Marjolein Van De Water noemt hem vanochtend in De Volkskrant ‘de troetelschrijver van linkse leiders in Latijns-Amerika’ en ‘al anders-globalist voordat de term was uitgevonden.’ Eduardo Galeano’s poëtische maar vaak pijnlijk realistische beschrijvingen van het onrecht in Latijns-Amerika vormen sinds de jaren zeventig een inspiratiebron voor anti-kapitalisten en linkse intellectuelen. Gisteren overleed Galeano op 74-jarige leeftijd aan longkanker.
Galeano leed geruime tijd aan kanker en was vorige week in het ziekenhuis opgenomen. Hij stond bekend als een linkse criticus van de maatschappij en de globalisering. Galeano werd in 1940 in Montevideo geboren en groeide op in een katholiek middenklasse gezin van Europese immigranten. Op 14-jarige leeftijd verkocht hij zijn eerste politiek getinte cartoon aan het weekblad van de Socialistische Partij van Uruguay, El Sol. Van De Water: ‘Galeano was de troetelschrijver van linkse leiders in Latijns-Amerika. De Venezolaanse ex-president Hugo Chávez overhandigde in 2009 zijn boek De Aderlating van een Continent aan zijn ambtsgenoot Barrack Obama. ‘Een meesterwerk’, aldus de socialistische Chávez. Obama nam het geschenk aan en bladerde er wat in. Het boek belandde prompt in de top tien van best verkochte boeken van Amazon. Zelf was Galeano kritisch over zijn meest verkochte boek. ‘Ik had destijds de kennis nog niet om een dergelijke politiek-economische analyse te schrijven’, zei hij in 2014 op een boekenbeurs in Brazilië. ‘Ik zou het zelf niet herlezen.’
Eduardo Galeano keerde in 2012 naar Cuba terug. Naast hem Roberto Fernández Retamar, president van Casa de las Américas.
Passie en kritiek Cuba
Eduardo Galeano behoorde samen met de Colombiaanse schrijver García Márquez, de Nobelprijswinnaar uit Argentinië Perez Esquivel, de Amerikaanse regisseur Oliver Stone, de Nicaraguaanse dichter Ernesto Cardenal en de Frans journalist Ignacio Ramonet tot de groep snel slinkende intellectuelen die een onverbrekelijke trouw aan Fidel Castro aan de dag legden. In 2003 verhief hij echter zijn stem tegen de arrestaties en schijnprocessen tegen 75 opposanten van het Castrobewind en distantieerde hij zich, zoals ook Nobelprijswinnaar José Saramago, van Castro. Elf jaar lang was Eduardo Galeano niet in Cuba. Toen keerde hij terug en was een graag geziene gast op talrijke culturele presentaties van de officiële Cubaanse kunstwereld. Van een kritische gezindheid was niet veel overgebleven. Enkele weken later werd hij geïnterviewd door het tijdschrift Brecha in Uruguay en Galeano prees de deugden van de revolutie zoals ‘waardigheid en solidariteit’, maar zette vraagtekens bij verschillende andere kenmerken van deze communistische samenleving. ‘Ik geloof niet in de éénpartijstaat. Ik geloof in de diversiteit en eenheidspartijen ontkennen de verschillen. Hetzelfde geldt voor de almacht van de staat die volgens mij niet het beste antwoord is op de almacht van de markt.’ Delen uit dit interview verschenen op deze Cubaweblog (17 maart 2012) onder de titel Schrijver Galeano kritiseert – buiten Cuba – regime.
Linken
* Marjon Van De Water, De Volkskrant, 14 april 2015
* De Wereld Morgen, De stem die Latijns-Amerika zijn geschiedenis gaf
* Mondiaal Nieuws MO publiceerde een eerder in 2009 geplaatst interview: Waar zijn de dromen, de beloften, de hoop? Dit interview werd eerder op mo.be gepubliceerd op 27 mei 2009
* Al Jazeera, 13 april 2015: Eduardo Galeano: The beautiful game loses its man of letters
CUBA 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.