Goed en gratis onderwijs voor iedereen? (deel 2)

Dit fenomeen hoeft niet per se verketterd te worden. Het is de uitdrukking van een diepe verandering die de Cubaanse samenleving doormaakt en die onomkeerbaar is en ten koste dreigt te gaan van de bezitlozen.

De basisschool José Martí in Havana

We kennen al de particuliere kinderopvang waar ouders hun kinderen brengen omdat er in de kinderopvang van de staat geen plaats is of omdat ouders de voorkeur geven aan een ander type zorg voor hun kinderen die minder collectief en meer op het individu is gericht en waar niet herhaaldelijk sprake is van gebrek aan stromend water of de kwaliteit van het eten beneden peil is. Het is het moment dat ook de katholieke kerk probeert terrein en ruimte terug winnen in deze sector en alternatieven ontwikkelt voor de bestaande indoctrinatie in het onderwijs. Het is voor mij een bewijs dat de gedachte dat de opvatting dat het Cubaanse onderwijsmodel terrein verliest, sterker wordt.

Presentjes
We zien verder dat er op landelijk niveau een einde wordt gemaakt met de lang bestaande traditie om onderwijzers en onderwijzeressen jaarlijks presentjes aan te bieden, niet als een manier van omkoping, maar als een soort bonus bovenop het salaris voor onderwijzers en docenten. Het is pijnlijk dat er bepaalde onderwijsgevenden zijn die vallen voor de verleiding om sommige leerlingen in ruil daarvoor extra didactische hulp te verlenen. Dat probleem hangt samen met de huidige onderwijspolitiek en de beperkte budgetten, maar ook met het ontbreken van stimulansen om dit uitputtende beroep uit te oefenen. Wat rest is een traditionele pedagogische ethiek, geworteld in het denken van José Marti en in praktijk gebracht door de persoonlijke offers van duizenden leraren en onderwijzers, die elke dag lesgeven en die dat met veel liefde en toewijding doen en met trots de uitdaging van het onderwijs aangaan.

Beter betalen
Het is noodzakelijk het pedagogisch beroep haar waardigheid terug te geven en dat doet men niet met verveelde en afgezaagde betogen over de voorbeeldige ethiek van de mannen en vrouwen, die in het onderwijs werken, maar vooral door hen rechtvaardig en genereus te belonen in ruil voor hun dagelijkse inspanningen. De glimlach van een dankbare leerling of student is beslist ontoereikend. Men kan het Cubaanse onderwijs niet hervormen door de leerkrachten éénmaal per jaar gratis kleding aan te bieden die velen van hen niet eens bereiken. Of een tasje met toiletgerei aan te bieden. Of een diploma of onderscheiding. Het gaat erom hen beter te betalen zodat de opvoeding en de instructie meer zijn dan een basale scholing, maar een passie van oneindige liefde. Want dat is geen tegenstelling.

Bron
* Rolando Leyva Caballero op de website Diario de Cuba, 9 mei 2016

Link
* Lees op deze Cubaweblog: Waar zijn de meesters en juffen? 15 mei 2015