David D’Omni ZF (1984) is een betrokken Cubaanse musicus. Hij groeide op in de wijk Alamar in Havana en maakt deel uit van de interdisciplinaire groep Omni-Zonafranca. Rock, new age, hiphop en reggae hebben zijn muziek beinvloed. Maar hij is ook een politiek betrokken Cubaan; zijn teksten op Facebook bewijzen dat. Hij publiceerde in oktober een post waarin hij de ‘grote vergissing van Fidel Castro beschreef’ namelijk ‘dat hij geen vertrouwen stelde in zijn volk.’ Op 26 november 2016 is het twee jaar geleden dat Fidel Castro overleed. Hier volgt zijn betoog.
Fidel Castro, begin jaren zestig
Ik denk dat Fidel Castro, zoals veel anderen die almaar aan de macht blijven, de grote vergissing beging dat hij geen vertrouwen stelde in zijn volk, dat hij het liet wennen aan paternalisme en dat hij de initiatieven van de hele samenleving fnuikte. Híj was de grote econoom, de grote politicus, de grote kunstenaar, de grote Godgelijkende vader van wie een heel volk afhankelijk was. Dit egovertoon, dat geneigd is de natuurlijke diversiteit van het brede menselijk spectrum te fnuiken en dat berust op een doorzichtig Messiascomplex, heeft tot een diepe morele crisis in onze maatschappij geleid. Geen enkele staatsburger die na 1959 in Cuba werd geboren, ontving voor zijn eigen onbedwingbare ideeën steun onder de bescherming van de grote Vader, die stakingen en partijen verbood en iedere andere sociale manifestatie die zich buiten de lijnen van de enige heersende partij waagde. De emigratie en constante repressie van vrijdenkers gedurende tientallen jaren heeft ons tot een verweesde maatschappij gemaakt. Vader is er niet meer, maar voor hij heenging heeft hij zich gekloond in alle wettige instellingen van ons eiland. Heel de handel, de politiek, de kunst en het onderwijs zijn in handen van twee of drie generaals van het leger. Nu is het aan het maatschappelijk middenveld, uitgedund en gestigmatiseerd, om moedig te vechten voor het zaaien van schaars maar vruchtbaar zaad in de dorre grond die Vader ons heeft nagelaten.
David D’Omni
Welke toekomst?
Hoe dan ook is het van belang om niet alleen te kijken naar de gevolgen van een ‘verlengde’ Fidel, maar ook naar de rol van het maatschappelijk middenveld. Eerst is er het zijn, dan denken, dan doen en vervolgens bezitten, en vanzelfsprekend gaat bezitten vooraf aan geven. Om geld te kunnen geven, moet je geld hebben, om vrede te brengen moet je vrede hebben, om liefde te verspreiden moet je die in je binnenste koesteren en om vrijheid te geven moet je er wat van hebben. Hypocrisie is een duidelijk voorbeeld van geven wat je niet hebt. De lijst van politici die spreken van vrede en legers aanhouden, van kunstenaars die spreken van gemeenschap zonder iets te weten van gedienstigheid en van leiders die spreken van zuiverheid terwijl ze de kiemen van tirannie in hun hart bewaren, is lang. Op deze lijst staan de meesten van ons, daarom kan ik niet spreken over de toekomst van mijn eiland zonder de wereld erbij te halen. Ik zie wel degelijk een toekomst, maar welke toekomst komt er zoals iemand die plant? De toekomst ligt in de waakzaamheid van onze daden nu, er bestaan geen gegarandeerde strategieën, maar het is een feit dat het oprecht handelen van iemand die niet eerloos kan leven, diepe sporen trekt in de geschiedenis.
De mensenrechtengroep Damas de Blanco wordt in Cuba vervolgd
Onszelf
Weliswaar is in mijn land het gebrek aan democratie enorm groot, maar het is niet groter dan het vermogen dat huist in de wil van de mens om in vrijheid te handelen. Wanneer we de schuld voor onze problemen bij anderen en bij externe omstandigheden leggen, geven we onze macht weg. Als de wortel van het probleem niet in onszelf ligt, dan de macht om het op te lossen ook niet. Ik denk niet dat het de tijd is om te wachten op democratische platforms die de regering toch niet wil oprichten. Daarom heb ik het diepste respect voor het Cubaanse maatschappelijk middenveld dat, ondanks slaag en willekeurige opsluitingen, besluit om de teugels van de vrijheid in handen te nemen, en inderdaad scheppen ze zo democratische ruimtes, ook al doet de regering haar best ze te bagatelliseren.
Pedro Pablo Alvarez – vakbondsleider – was een van de velen die deel uitmaakte van het maatschappelijk middenveld in Cuba.
Minderheden
Ieder volk heeft zijn eigen vorm van geschiedenis schrijven volgens zijn cultuur, en in het geval van het Cubaanse volk zou ik een kort historisch overzicht willen geven. In de onafhankelijkheidsoorlogen van de negentiende eeuw, toen we nog een Spaanse kolonie waren, waren de vrijheidsstrijders een minderheid. Pas toen ze zegevierend door de straten trokken sloot het volk zich aan. In de twintigste eeuw waren er andere minderheden die pas nadat ze de overwinnig behaalden, de steun van de aangestoken massa kregen. Heden ten dage is er een andere minderheid, die een meerderheid van het volk niet eens kent. Ik heb het voorrecht om deel uit te maken van dit maatschappelijk middenveld, dat bovendien vreedzaam is en op een dag in de nabije toekomst zegevierend zal optrekken. De boom van de Cubaanse revolutie groeide, droeg vruchten en stierf al lang voor Fidel. Als ik zeg ‘stierf’ bedoel ik dat niet poëtisch; dezelfde grondleggers van deze revolutie eindigden badend in corruptie en zij voor wie dat niet geldt, worden financieel onderhouden, want in dit land is werken met fatsoen onmogelijk is. Onze gefrustreerde ouders zijn het voorbeeld voor de toekomst die ons wacht als wij deze uitgeholde revolutie blijven steunen. Jongeren van nu zien als hun voorbeeld een kelner in een hotel, een gids voor toeristen of een vlot op zee; ingenieurs en leerkrachten zijn straatverkopers van allerlei zaken, die wegglippen voor de politie om te kunnen leven. Zij die nog een of andere studie volgen weten maar al te goed dat hun toekomst niet in Cuba ligt. Dagelijks vertrekken er vliegtuigen uit allerlei provincies van het land vol met Cubanen die niet van plan zijn terug te keren.
Leve de familie
Tijd voor democratie
Ik heb alleen maar hoop in dat waartoe we in staat zijn; als we democratie willen is het tijd om democratie in te voeren, als we welvaart willen is het tijd om onafhankelijke vakbonden en instellingen op te richten, als we vrijheid willen, is het tijd om met opgeheven hoofd te lopen en in alle windrichtingen luidkeels de wens tot emancipatie te verspreiden. Dat is allemaal verboden in Cuba, maar het is echt en komt uit het hart, en alleen het maatschappelijk middenveld is in staat gebleken dit kruis te dragen en het stigma te verduren. Het is het bestaande maatschappelijk middenveld dat de drager is van de nalatenschap van Félix Varela en José Martí, en het verbaast me niet dat het door velen wordt belasterd, vervolgd en gevreesd. Die velen zullen zich later voegen bij de lasteraars en vervolgers die zich sinds onheugelijke tijden al voortbewegen in kuddes zonder enig benul van wat het betekent om mens te zijn, uniek, divers en creatief; alles wat een kudde niet is.
Bron
* Facebook David D’Omni ZF, gepubliceerd door de website 14ymedio, 14 november 2018
Linken
* Youtube met de song Iguales (4.27 minuten)
* Youtube met het lied Pasalo (4.57 minuten)
CUBA 