkele jaren in de VS wonen. Ook is onduidelijk wat er met de tienduizenden Cubanen gebeurd die eigenlijk uitgewezen hadden moeten worden maar die niet via de exodus van Mariel de VS binnenkwamen. Volgens de overeenkomst wordt hun situatie van geval tot geval bekeken.

April 1980: een schip met 216 passagiers verlaat de haven van Mariel, rechts een Cubaanse ambtenaar.

Gevaren
Siro del Castillo, een mensenrechtenactivist die de Marielitos destijds bijstond in hun gevangenschap, zegt dat een deel van hen niet buitengewoon gevaarlijk is. Zij hadden de pech in hechtenis te zitten juist op het moment dat de originele lijst met namen werd opgesteld. Maar ‘sommigen van deze mensen zijn hard-corecriminelen geweest. Ik ben er zeker van dat er mensen op die lijst staan die 30, 35 jaar gevangen zaten en nu kunnen worden uitgewezen.’ Een voormalige politiedetective Diaz herinnert zich de zaak van een 20-jarige Marielvluchteling, die in 1981 een taxichauffeur doodde, een tweede door het hoofd schoot en beroofde en een vriend door de ogen schoot tijdens een meningsverschil. Diaz herinnert hem als een van de meest gewelddadig rovers waar hij de laatste 25 jaar mee te maken had. Hij is nu 54 en getrouwd. Na 20 jaar gevangenisstraf werd hij op borgtocht vrijgelaten en woont in Illinois, Florida. Het is onduidelijk of hij zal worden teruggestuurd. Hij beantwoordt geen verzoeken om commentaar. Als het aan Diaz ligt, keert hij snel terug naar Cuba. ‘Hij was kwaadaardig en hij was slecht. Hij moet terug’.

Bron
* Frances Roblesjan in de New York Times, 14 januari 2017: Marielitos’ Face Long-Delayed Reckoning: Expulsion to Cuba

Linken
* Wikipedia: Mariel boatlift
* Miami Herald: How Fidel Castro and the Mariel boatlift changed lives and changed Miami, 26 november 2016

Cubaanse migranten passeren 8 landen om in VS te komen (deel 1)

Zij begonnen hun reis in een vliegtuig richting Quito en verwachten hun odyssee op dezelfde manier af te sluiten in de VS. Juan Paullier is medewerker van BBC Mundo en doet verslag vanuit Tapachula in Mexico. Hij vertelt het verhaal van drie Cubaanse jongemannen uit het plaatsje Ciego de Avila, die model staan voor de duizenden Cubanen vanuit dit Caribische eiland, die deel uitmaken van een nieuwe migratiegolf uit Cuba.

De drie Cubanen uit Ciego de Avila die hun werkelijke namen in het interview veranderden. De foto is genomen in Tapachula.

Aníbal, Javier en Mario heten zij en ze verblijven op dit moment in het zuiden van Mexico. In een periode van één maand passeerden zij acht landgrenzen. Hun doel is de VS. De reis van Cuba naar de VS begint met een vlucht van Havana via Peru naar Ecuador, een land waarvoor Cubanen geen visum nodig hebben. Dan begint de lange odyssee om te ontsnappen uit Cuba, een lange omweg op zoek naar nieuwe kansen. 1980 was het jaar van de exodus van de Mariel en 1994 de crisis van de balseros (vluchtelingen op vlotten) en dit jaar 2015 is het jaar van de Cubanen, die niet een weg over zee zoeken, maar via het vasteland naar de VS willen komen. Aníbal, Javier en Mario doen hun verhaal terwijl ze wachten in Tapachula, aan de zuidgrens van Mexico, wachtend op toestemming om maar het noorden te kunnen doorreizen. Het is maandag 16 november en de brandende zon geselt Tapachula. De meeste van de 9.100 Cubanen die na een lange reis hier aankwamen,  moeten hier passeren op weg naar de VS. Maar de kantoren van het Nationaal Instituut voor Migratie zijn vanwege een vrije dag gesloten en men vormt rijen voor de volgende dag. Maar de hoop bestaat dat na morgen en een lange ondervraging, de tocht naar VS kan worden afgemaakt.

De Suchiaterivier, tussen Mexico en Guatemala, de voorlaatste grens die de migranten moeten oversteken

Het is maandag 16 november, maar het is allemaal begonnen op 23 oktober, wanneer ze een vlucht van de LAN namen, die landde in Quito met een tussenstop in Lima. De Cubaanse contactpersonen, die deel uitmaken van een goed geoliede machine en in staat om duizenden te onttrekken aan de controles, stonden hen op de luchthaven op te wachten. Ze werden naar een huis gebracht en moesten ieder 1.400 dollar betalen. In ruil zouden ze – hoe wisten ze niet – naar een stad La Miel in Panama worden gevlogen.

Familie steunen
De drie, afgestudeerd in Lichamelijke Oefening en Sport, kennen elkaar uit het plaatsje Ciego de Ávila in midden Cuba. Aníbal (33) speelt voetbal met Mario (43), Mario is de neef van Javier (29). Zij maken de reis niet voor zichzelf, zeggen ze, maar doen het uit liefde voor anderen. Zij zoeken niet hun eigen redding. Zij willen hun families steunen. Aníbal doet het voor zijn moeder en zijn 15-jarig zusje, Javier doet het voor zijn ouders zodat ze kunnen stoppen met werken, niet voor de luxe en de rijkdom maar ‘om te leven en te werken als mens.’ Mario droomt ervan de jaarwisseling met zijn ouders in New York te kunnen doorbrengen. Hij heeft ze al 13 jaren niet gezien en hij wil een goede toekomst voor zijn volwassen kinderen. Zij verlieten Cuba uit frustratie over het gebrek aan mogelijkheden. Twee van hen hebben hun baan opgezegd waar ze 25 dollar per maand verdienden en gingen werken als ‘kleine eigen ondernemer’ of cuentapropista. Dit fenomeen ontstond in eind 2010 en was de eerste hervorming van Raúl Castro, maar ze verloren de hoop vanwege de traagheid van de veranderingen. Hoewel ze meer verdienden, Javier met een kopieerbedrijf en Mario met het fokken van varkens, maar de toekomst was niet veelbelovend.

 

Duizenden Cubanen aan de grens tussen Costa Rica en Nicaragua.

Amerikaanse wetgeving
Vaak wordt gezegd dat deze nieuw golf van migratie uit Cuba verband houdt met de verbetering van de relaties tussen Cuba en de VS en met de vrees dat de specifieke wetgeving (Ley de Ajuste Cubano) die Cubanen een verblijfsvergunning in de VS biedt als ze Amerikaans grondgebied aanraken, zal worden ingetrokken. ‘Daarom deden wij het niet,’ zegt Mario, ‘maar de voorspelde verbeteringen worden altijd weer uitgesteld, vijf jaar, tien jaar. Cuba blijft het zelfde, we hebben een goede intellectuele ontwikkeling maar het ontbreekt ons aan geld om onze kinderen eten te geven.’ En Aníbal voegt er aan toe, dat ‘de opening een onderhandelingsthema voor de regering is maar niet voor Cubaanse bevolking. Het volk wordt er niet beter van’. (…) ‘Ik geloof niet dat de zaken zich ten goede zullen keren, ik wil niet wachten tot ik oud ben om  mijn dromen te verwezenlijken en de dromen van mijn familie waar worden.’

Bron
* Juan Paullier op de website BBC Mundo, Tapachula (@juanpaullier)

Immigratie Cubanen naar VS piekt

Steeds vaker besluiten Cubanen definitief naar de VS te emigreren. De verbeterde relaties tussen Cuba en de VS spelen daarbij een grote rol. In het fiscaal jaaar 2015 – in de VS is dat de periode van oktober 2014 tot juni 2015 – gingen 27.296 Cubanen naar de VS, een stijging van 78% vergeleken met dezelfde periode een jaar eerder. Toen waren het er 15.341. Men schat het aantal Cubanen dat in de VS woont nu op 2 miljoen.

Volgens een afdeling van de douane, Centro Pew, komen de meesten van hen, namelijk twee-derde, vanuit Mexico in Texas de VS binnen. In het fiscaal jaar 2011 (oktober 2010 – juni 2011) ging het nog om 7.759 Cubanen; dat is een kwart van het aantal dat in de eerste 9 maanden van 2015 binnenkwam. Tussen januari en maart 2015 kwam het grootste deel van de Cubanen naar de VS, vlak na de aankondiging om de relaties tussen beide landen te verbeteren. De grootste instroom van immigranten uit Cuba werd in Miami genoteerd, namelijk 7.167, een groei van 100% vergeleken met een jaar eerder. Cubaanse burgers die de VS om familieredenen of als toerist willen bezoeken behoren niet tot deze categorie.

Voorkeursbehandeling
Cubanen die willen emigreren maken gebruik van de wet Ley de Ajuste Cubano uit 1966 waardoor ze een speciale behandeling en faciliteiten krijgen in de VS en gewoonlijk binnen 1 jaar een permanente verblijfsvergunning krijgen. Het Republikeinse Congreslid Paul Gosar (Arizona) laat vandaag via een publicatie in USA Today weten deze speciale wet te willen intrekken. Hij is van mening dat de wet niet meer nodig is nu de relaties tussen Cuba en de VS zijn hersteld. Ook wil hij een gelijke behandeling van Cubanen en personen die uit andere landen komen.
Niet alle Cubanen werden toegelaten; in het fiscaal jaar 2015 (oktober 2014 tot juni 2015), werden 2.927 Cubanen naar Cuba teruggestuurd omdat ze via zee of via derde landen naar de VS wilden gaan.

Bron
* 14ymedio

Yoani Sánchez: Cubanen maken zich op om te reizen

De blogger Yoani Sánchez  die 20 maal te horen kreeg dat zij geen buitenlandse reizen mocht maken, heeft maandag onmiddellijk een nieuw paspoort aangevraagd, op de dag dat de ‘actualisering’ van de migratieregels inging. Functionarissen deelden Sánchez mee dat zij voortaan reizen kan maken. De blogger moet nu 15 dagen wachten tot het nieuwe paspoort klaar is. ‘Ik geloof het pas als ik in het vliegtuig zit,’ meldt Sánchez op Twitter. Ook haar man, de onafhankelijk journalist Reinaldo Escobar, zegt dat hij te horen heeft gekregen, binnenkort te kunnen reizen. Voor Sánchez en Escobar geldt dat zij reizen willen maken. maar ook weer naar Cuba willen terugkeren. Voor de website Huffington Post schreef zij vorige week over de emigratie-ervaringen van Cubaanse echtparen.

Paraiso of Paradijs
Foto: Yoani Sánchez

Er liggen een paar koffers onder het bed en in de hoek van de kamer staat een kleerkast met een paar kledingstukken. Elke dag kopen ze pizza’s of broodjes van de straat want zij hebben niks meer om mee te koken, geen borden, geen lepels, geen vorken. Zij hebben alles, bijna alle verkocht. Het huis, de auto uit de jaren vijftig en de huishoudelijke apparaten die ze ooit bezaten. Zij hebben zelfs het familiegraf op het kerkhof van de hand gedaan, de porseleinen vazen en de postbus die ze bezaten in het postkantoor van de wijk en die ze nauwelijks gebruikten. Familieleden op het platteland hebben alles gekregen dat niemand meer wilde kopen, de gebruikte kleren, het versleten speelgoed en de oude naaimachine. Toen huurden ze het kleine kamertje dat ze nu bewonen, in afwachting van de emigratiewetten die maandag van kracht worden.

Minderjarige kinderen
Zoals zoveel Cubanen, heeft dit stel met twee minderjarige kinderen jarenlang gewacht op het moment dat ze konden emigreren. Enkel als de nieuwe versoepelingen van kracht wordt, zullen ook kinderen die jonger zijn dan 18, toestemming krijgen om mee te gaan. Het lijkt een triviaal element, maar ik ken veel ouders die aan dit land gebonden zijn, omdat zij hun kinderen niet wilden achterlaten. Mensen die moesten kiezen tussen elders op de planeet leven of hier blijven, vervuld met frustratie. Tientallen jaren waren de enige jonge kinderen die konden reizen de kinderen van geprivilegieerde ouders, ouders die aan internationale missies deelnamen, of die ‘definitief’ vertrokken zonder de mogelijkheid terug te keren. Er was geen middenweg als het om de kinderen ging.

Levendige handel
Zij lijken erop gebrand te zijn – als hardlopers aan de start – zich onmiddellijk naar het vliegveld te haasten om te kunnen vertrekken, met de kinderen aan hun hand. Ondertussen wonen ze in huurwoningen en proberen ze hun convertibele peso’s in te wisselen voor een betaalmiddel dat ook in het buitenland waarde heeft. Sinds in oktober vorige jaar Decreet 102 werd gepubliceerd, is de koorts om te vertrekken gestegen. Het bericht was nog niet gepubliceerd of op websites verschenen advertenties waarin huizen te koop werden aangeboden en allerlei huisraad. Een deel van het geld dat nodig is om de tickets te kunnen betalen en ergens anders een nieuw leven te kunnen beginnen, wordt verkregen uit de opbrengsten van dergelijke transacties. Je moet eerst alles zien kwijt te raken en jezelf ‘ontmantelen’ om te kunnen vertrekken. Die trend begon toen het eind 2011 werd toegestaan huizen te kopen en te  verkopen en dat proces in nu geïntensiveerd.

Vindingrijkheid
Diverse ambassades scherpen op dit moment de eisen om een visum te krijgen aan. Maar we moeten de vindingrijkheid en de duizend-en-een uitwegen die Cubanen bedenken, niet onderschatten. Er circuleert al een lijst met de namen van landen die geen visum vragen van inwoners die paspoorten hebben waarop een enkele palm staat afgebeeld. Maar triest genoeg zijn er van hieruit meestal geen rechtstreekse vluchten naar deze landen en is er dus een visum nodig voor die landen waar een tussenstop nodig is. Zij hebben geduldig gewacht op dit moment en geen obstakel zal in staat zijn deze illusie te vernietigen. Zij tellen de dagen, eten op halve kracht. Veertien januari kan voor hen de start zijn van een nieuw leven. Zal het lukken?

Bron
* Huffington Post, 10 januari 2013