Cubanen 1 jaar na Obama’s bezoek ontgoocheld (2)

De mensenrechtenactivisten met wie Obama tijdens zijn bezoek aan Cuba achter gesloten deuren sprak, maken na 12 maanden ook de balans op van zijn bezoek.

Obama’s ontmoeting met dissidenten

Voor Dagoberto Valdés, directeur van het onafhankelijke tijdschrift Convivencia, was het belangrijkste resultaat van dit bezoek dat aangetoond werd dat ‘de vijand’ zoals gewoonlijk omschreven in het jargon van het regiem, bereid was een witte roos aan te bieden, zoals Obama liet zien tijdens zijn toespraak in het theater van Havana. Deze toespraak, rechtstreeks uitgezonden door de staatstelevisie, wordt door velen, aldus Valdés, als het beste onderdeel van de presidentiële reis gezien. Maar hij erkent dat ‘de situatie, jammer genoeg, een jaar later is verslechterd.’ Hij wijst op de repressie, de terugkeer van de aanvallen op de VS in het officiële jargon vol verbale confrontaties. De politieke opposant Manuel Cuesta Morúa was ook aanwezig in de Amerikaanse ambassade in Havana vorig jaar. Hij wijst erop dat met de komst van de Democratische Obama het ook duidelijk werd dat ‘onze problemen van ons zelf zijn en dat ze niet worden veroorzaakt door de VS. Obama hielp ons bij het onschadelijk maken van de historische spanning tussen nationalisme en democratie.’

Nul
Maar de dissidente Martha Beatriz Roque, die tijdens het bezoek van Obama in het buitenland was, noemt het effect van de reis van Obama ‘nul’. ‘Hij liet ons achter met hoop’, maar ‘ hij maakte een einde aan de natte- voeten/droge-voeten-politiek’. De voormalig politieke gevangene uit de periode van de Zwarte Lente (2003), denkt dat men niet met dankbaarheid aan het bezoek terugdenkt. ‘Iedereen was vol verwachting en erg gelukkig maar het beeld is na een jaar compleet veranderd.’

Van buiten?
Columniste Miriam Celaya gelooft dat hoe men ook over Obama’s bezoek denkt ‘één ding niet ontkend kan worden en dat is dat hij als geen enkele Amerikaanse president die hem de laatste 50 jaar voorging, het Cubabeleid tekende.’ Celaya zegt dat hij ‘een einde maakte aan het uitzonderlijke karakter van de Cubaanse kwestie ‘door de buitenlandse vijand van het regime weg te nemen.’ Daarbij zijn rekeningen vereffend want ‘het opheffen van het droge-voeten-natte voetenbeleid maakte deel uit van het uitzonderlijke migratiebeleid voor Cubanen die naar de VS wilden.’ Voor Celaya is het duidelijk dat ‘de hooggespannen verwachtingen inmiddels volledig in rook zijn opgegaan. Velen zien Obama als geliefd en gehaat tegelijk. Dat is een houding die het idee versterkt dat de oplossingen in de VS zijn te vinden en van buiten moeten komen,’ aldus de onafhankelijk journaliste.

Integer
De leider van de Patriottische Unie van Cuba / Unión Patriótica de Cuba (Unpacu), José Daniel Ferrer, meent dat ‘Obama al het mogelijke heeft gedaan de bevolking te helpen in de crisis waarin zij door het Castrobeleid is terechtgekomen, ‘maar het regime sloot alle deuren.’ Hij riep als scheidend Amerikaans president Raúl Castro op ‘zich open te stellen voor zijn bevolking en toe te staan dat het volk meer ruimte zou krijgen’, maar in plaats daarvan bleven de autoriteiten verschanst in hun oude positie waar bij alles wordt gecontroleerd en er niets gedaan wordt dat de totale controle die zij over de samenleving uitoefenen, in gevaar brengt.’ ¿Qué bolá, Cuba?’*, twitterde Obama toen zijn vliegtuig op het punt stond te landen in Havana. ‘Waar ga je heen?’ Vandaag de dag zijn er op deze vraag meer dan ooit onzekerheden dan antwoorden.

Bron
* Luz Escobar, website 14ymedio, 19 maart 2017

Noot
* Cubaanse uitdrukking. Synoniemen voor deze volkstaal zijn: ‘Waar ga je naar toe?’ of ‘Wat ga je doen?’  Het kan ook een roep van herkenning zijn, wanneer een Cubaan een bekende op straat tegenkomt: ‘Que bola, asere?’

Overheid en paladares, een dubbelzinnige relatie (deel 2)

Miriam Celaya vervolgt hier haar artikel over de speciale relatie die er in Cuba bestaat tussen de communistische partij en eigenaren van particuliere eethuisjes. Die verschilt niet veel van de relatie die er in Cuba altijd al bestond tussen staatsrestaurants en de partij. Deze vorm van cliëntelisme leidde tot een soort geheime middenklasse die het voordeel had i.t.t. de arbeidersklasse, dat ze toegang had tot consumptie– en dienstengoederen. Dat levensniveau en de toegang tot consumptie-artikelen is precies hetzelfde als dat van de huidige particuliere eigenaren  van de meest succesrijke paladares en ligt ruim boven het levensniveau van de meeste Cubanen.

Salon Rojo, een al wat langer bestaande nachtclub in Havana in handen van de Cubaanse staat

Het verschil tussen die staatsambtenaren van weleer en die eigenaren van nu is dat de eerste openbare goederen verhandelden aangezien privé-bezit verboden was, en laatstgenoemden werken met privé-kapitaal. De gemeenschappelijke noemer tussen hen is dat de overheid – die naar eigen goeddunken vergunning verleent, straft en pardon verleent – hen controleert en  manipuleert. Zo hangt de welvaart van de de privé-manager tot de dag van vandaag af van zijn handigheid om de staatsgoederen die hem worden toevertrouwd te verduisteren, zonder dat dit wordt ontdekt; en het succes van de particuliere eigenaar hangt af van zijn handigheid om de wet te overtreden, hetzij door toegang tot de zwarte markt om de goederen te verwerven die hij nodig heeft, hetzij door belasting en  andere regelgeving te ontduiken.

Slachtoffers
Wat nieuw is in dit journalistieke verslag, is dat er in de overheidspers ruimte wordt gegeven aan de stem van de zogenaamde slachtoffers – de altijd belasterde particuliere eigenaren of ondernemers – en dat deze zich kritisch en vrij kunnen uitlaten over de talloze beperkingen die het systeem zzp’ers als hen oplegt. Onder de grootste beperkingen die worden opgesomd is het niet bestaan  van een groothandel en het onvoldoende aanbod van netwerken voor kleinhandel, de onmogelijkheid zich te kunnen verbinden met importzaken voor het kunnen investeren in productiemiddelen, de gebrekkige uitrustingen in de kleinhandelsnetwerken, het uitgesproken verbod voor de private sector producten te importeren die die niet worden verhandeld door de staatsbedrijven, waaronder bepaalde alcoholische dranken waar een ruime vraag naar is, de restrictie op het aantal toegestane zitplaatsen (max. 50, zowel voor cafetaria’s als restaurants), hetgeen ‘een aanslag betekent op de goede ontwikkeling van de business’ , vooral in die zaken  die service verlenen aan de officiële toeristenbureau’s en die zich bij gelegenheid gedwongen zien de hand te lichten met die contracten gezien de grote vraag naar en het beperkt aantal wettig toegestane zitplaatsen.

Nachtleven
De kritiek trof ook de nachtelijke uitgangsgelegenheden van de staat die door de eigenaren van paladares  als onvoldoende worden gekwalificeerd ‘voor het bieden van service met kwaliteit’, wat doet denken dat wellicht op betrekkelijk korte termijn met de groeiende toestroom van toeristen dit soort zaken – tot nu toe exclusief domein van de staat- in privéhanden kunnen overgaan. ‘Wij zijn bereid de gevraagde belasting te betalen (….), maar wij willen voortvarend zaken kunnen doen’, gaf een van hen aan, waarbij hij impliciet doelde op de financiële capaciteit van de elite van de sector. Maar het verslag in Granma ziet ook de nuance waardoor het verschilt met de gewoonlijk platte en onkritische journalistiek in de krant van de partij. Dat is bijvoorbeeld het geval bij de eigenaar die, als belastingbetaler, eiste meer te willen weten over de bestemming van de belastingen die bijdragen aan de begroting van de staat; iets wat tot voor kort als ketterij werd beschouwd.

Schaars signaal
Het zijn natuurlijk lichte en schaarse signalen, maar zij grijpen vooruit op een mogelijke ontwikkeling van het privé-kapitaal, zij het beperkt tot een elitaire sector, die ondanks zijn fragiliteit zich autonoom begint te voelen en zich als nuttig en noodzakelijk ziet voor de overleving van een vermolmd, niet-productief systeem in crisis. Vanzelfsprekend zijn er geen officiële antwoorden op de eisen van de particuliere eigenaars gepubliceerd. Niemand weet met zekerheid hoe groot de dosis stoutmoedigheid is die in deze weinig voorkomende  journalistieke aanpak, ligt besloten. Voor nu is het de moeite waard het lot van de particuliere restaurants in Havana aandachtig te volgen. Laten we het oude gezegde niet vergeten: ‘God maakt recht wat krom is’ .

Bron
* Miriam Celaya op de website 14ymedio, 16 november 2016

Link
* Yudy Castro Morales in de partijkrant Granma, 11 november 2016 met:  Particuliere restaurants in de hoofdstad. Controle en succes, in die volgorde?

Overheid en paladares, een dubbelzinnige relatie (deel 1)

Een reportage in de partijkrant Granma maakt op ongewoon objectieve wijze de beperkingen zichtbaar die het goed kunnen functioneren van de privérestaurants belemmeren. De officiële pers toont zelden enige journalistieke belangstelling, vandaar dat deze reportage van 11 november n.a.v. de controles die recentelijk door de overheid bij een totaal van 32 particuliere restaurants in Havana werden uitgevoerd, bijzonder prettig is. Het is een tekst die op ongewoon objectieve wijze enkele van de beperkingen weergeeft die het goed kunnen functioneren van de particuliere restaurants in Havana belemmeren, aldus de reactie van onafhankelijk journalist Miriam Celaya op de website 14ymedio. Haar tekst publiceren we hier in 2 delen.

Paladar Don Quijote in Havana

Weken eerder had het monopolie van de staatspers gewezen op bepaalde onregelmatigheden die in de sector waren ontdekt, zoals schendingen van de stedelijke regelgeving, onwettigheden in de procedures van de aan- en verkoop van huizen, ‘de import van goederen met commerciële doeleinden’, belastingontduiking en het uitvoeren van activiteiten waarvoor geen vergunning was verleend. Indirect werd ook gesuggereerd dat enkele van deze etablissementen waren verworden tot ‘een platform voor de verkoop van drugs, souteneurschap en prostitutie’ en het witwassen van geld, wat zijdelings een stilzwijgende erkenning is van de proliferatie van onuitsprekelijk kwaad binnen de keurige socialistische maatschappij. Dit alles creëerde, samen met de sluiting van talrijke restaurants en cafetaria’s en de opschorting van nieuwe vergunningen voor dit type zelfstandig ondernemerschap, een klimaat van onzekerheid over het lot van de particuliere bedrijven, in de volksmond bekend als paladares.

Onzekerheid
Deze onzekerheid is nu gedeeltelijk verdwenen als de belangrijkste officiële krant van Cuba niet alleen de resultaten van de vermelde inspectie in de hoofdstad aanstipt, maar ook de kritische getuigenissen en de claims van een aantal eigenaren van particuliere restaurants in de hoofdstad laat zien. De afwezigheid van revolutionaire slogans en politiek-ideologische toespelingen waarvan de teksten in de officiële pers gewoonlijk zijn vergeven, is een ander ongewoon trekje van de tekst. Ook verrast het onbevangen gebruik van zo gedemoniseerde termen als particuliere restaurants, handel en voorspoed.     

Strategie
In werkelijkheid zijn de problemen die door de accountants van de staat tijdens hun inspecties zijn opgespoord op zich geen noviteit: schending van sluitingstijd, direct inhuren van artiesten om op te treden in particuliere locaties – zonder tussenkomst van een overheidsinstelling waarbij ze zouden moeten worden ingeschreven-, problemen in de contracten  van werknemers, geluidsoverlast, illegale handel, smokkel en heling, zijn bekende overtredingen zowel in de particuliere als de staatssector. Om die reden gaan er enkele scherpzinnige geruchten rond dat het officiële strategie was om een selectie van een aantal gerenommeerde restaurants te maken en die legale voordelen te bieden. In ruil daarvoor zouden deze bedrijven zich houden aan zekere normen en afspraken met sectoren uit de staatsondernemingen. Naar de beste maffiose stijl beschermt de Staats-Peetvader degenen die hem loyaal zijn. Als zo’n gerucht waar zou zijn zou dat evenmin iets nieuws zijn. Het is vox populi – hoewel tegenstrijdig – dat enkele van de eigenaars van de meest succesvolle paladares een zekere band met de macht hebben en genieten van de officiële tolerantie in ruil voor politieke gehoorzaamheid, al dan niet geveinsd.

Polinesio, een al lang bestaand restaurant van de staat

Voor wat, hoort wat
Het mechanisme van het compromiso enerzijds en de ideologische controle anderzijds is (ook) een al lang bestaande praktijk in de sector van de gastronomie. In de jaren ’70 en ’80 behoorde het beheer van restaurants, bars en cafetaria’s – allemaal van de staat – tot de meest begeerde baantjes aangezien ze een constante en zekere bron van onwettige inkomsten vormden, te beginnen met de smokkel van producten afkomstig uit het officiële netwerk die weer op de zwarte markt tegen woekerprijzen werden verkocht. Wie niet in een samenleving, gekenmerkt door schaarste en afhankelijk van rantsoenkaarten als belangrijkste bron voor de aankoop van voedsel heeft geleefd, zal wellicht niet de enorme economische macht begrijpen die voortkomt uit het beheer van voedingsmiddelen. De winsten in de gastronomische sector en de leidinggevende baantjes in de toonaangevende vestigingen  – prestigieuze restaurants zoals El Polinesio, La Torre, El Conejito, El Mandarin, Las Buleriás, Montecatini o.a. –  waren zo belangrijk dat het Staatsbedrijf voor Luxe  Restaurants / Empresa de Restaurantes de Lujo in de hoofdstad deze functies toewees aan de ‘kaders’ van de Cubaanse Communistische Partij en leiders uit het middenkader die hun loyaliteit aan het systeem hadden bewezen.

Bron
* Miriam Celaya op de website 14ymedio, 16 november 2016

Link
* Yudy Castro Morales in de partijkrant Granma, 11 november 2016 met: Particuliere restaurants in de hoofdstad. Controle en succes, in die volgorde?

Obama prijst moed Cubaanse dissidenten

Tijdens een bijeenkomst met Cubaanse dissidenten op de Amerikaanse ambassade in Havana prees president Barack Obama vanmiddag ‘de moed’ van dissidenten en andere vertegenwoordigers van de Cubaanse civil society. Hij benadrukte dat onderdeel van de normalisering met Cuba, ondermeer is ‘direct luisteren’ naar stemmen in het Cubaanse volk en zorg dragen dat ‘hun stem gehoord wordt.’

De Amerikaanse president Barack Obama samen met vertegenwoordigers van de Cubaanse civil society. Van links naar rechts: Miriam Celaya, Barack Obama, Manuel Cuesta en Miriam Leiva

‘Het is een lange weg die we moeten gaan  en we zullen meningsverschillen blijven houden met de Cubaanse regering,’ zei Obama die verder opmerkte: ‘Het vraagt veel moed om actief te zijn in de burgermaatschappij in Cuba’ en dat is ‘een terrein waarover we met de Cubaanse regering voortdurend van mening verschillen’. (…) ‘Er zijn hier mensen die gevangen zaten. Sommigen in het verleden en anderen zeer recent.’ Volgens de mensenrechtengroepering Comisión Cubana de Derechos Humanos y Reconciliación Nacional (CCDHRN), werden afgelopen weekend nog 90 personen vanwege politieke activiteiten gevangen gezet.

Voor en tegen beleid Obama
Aan de bijeenkomst namen opposanten deel die het beleid van toenadering van Obama steunen zoals Manuel Cuesta Morúa (Arco Progresista) en anderen die dit bekritiseren zoals Berta Soler van de Damas de Blanco. Verder waren aanwezig: Miriam Celaya (activist en onafhankelijk journalist), Miriam Leiva (onafhankelijk journalist),  Guillermo Fariñas (ex-politieke gevangene, hij ontving in 2010 de Sacharov Prijs), Antonio G. Rodiles (Estado de SATS), Elizardo Sánchez (Cubaanse Commissie voor Mensenrechten en Nationale Verzoening CCDHRN), Nelson Matute (voorzitter van de Afro-ALCU, organisatie ter verdediging van zwarte Cubanen die vanwege hun seksuele geaardheid worden gediscrimineerd), de advocate Laritza Diversent (Cubalex), Dagoberto Valdés (Convivencia), José Daniel Ferrer (Unpacu), Ángel Yunier Remon (rapper van de groep El Crítico) en Juana Mora Cedeño (Proyecto Arcoiris voor LGBTI-Cubanen).

Om kwart over negen Nederlandse tijd vertrok het presidentiële vliegtuig van Obama, richting Argentinië. Op het vliegveld José Martí nam hij afscheid van president Raúl Castro.

Bron
* Internetkrant 14ymedio, 22 maart 2016
Link
* Beelden en tekst Obama, TV Marti, 2 minuten
Link
* De officiële website Cubadebate plaatste een Infografia: Cuba y EEUU despues del 17d / Cuba en de VS na 17d.

 

 

De Richtlijnen en de voortzetting van het bedrog

Over enkele weken vindt het zevende congres van de Cubaanse Communistische Partij plaats, vijf jaar nadat op 18 april 2011 de Richtlijnen of de Lineamientos voor het Economische en Sociaal beleid van de Partij en de Revolutie werden aangenomen. Nu blijkt dat slechts 21 van de 313 richtlijnen werden ingevoerd en 77% van de richtlijnen ‘in een proces van’ uitvoering zijn. Deze cijfers werden op 15 januari van dit jaar tijdens een zitting van het Centraal Comité van de PCC openbaar gemaakt. De dissidente journalist en blogger Miriam Celaya spreekt van ‘bedrog’. Zij constateert dat de kloof tussen de stijging van de kosten van levensonderhoud en de koopkracht van de Cubanen onoverbrugbaar is geworden. Hier volgt de volledige tekst van Celaya.

Afsluiting congres PCC in 2011

De partijkrant Granma gaf aan dat de informatie deel gaat uitmaken van het evaluatieproces en de debatten op het komende 7^e partijcongres, maar de krant gaf niet aan welke Richtlijnen zijn ingevoerd, waar men de resultaten kan waarnemen in het land en welke Richtlijnen ‘in proces’ zijn. Ook werd niet gepubliceerd hoeveel tijd nog nodig is voor de invoering van alle richtlijnen die bedoeld waren voor ‘de continuïteit en de onomkeerbaarheid van het Socialisme, de economische ontwikkeling in het land, de verbetering van de levensstandaard van de bevolking, in samenhang met de noodzakelijke vorming van ethische en politieke waarden en normen van onze bevolking,’ zoals de letterlijke tekst van een resolutie aangenomen op het zesde partijcongres in 2011 luidde.

Overleven of migreren
Vijf jaar later lijkt economische ontwikkeling een onbereikbaar ideaal, is de levensstandaard van de bevolking elke dag lager en is het enige dat onomkeerbaar lijkt de armoede en het verlies van normen en waarden in de samenleving. Weinig Cubanen hebben een idee over de inhoud van de Richtlijnen en praktisch niemand is er geïnteresseerd in. Hoewel de 313 Richtlijnen destijds nog het meest op een regeerprogramma leken, houden de Cubanen in hun eigen individuele agenda’s vooral rekening met twee specifieke richtlijnen die worden gepraktiseerd zonder de sturing van de PCC en die in officiële teksten niet voorkomen, namelijk: overleven en migreren.

Crisis Castro-socialisme
Ondanks de tegenzin die gewekt wordt door het cantinflesca* taalgebruik in de documenten dat de lachlust op wekt, is lezing en analyse ervan noodzakelijk als je van nabij de frustrerende reis wilt meemaken van het schip in volle zee, bijgenaamd de Cubaanse Revolutie. Feitelijk zijn de Richtlijnen die de generaalpresident destijds presenteerde als het recept voor succes van de veel besproken actualisering van het model, nu het geschreven bewijs van de onomkeerbaarheid van de crisis in het socialisme in de stijl van de Castro’s. Een eenvoudige studie van de hoofdstukken I en II over de interne economie (Modelo de Gestión Económica (Lineamientos 1 tot 37) en Políticas Macroeconómicas (Lineamiento 38 tot 71), is voldoende om te begrijpen dat er geen vooruitgang valt te boeken als deze vernieuwing richting marktmechanismes is gebaseerd op de vernieuwing van een verouderd ‘model’ en het mislukte principe van gecentraliseerde staatsplanning.

Raul Castro; ‘I’ve got the whole world in my hand’

Prioriteiten aanpakken
Het zou logisch zijn geweest als de Richtlijnen gestructureerd waren op basis van prioriteiten waarbij eerst gekeken zou worden naar de meest urgente vraagstukken waardoor de acute problemen in de Cubaanse werkelijkheid worden opgelost. De eerste Richtlijnen zouden als sprake was van een rationele aanpak, ook het eerst worden ingevoerd. Maar in de praktijk is dat niet zo. Strikt genomen moet worden geconstateerd dat ook problemen van grote urgentie niet zijn opgelost en dat deze vooruitgeschoven worden. Dat geldt bijvoorbeeld voor het transportbeleid vermeld in Hoofdstuk X (Richtlijnen Lineamientos 269 tot 286), en ook in Hoofdstuk XI en ook in het voorlaatste, hoewel het om een zeer urgent probleem gaat met veel haken en ogen.(Richtlijnen 292 tot 299).

Gezond verstand
Men kan tot in de eeuwigheid vruchteloos blijven praten over de 313 Richtlijnen en het aangetoonde gebrek aan hun doelmatigheid, maar in de alledaagse werkelijkheid is er geen Cubaan met gezond verstand die nog vertrouwen stelt in de opgeblazen intentieverklaring van deze regering. Zelfs de generaalpresident kan niet zo naïef zijn geweest om te geloven in zijn eigen bedrog. In werkelijkheid zijn de Richtlijnen nooit meer geweest dan het script van een gouvernementele pantomime om het volk bezig te houden en tijd te trekken. Zonder een enkel foutmarge kunnen we nu al voorspellen dat op het komende 7^e partijcongres er geen gedetailleerd feitenverslag zal komen over de realisering van de onbetekende (en twijfelachtige) 21% van de Richtlijnen die tot nu toe werden uitgevoerd.

Afsluiting congres PCC in 2011

Inflatie
Vandaag de dag stijgen de kosten van levensonderhoud tot grote hoogten en maken de verschillen tussen de koopkracht van de Cubanen en de prijzen van voedsel en andere eerste levensbehoeften, onoverbrugbaar. Ondertussen wordt het gouvernementele misbruik  waarbij Cuba wordt verkocht – wat een mooie, maar arme hoer! – aan de hoogste buitenlandse bieder op voorwaarde dat hij in buitenlandse deviezen betaalt. Men zou de generaalpresident moeten vragen wanneer Richtlijn 55 wordt uitgevoerd die uiteindelijk de twee munteenheden die Cuba verdeelt in de haves en de havenots, zullen worden opgeven. Een onevenwichtigheid met als enige doel de maskering van de kolossale inflatie die in Cuba bestaat en waarop geen van de 313 Richtlijnen een antwoord heeft.

Bron
* Miriam Celaya, Havana, 1 maart 2016 op de internetkrant 14ymedio

Noot
* Taalgebruik dat cantinflesca is, verwijst naar de Mexicaanse humorist Mario Moreno (1911-1993) die ook in Cuba onder de naam Cantinflas bekend werd door zijn vertolkingen van de pelado, de archetypische arme inwoner van Mexico-Stad. Zijn stijl wordt vaak vergeleken met die van Charlie Chaplin, door wie Cantinflas eens ‘de grappigste man ter wereld’  is genoemd.

Linken
* De generaal, de hervormingen en de mythe van de vernieuwing van het model door Miriam Celaya op deze Cubaweblog, 24 september 2012. Deel 1  Deel 2
* Het zesde partijcongres, een verloren zaak, op deze weblog van 24 april 2011
* Samenvatting van de Lineamientos of Richtlijnen en de resultaten van het debat op het partijcongres van 2011 vindt u hier

Miriam Celaya: een maaltijd serveren is luxe

De hoop en verwachting bij veel Cubanen uit begin 2015, na de aankondiging van het herstel van de relaties tussen Cuba en de VS, is volledig verdwenen. In de afgelopen 11 maanden is de economische situatie niet verbeterd en het einde van het jaar lijkt grimmig te worden o.a. omdat de voedselprijzen stijgen. Dat schrijft de kritische journaliste Miriam Celaya in Translating Cuba. Zij concludeert dat het beleid van ‘actualisering van het socialisme’ mislukt is.

Politieagenten grijpen in bij een rij wachtenden op aardappelen

Bezoek de ontelbare winkels en zwerf eens rond op de straatmarkten van Centro Habana, in de buurten San Leopoldo en Pueblo Nuevo en je wordt geconfronteerd met tekorten aan koopwaar en de lage kwaliteit van de producten en de prijzen die almaar stijgen. De prijs van gehakt – de uitgesproken graadmeter bij uitstek – schommelt tussen de 45 en 50 peso’s per pond en zwarte bonen zijn voor 10 tot 12 peso’s te koop. Andere granen zijn voor de meeste portemonnees onbetaalbaar. De prijs voor rode bonen is gestegen tot 17 peso’s, witte bonen kosten tussen de 18 en 20 peso’s en de prijs van kikkererwten is 22 peso’s. De groenteprijzen doen daar niet voor onder. Een pond tomaten op de markt van San Rafael kost 25 peso’s, een bos wortelen of bieten kosten 20 peso’s, net als een pond kleine uien en pepertjes. Een bloemkool kost 15 peso’s en avocado schommelt tussen 7 en 10 peso’s per stuk. In de weekends kan de prijs oplopen tot 12 peso’s. Ook knolgewassen zijn flink in prijs gestegen zoals een pond taro dat 8 peso’s kost, tweemaal de prijs van yuca en de eetbare wortelknol yam, die tussen de 3 en 4 peso’s kosten. Kleine tot middelgrote bananen worden voor 4 peso ‘ s per stuk verkocht.

Koopkracht blijft dalen
Een snelle berekening, met als basis het zogenaamde Cubaans gemiddelde inkomen van tussen de 400 en 450 peso’s (ongeveer $23), leidt tot de voor de hand liggende conclusie dat de gemiddelde koopkracht van de werkzame beroepsbevolking blijft dalen. En dan spreken we nog niet over de miserabele inkomens van gepensioneerden in deze snel vergrijzende maatschappij. Zij zijn afhankelijk van de hulp van bekenden als die al in staat zijn hulp te bieden, of van de solidariteit van een aardige buurman of buurvrouw die af en toe zorgt voor een bord eten. Een volledige maaltijd in Cuba is bijna uitgegroeid tot ware luxe. Er zijn maar weinig verschillen tussen de ene en andere winkel of tussen de diverse markten in de stad. De laatste vier maanden werden de hoogste prijsstijgingen gesignaleerd voor voedselprijzen. De inkomens van de bevolking, ongeacht salarissen, pensioenen, dollarovermakingen uit het buitenland of een andere bron, zijn ontoereikend. Niet alleen voor een zekere levensstandaard maar ook voor het dekken van de eerste levensbehoeften: voedsel, kleding, schoeisel en onderdak.

Mislukking ‘actualisering’
Het is nu vier jaar geleden dat de regering ‘de actualisering van het model’ afkondigde en er experimenten begonnen met de verkoop door kleine ondernemers van voedsel, via de handkar maar ook op markten van boeren die een coöperatie vormden. En in plaats van prijsdalingen van voedsel zijn die juist gestegen. Dat wijst op een mislukking van de officiële plannen van de overheid; de productie en commercialisering van voedsel om de dagelijkse behoeften van de bevolking te voorzien en tegelijkertijd de dure importen van voedsel te vervangen. Dat was een van de belangrijkste thema’s van de Richtlijnen van april 2011 toen het zesde Congres van de Cubaanse Communistische Partij (PCC) bijeenkwam.

Bij de ingang van een boerenmarkt met de verplichte politieke propaganda

Jaren negentig
De interne situatie met tekorten die steeds maar oplopen, lijkt elke dag meer op de situatie die we in de jaren negentig meemaakten toen het kaartenhuis van wat ooit ‘het socialistisch blok’ was in elkaar stortte. Tegelijkertijd groeien de onvrede, de wanhoop en de uittocht overzee van Cubanen. De bubbel van dromen die afgelopen december ontstond, is gebarsten op de harde werkelijkheid van een systeem, bedoeld voor het heil van de ingehuurde juichers die zich vastklampen aan de macht en de onderwerping aan het systeem door de rest. Een algeheel gevoel van frustratie groeit en niemand lijkt te weten hoe de teleurstelling kan worden gekanaliseerd behalve door met alle middelen aan deze levenslange ellende te ontsnappen.

Sociale controle
Paradoxaal genoeg lijkt de spiraal van de armoede die het dagelijks leven op het eiland bepaalt, het meest effectieve wapen van het regime om de sociale controle te handhaven. En, terwijl de gewone Cubanen, zich niet bewust van morgen, berustend blijven zoeken op markten naar voedsel, arriveerde een horde gretige ondernemers in het land om de Internationale Beurs van Havana bij te wonen op zoek naar een toekomstig marktsegment dat de voormalige guerrilla’s, nu de huidige oligarchen, hen te bieden hebben. De hoofdstad heeft haar deuren opnieuw geopend maar wij Cubanen zijn niet uitgenodigd.

Bron
* Miriam Celaya op de website Translating Cuba, 6 november 2015
Serving a Meal, a True Luxury

Balletvoorstelling over Vilma Espin, de vrouw van Raúl Castro

Vilma is de titel van een nieuw werk van het Nationaal Ballet van Cuba, geleid door de legendarische Alicia Alonso. Vilma moet een eerbetoon worden aan Vilma Espín (1930-2007), de overleden echtgenote van Raúl Castro die dit jaar 85 zou zijn geworden. Vanaf 1960 tot haar dood in 2007 leidde Espín de Federación de Mujeres Cubanas/Federatie van Cubaanse Vrouwen FMC, die dit jaar 55 jaar bestaat. Ex-ballerina Alicia Alonso (94) zegt dat de choreografie de ‘belangrijke bijdragen’ van Vilma Espin wil zichtbaar maken aan ‘de opbouw van een nieuwe wereld’ en legt uit dat sprake zal zijn van ‘een herbeleven van haar indrukwekkende levensloop vanaf de jaren van haar jeugd.’

Vilma Espín

Alonso legt er de nadruk op dat de schrijvers van de choreografie  o.a. Eduardo Blanco, zich ervan bewust waren dat het onmogelijk is om in een balletvoorstelling ‘dit rijke leven te kunnen beslaan’ en dat het ballet ‘een respectvolle benadering zal vormen van de essentie van deze zo geliefde en nog vaak betreurde heldin.’ Het stuk wordt op 29 augustus opgevoerd in het Nationaal Theater in Havana met muziek van de Cubaanse pianist Frank Fernández. Naast het ballet wordt een audiopresentatie getoond, samengesteld door Alejandro Pérez, een bekende Cubaanse producent van audiovisuele producties in Cuba. De rollen worden gedanst door Anette Delgado en Dani Hernández, samen met Chanell Cabrera en anderen.

Vilma Espín en de jeugdige Raúl Castro

Partijtrouw
Vilma Espín stierf op 18 juni 2007 na een lang ziekbed. Zij was vanaf het begin van de revolutie een vertegenwoordiger van de generatie van revolutionaire vrouwen en zou in 1960 gekozen worden tot voorzitter van de vrouwenbond FMC, die in hetzelfde jaar door Fidel Castro was opgericht. Ook was ze lange tijd lid van het Politburo van de Cubaanse Communistische Partij (PCC) van Cuba. Volgens de onafhankelijke publiciste en blogger Miriam Celaya waren in 1960 alle vrije organisaties voor vrouwen, opgericht sinds het ontstaan van de Republiek in 1902, toen al ontbonden en verboden. Tweeëntachtig procent van de Cubaanse vrouwelijke bevolking maakt nu deel uit van de FMC, dat zijn vier miljoen vrouwen. Miriam Celaya beschreef in 2013 de rol van de FMC als een van de massaorganisaties van de Cubaanse revolutie. Haar tekst is samengevat en volgt hieronder.

Trouw aan de revolutie
De FMC was in de eerste jaren ook sterker gericht op de onderdrukking van onafhankelijke tendensen die een uitdaging zouden betekenen voor de revolutionaire en zeer mannelijke machthebbers dan dat ze opkwam voor vrouwenbelangen. De participatie van de vrouw werd bepaald door haar trouw aan de revolutie en de officiële ideologie. En dat werd nog eens versterkt in 1961 toen het ‘socialistisch karakter’ van het revolutionair proces werd bekrachtigd. De FMC schaarde zich daar automatisch achter en daarmee verdween het aspect van de emancipatie van de vrouw, waar Cubaanse vrouwen ook voor 1959 al tientallen jaren mee bezig waren.

Alicia Alonso, de oprichter van het Nationaal Ballet van Cuba begroette vorig jaar haar dansgroep.

Vrouwenbelangen werden in het programma van de Castrobeweging, het Moncadaprogramma, geen enkele maal genoemd, noch in de documenten die tijdens de gewapende strijd sinds 1953 worden gepresenteerd. Die belangen worden ook niet genoemd in de beroemde tekst die Fidel Castro voor de rechter uitsprak en die titel mee kreeg: La historia me absolverá / De geschiedenis zal mij vrijspraken. Hij sprak over alle kwalijke aspecten van de Republiek, maar zweeg over de sexe-ongelijkheid.

Kleine rol
Sterker nog, er zou nooit een vrouw deel nemen bij het bepalen van het revolutionair programma, hoewel de deelname van vrouwen in de arbeid en op de universiteit ook in die tijd al beduidend hoog was en veel Cubaanse intellectuele vrouwen een opvallende rol speelden in de regio. Fidel Castro was zich echter wel bewust van het mobilisatievermogen van de vrouwen in de Cubaanse samenleving, o.a. door de actie van vrouwen die 20.000 handtekeningen ophaalden voor de Senaat, waardoor in 1955 de regering amnestie verleende aan de gevangenen van de Moncada-kazerne waaronder Fidel.

Vilma Espin en Celia Sánchez (links). De laatste had meegevochten in de gewapende strijd en had een grote vertrouwensband met Fidel Castro

Vrouwelijk leiderschap
Tijdens de periode van de Republiek was er sprake geweest van sociaal leiderschap van vrouwen, speciaal verbonden met liberale groeperingen. Maar de revolutie zorgde voor een dramatische neergang ervan. Enkele vrouwen die dichtbij het revolutionaire proces stonden en die gemeenschappelijk hadden dat zij dicht bij de mannen met macht stonden, vielen op, maar van een vrouwelijk leiderschap was geen sprake meer. Onder hen bevond zich bijvoorbeeld de guerrillaleidster Pastorita Núñez, die korte tijd betrokken was woningbouwprojecten in de eerste jaren van de revolutie, maar al snel uit het openbare leven verdween en in 2012 in anonimiteit overleed. Andere vrouwen veranderden in dienstbare assistenten met enige publieke relevantie en waren verbonden met Castro zoals bijvoorbeeld Celia Sánchez, de leidster van culturele en intellectuele projecten als Haydee Santamaría en iemand als Vilma Espín die vooral de icoon zou worden van de valse gelijkwaardigheid tussen man en vrouw door haar eeuwigdurende rol als leider van de vrouwenorganisatie FMC. Zij kwam niet voort uit de vrouwenstrijd en speelde geen rol bij het voortzetten van de historische vrouwenbeweging die in de 19^e eeuw begon en versterkt werd in de 20^ste eeuw. Integendeel zij brak met deze traditie en droeg bij aan het verdwijnen van de Cubaanse vrouwenbeweging door deze onvoorwaardelijk te onderwerpen aan de opvattingen en initiatieven van de totalitaire leider en niet een werkelijk emancipatorisch feministisch bewustzijn ontwikkelde.

Niet-feministisch
Letterlijk omschrijft de FMC zichzelf als ‘een vrouwenorganisatie, maar niet feministisch, want het feminisme wordt beschouwd als een sociale beweging die inzet en aandacht voor de revolutionaire strijd doet afleiden en bovendien een ideologie is die eigen is aan ‘de nutteloze burgerij’ (1). En wie de catechismus van veel revolutionaire stromingen kent in Latijns–Amerika, kent hun opvatting over de ‘bourgeois’, die altijd decadent is en van natura zal verdwijnen en worden uitgeschakeld. Het is paradoxaal dat de ideologie die pretendeert de voorhoede te vertegenwoordigen van de uitgebuitenen en het paradigma voor het meest progressieve gedachtegoed, veranderde in een rem op de strijd voor emancipatie van de meest achtergestelde sector binnen deze klasse; de vrouwen.

Bron
* Diario de Cuba en 14ymedio
Link
* Diario de Cuba, 27 augustus 2013: Miriam Celaya bij de 53^ste verjaardag van de FMC in 2013: Wat valt er te vieren?
Noot
* [1] Holgado Fernández, Isabel ¡No es fácil! Mujeres cubanas y la crisis revolucionaria. Editorial Icaria Antrazyt, Barcelona, Spanje, 2000. p. 269

Obama en Castro eind deze week samen op top Amerikaanse landen

De Zevende Top van de Amerika’s, die op vrijdag 10 en zaterdag 11 april a.s. in Panama plaats vindt, wordt voorafgegaan door een tweedaags forum Foro de la Sociedad Civil waar ruim 700 organisaties uit heel Noord- en Zuid-Amerika aan deelnemen. Ook dissidenten en hiphopartiesten uit Cuba zullen daar zijn, vlak voordat de presidenten Obama en Raúl Castro elkaar zullen ontmoeten. De Top van de Amerika’s werd in 1994 opgericht als instrument voor een inter-Amerikaanse politieke dialoog. Het is de eerste keer dat Cuba aan deze inter-Amerikaanse top zal deelnemen. Vijfendertig Latijns-Amerikaanse landen zijn in Panama vertegenwoordigd.

Tussen beide presidenten zal tijdens de top sprake zijn van ‘een interactie’. Dat heeft ondersecretaris voor Buitenlandse Zaken, Roberta Jacobson, meegedeeld. Jacobson, die ook de delegatieleider is tijdens de onderhandelingen met Cuba, zei dat er tot nu toe geen bilateraal overleg is geagendeerd tussen beide leiders. Amerikaanse diplomaten toonden zich afgelopen week sceptisch over de mogelijkheid dat nog voor de top begint, nieuwe ambassadeurs zullen worden benoemd en ambassades in Havana en Washington worden geopend. ‘Er is niet veel tijd meer voor de opening van de top,’ liet woordvoerder Marie Harf van het Ministerie van Buitenlandse Zaken weten.

Obama’s selfie met Raúl Castro, die de Venezolaanse president op sleeptouw neemt

Harde toon
In Cuba zelf wordt de kritiek op de rol van dissidenten en activisten in Panama, heftiger en harder. De officiële website Cubadebate spreekt over een ‘samenzwering’ waardoor ‘complexe situaties ontstaan voor de organisatoren omdat het de bedoeling is Cuba en Venezuela in de beklaagdenbank te plaatsen’. De vrees van officieel Cuba is dat ‘de Cubaanse contrarevolutie van huurlingen gericht is op legitimatie’, aldus Cubadebate. Volgens de Cubaanse staatsmedia zullen ‘meer dan honderd vertegenwoordigers van de ware civil society’, waaronder ‘kunstenaars, jongeren, intellectuelen, boeren, leden van coöperaties, ondernemers en academici’ tijdens dit parallelle forum aanwezig zijn. Maar al deze organisaties erkennen de Cubaanse Communistische Partij als ‘de enige politieke kracht in de samenleving’ en hun reis- en verblijf wordt door de Cubaanse overheid gefinancierd.

Ook dissidente stemmen
Vanuit de wereld van de Cubaanse dissidenten nemen Leonardo Calvo Cardenas (Comité Ciudadanos por la Integración Racial (CIR)/ Burgercomité voor Raciale integratie) en de taalkundige Yusmila Reina van de oppositiegroep Unión Patriótica de Cuba (UNPACU Patriottische Unie van Cuba) deel. Ook de onafhankelijk journaliste Myriam Celaya en Berta Soler en Saily Navarro, vertegenwoordigers van de Damas de Blanco, zullen in Panama aanwezig zijn. Ook de blogger Henry Constantin, die vanwege zijn bloggersactiviteiten van de universiteit werd verwijderd en Manuel Cuesta Morúa, leider van Arco Progresista, zijn in Panama om deel te nemen aan het alternatieve forum. Rosa María Payá, dochter van de overleden regimecriticus Oswaldo Payá, neemt ook aan de top deel. Yoani Sánchez, blogger en uitgever van de internetkrant 14ymedio, wil als journalist deelnemen. Cubaanse media hebben de deelname van opposanten omschreven als ‘een provocatie’ en een ‘anti-Cubaans complot.’

De officiële civil-societydelegatie van het Cubaans regime telt ruim 100 personen en kwam gisteren in Panama aan. In een gesprek met de Panamese pers bekritiseerde zij ‘de aanwezigheid op deze plek van huurlingen betaald door de historische vijanden van de revolutie.’ De staatsvakbond van journalisten UPEC verspreidt in Panama een folder waarin wordt uitgelegd waarom het officiële Cuba de aanwezigheid van dissidenten een ‘belediging’ acht omdat zij ‘in ruil voor een rijk betaalde baan de naam van het land Cuba op schandelijke wijze annexeren, het land dat zij dagelijks belasteren en beledigen.’

Kritische rappers
De deelname van een groep rappers is opvallend. Een van hen Raudel Collazo van de groep Escuadrón Patriota heeft aangekondigd niet ‘in een sfeer van confrontatie’ naar Panama te gaan, maar te spreken zoals we ook anders doen als hiphoppers. Collazo zegt een andere visie te koesteren op het Cubaanse politieke conflict dan ‘de twee extremen.’ Hij wil het debat aangaan vanuit ‘een liefdevol perspectief en vanuit de gedachte dat wij niets slechts doen’. Collazo, Escalona y del Río sluiten zich aan bij andere Cubaanse rockers als Bárbaro Vargas, Silvio Liam Rodríguez (Silvito ‘El Libre’) en de Venezolaanse rapper Macabro Doce.

Vader Silvio Rodriguez en zoon Silvito El Libre

Vader en zoon
Opvallende verschijning in Panama zijn vader en zoon Rodríguez. De zanger Silvio Rodríguez reist met de officiële delegatie naar Panama en zijn zoon Silvito El Libre is een van de vertegenwoordigers van de onafhankelijke civil society. Donderdag 9 april zal vader Rodríguez tijdens de officiële opening zingen tijdens een gratis concert. Zoon en rapper Silvito zingt in het theater Ateneo in de stad Saber in Panama met gelijkgezinden tijdens het Concierto Hip Hop Cubano met Eskuadrón Patriota en David D’Omni.

Reisverbod
Antonio Rodiles, directeur van het oppositieproject Estado de Sats, en José Daniel Ferrer, leider van UNPACU, mogen niet deelnemen aan de bijeenkomst. Het paspoort van Rodiles is door de autoriteiten geconfisqueerd en José Daniel Ferrer is een voormalige politieke gevangene en lid van de Groep van 75. Hij werd destijds voorwaardelijk vrijgelaten en kan zonder toestemming van het regime het land niet verlaten.

Linken
* De thema’s van de Top van de Amerika’s, Juventud Rebelde, 17 maart 2015
* Het Spaanse persbureau EFE: Het debuut van Cuba en het nieuwe tijdperk met de VS maken Panama tot een historische stad.
* New York Times, Julie Hirschfeld Davis, 8 april 2015 America Trip Will Test Obama’s Push for Ties With Cuba

Santiago de Cuba zit zonder condooms

De officiële krant Trabajadores meldt dat Santiago de Cuba al drie maanden zonder condooms zit. De krant zegt zich zorgen te maken omdat in deze regio ook het aantal seksueel overdraagbare ziekten ‘en in het bijzonder hiv en aids’ dreigt te groeien. Santiago de Cuba telt nu meer dan 1.000 inwoners met een hiv-besmetting. Blogger Miriam Celaya constateert dat de geruststellende woorden van de overheidsfunctionarissen over het condoomtekort vooral op wantrouwen kunnen rekenen. Wat moet je trouwens geloven over het bericht dat condooms uit 2012 worden ‘omgenummerd’ naar 2014?

Ramón Suárez Ramírez, hoofd van de provinciale organisatie die medische zaken distribueert, zegt dat de situatie zich in het tweede kwartaal van dit jaar zal stabiliseren vanwege de komst van condooms uit het buitenland. Hij wijst ook op een ander aspect namelijk het veranderen van de datum november 2012 op reeds in voorraad zijnde condooms naar december 2014. De voorraad zou, aldus Suárez Ramírez, per vergissing een onjuiste datum hebben gekregen. Hij verzekert dat de omnummering met instemming van de fabrikant plaats vindt en dat de staatsinstelling Cecmed voor medicijnen en verwante producten de kwaliteit van deze condooms garandeert. Wat de oorzaak is van de vermelding van de onjuiste datum, vermeldt de krant niet.

Miriam Celaya

Meer tekorten
Miriam Celaya, onafhankelijk blogger, liet 30 maart op haar blog Sin Evasion weten dat Cuba niet alleen condooms te kort komt. De ‘cyclische tekorten’ van producten als toiletpapier, tandenborstels, tandpasta, tarwemeel, melkpoeder, zeep en afwasmiddel komen volgens Celaya steeds frequenter voor. Over voedsel wil zij niet eens spreken: ‘Voortdurend doen zich elke ochtend angstaanjagende tonelen voor van lange rijen wachtenden omdat iemand heeft verkondigd dat in deze of gene boerenmarkt ‘aardappels te koop zijn.’ De politie in het centrum van Havana staat op voet van oorlog met de wachtenden omdat zij de spanningen moet bedwingen onder de wachtenden, die vastbesloten zijn de felbegeerde knollen te kopen.’

Houdbaarheidsdata?
Het huidige tekort aan condooms, aldus Miriam Celaya, ‘vraagt aanpassingen voor de praktijk van wat sommigen ‘Cuba’s nationale sport’ noemen. En de nood is zo groot dat in drogisterijen en douaneopslagplaatsen voor medicijnen personeel wordt gemobiliseerd om de houdbaarheidsdata van de condooms ‘up te graden’ zodat ze weer voor de markt geschikt zijn. In sommige provincies in het binnenland worden zelfs jonge rekruten ingezet; een aanvalsstrategie als antwoord op de alarmbellen rond dit kleine en eenvoudige latexvoorwerp.’

Condooms van het merk Vigor zoals die door het aidspreventieprogramma in Cuba worden verspreid

Achterdocht
Celaya: ‘Maar de consument is achterdochtig. In een land waar corruptie en bedrog onderdeel zijn van de werkelijkheid, voelt niemand zich veilig. Sommigen paranoide types spreken nu al over een officiële samenzwering die bedoeld is om het geboortecijfer in Cuba te doen stijgen….maar dat zou slechts leiden tot een toename van het aantal abortussen. Een vriendin die haar bezorgdheid weg lacht vertelt me hoe zij tijdens de crisis in de jaren negentig condooms moest kopen om als ballonnen te gebruiken op de verjaardagsfeesten van haar zoon – nu een twintiger – en nu moeten we zeker ballonnen kopen om veilige seks te kunnen hebben.’

Link
* De Engelstalige website van Miriam Celaya Sin Evasion / Zonder uitvluchten.
* De berichtgeving van de officiele website Cubadebate.  Dit bericht telt een 60-tal reacties waarin de stereotypen van veel Cubanen tegenover de ‘orientales’ niet geschuwd worden.  De reactie van Luis is vooral nuchter en luidt: ‘Wat goed. Het schijnt het enige te zijn  dat in Santiago ontbreekt. Voor de rest geen nieuws. Behalve dat het aan condooms ontbreekt. Wat een geluk hebben die Santiagueros/bewoners van Santiago toch.’

Verdubbel het beltegoed voor Cubaanse mensenrechtenactivisten

Voor de democratische oppositie in Cuba is communicatie via sociale media onmisbaar geworden. Op die manier werd bijvoorbeeld informatie over de verspreiding van cholera in Cuba openbaar. Maar ook filmpjes waarop te zien is hoe vreedzame activisten door de Cubaanse politie mishandeld worden of de Damas de Blanco na hun stille tocht op zondagochtend worden afgevoerd voor verhoor. Via de mobiele telefoon worden deze berichten (en foto’s!) over de gehele wereld verspreid.

Tussen nu en 31 oktober 24 uur kunt u de vreedzame oppositie steunen door hen een beltegoed cadeau te doen. Wanneer u dit beltegoed met 20 CUC (de Cubaanse valuta) verhoogt, wordt dit door Cubacel verdubbeld. Het aanbod van Cubacel geldt voor opwaarderingen van 20 tot en met 50.

Drie voorbeelden
Laritza Diversent is advocate en komt op voor de vele honderden politieke opposanten die maandelijks in Cuba in een politiecel of gevangenis worden gestopt. Cuba kent geen onafhankelijk rechtspraak en de gevestigde advocatuur is onderdeel van de overheid. Steeds vaker laten jonge advocaten daarover hun ongenoegen blijken. Haar telefoonnummer is  +535  2415948

Miriam Celaya is een kritische blogger die de afgelopen maanden o.a. publiceerde over de politieke indoctrinatie in Cuba en over prostitutie. Zij bekritiseert niet zozeer het onvermogen van de Cubaanse autoriteiten om aan fenomenen als sexuele slavernij, drugsgebruik en drugshandel en de verspreiding van seksueel overdraagbare ziekten als aids een einde te maken alswel de pogingen van het regime te voorkomen dat Cubanen een duidelijk beeld van dergelijke fenomenen krijgen. Haar telefoonnummer is  +535  2938042

Juan Antonio Madrazo Luna
Hij is een bestrijder van racisme, een taboe in Cuba omdat de machthebbers het bestaan ervan negeren. Juan Antonio is een  vertegenwoordiger van een jongere generatie dissidenten en o.a. actief in de beweging Voor een ander Cuba / Por una otra Cuba. Zijn telefoonnummer is:  +53 5253 89 23

Op de website van o.a. Prepaid Union kunt u hun beltegoed verhogen. Een transactie van 20 CUC kost u in Nederlands geld totaal €17,70 inclusief transactiekosten.