De winsten van het Cubaanse medische hulpprogramma (deel 2)

Hospitaal van Port of Spain in Trinidad&Tobago

De Cubaanse arts die verder onbekend wil blijven, voegt er nog aan toe dat specialisten in Trinidad&Tobago zo’n 25.000 tot 30.000 Trinitaanse dollars per maand krijgen (TTD ) en dat de meeste leden van de brigades 9.000 Trinitaanse dollars (TTD) krijgen uitbetaald, wat neerkomt op zo´n 1.370 Amerikaanse dollars. Hiervan zijn er 2.500 om het onderdak te betalen en van de rest, 6.500 Trinitaanse dollars, gaat de helft naar de arts en de andere helft naar de Cubaanse regering. ‘Men zegt dat het dient om het Centrum voor Oncologie te betalen, het gezondheidssysteem’, zegt ze. Tegenwoordig verdienen de artsen in Cuba tussen de 67 en 80 dollars per maand na een recente salarisverhoging. Begin 2015 was dat 40 dollar. Het gemiddelde loon in Cuba is zo’n 23 dollar.

Lokaal salaris
De Minister van Volksgezondheid van Trinidad en Tobago, Fuad Khan, liet IWPR weten dat zijn departement het buitenlands personeel via een intermediair contracteert en dat het wordt betaald volgens de geldende lokale salarissen. David Constant, directeur Internationale Samenwerking van het Ministerie van Volksgezondheid van Trinidad&Tobago, voegt er aan toe dat ‘wij niet weten wat voor overeenkomst de medische professionals met hun regering hebben’. Dr. Austin Trinidade, belast met de voorlichting van de Trinidad and Tobago Medical Association TTMA, zegt met verbazing gehoord te hebben hoe het Cubaanse gezondheidspersoneel werd verplicht hun salaris aan de Cubaanse overheid af te staan. ‘Ik ken de details van hun contracten niet en de afspraken die ze met de Cubaanse overheid maakten. We hebben gehoord dat ze al hun geld naar Cuba moeten sturen. Ik weet het niet exact,’ zegt Trinidade. Hij voegt er aan toe dat de TTMA bereid zou zijn de Cubanen te steunen hun volledige salaris te kunnen ontvangen, maar dat kan niet als er niemand van hen om zulke hulp vraagt. ‘Als een groep Cubanen ons laat weten dat ze onder dezelfde omstandigheden als de lokale mensen werken en hetzelfde salaris ontvangen, maar geen (volledige) toegang tot hun betalingen hebben…dan kunnen we waarschijnlijk iets doen,’ zegt Trinidade. ‘Ik weet niet of de Cubaanse regering naar ons zal luisteren….. We kunnen niet op eigen houtje opereren.’ IWPR nam contact op met de Cubaanse ambassade in Trinidad en Tobago, maar kreeg te horen dat er niemand voor een interview beschikbaar was, aangezien de staf op vakantie was.

Cubaanse artsen in Venezuela

Voordelen
Er zijn nog meer voordelen om in Trinidad en Tobago te werken. Mensen uit Cuba mogen zonder visum het land bezoeken en er blijven als ze een uitnodiging om er te werken hebben. Een deel van het personeel van de medische missies slaagt er in nieuwe contracten te krijgen, los van de Cubaanse overheid en zij kunnen in het land blijven of terugkeren om hun nieuwe baan aan te nemen. Hoewel de regering dit probeert te voorkomen, bevestigde Cervantes Silva dat deze praktijk bestaat en dat er nu zo’ n 80 Cubanen met privécontracten in de gezondheidssector in Trinidad&Tobago werkzaam zijn.

Intimidatie en controle
De in het buitenland gedetacheerde Cubanen zijn onderworpen aan een strenge controle die hen moet verhinderen er vandoor te gaan. Voordat ze uit Cuba vertrekken worden ze naar bijeenkomsten gestuurd waar ze gewaarschuwd worden voor het zogenaamde veelvoud aan gevaren waar ze in hun land van bestemming aan bloot komen te staan. De arts die door IWPR werd geïnterviewd over haar ervaringen in Venezuela vertelt hoe bij aankomst op het vliegveld in Venezuela haar paspoort werd ingenomen om te voorkomen dat ze naar een ander land zou vluchten of asiel zou aanvragen in de Verenigde Staten. In Trinidad en Tobago vertelde een Cubaanse arts dat ieders gedrag wordt gemonitord. Er werd hen gezegd dat het niet goed was na het werk uit te gaan omdat de Cubaanse autoriteiten niet voor hun veiligheid konden instaan na 7 uur ’s avonds. Iedereen die de regels schendt krijgt een negatief rapport en wordt bedreigd met teruggestuurd te worden naar Cuba of niet meer te worden uitgekozen voor een medisch brigade. In de brigade is er een-op-een-controle, waarbij de ene Cubaan de andere moet controleren en zijn superieur moet waarschuwen als er abnormaal gedrag is. Als een Cubaan vlucht of zich niet aan de regels houdt is dat de schuld van de Cubaan die hem moest controleren en die wordt dan ook bestraft.

Cubaanse artsen na het behalen van hun diploma

Ondisciplinair gedrag
Er zijn geschreven regels voor de mensen in internationale missies ‘om hun superieuren in te lichten over de schendingen van de disciplinaire normen waarvan ze op de hoogte zijn, evenals die andere onjuiste gedragingen die het aanzien van de missie of de medewerker schaden.’ Onder ongedisciplineerd gedrag wordt ook gerekend ‘vriendschapsrelaties of andersoortige banden te onderhouden met Cubaanse of buitenlandse ingezetenen die zich vijandig tegen de Cubaanse revolutie opstellen.’ Deze bepalingen maken het lastig Cubaans medisch personeel te interviewen. De regels zeggen dat als ondisciplinair gedrag wordt beschouwd ‘kennis te geven aan persorganen, radio of televisie van criteria of waarderingen die de Cubaanse medewerking in kwaad daglicht stellen of van interne situaties van de werkplek waar hij zijn diensten verleent of van land waar hij zich bevindt zonder daarvoor eerst instructies en toestemming te hebben verkregen.’ Een Cubaanse arts in Trinidad en Tobago zei dat ze nergens op kon reageren omdat ‘zij geen toestemming had met de pers te mogen communiceren.’

Geen probleem
Een andere arts stemde er mee in te worden geïnterviewd, maar veranderde vlak voor het interview van gedachte. Hij meldde IWPR dat hij contact met Cervantes Silva moest opnemen. Op de vraag waarom hij niet wenste te worden geïnterviewd gaf hij als antwoord: ‘Ik kan het niet doen, ik wil niet dat ze me naar Cuba terugsturen! Ik ga ophangen!’. Daarna verbrak hij meteen de verbinding. Hetzelfde verhaal herhaalde zich bij verschillende artsen en verplegers in Port of Spain en San Fernando. Velen verwezen iedere vraag naar Cervantes Silva die over deze weigering om vragen van journalisten te beantwoorden, zei ‘dat het altijd goed is te bezien wat de bedoeling van het interview is.’ Hij ontkende dat hij de enige was die gerechtigd was te mogen spreken. ‘Er is geen probleem, zeggen ze mij. Er is geen enkel probleem’, aldus Cervantes Silva.

Bron
* Diario de Cuba, 16 september 2015