De suiker die in september op basis van de rantsoenering via de libreta aan Cubanen is verkocht, komt uit het verre Frankrijk. De tegenvallende resultaten van de suikeroogst dwongen de Cubaanse overheid suiker te importeren, een product dat tot een paar jaar geleden het symbool van het land was.
In onberispelijke witte zakken wordt de suiker aan de staatswinkels of bodega’s geleverd en zorgt daar vanwege de kwaliteit voor tevredenheid onder de klanten. ‘Het is prima suiker, het is niet vochtig en er zit geen vuil tussen’, zegt Norberto, een winkelier in de wijk La Timba, vlakbij het Plein van de Revolutie. ‘ We hebben suiker uit Brazilië gehad, maar dit is de eerste keer dat het uit Frankrijk komt,” voegt hij er aan toe. Informatie van een medewerker van het suikerstaatsbedrijf Grupo Empresarial Azucarero (Azcuba) die liever anoniem wil blijven, bevestigt dit. ‘We moesten Franse suiker kopen omdat het grootste deel van de nationale oogst bestemd is voor internationale opkopers,’ zegt hij.
Hoge binnenlandse consumptie
Cuba heeft een hoge consumptie van suiker en er is ongeveer 700.000 ton per jaar nodig om te voldoen aan de vraag van de gerantsoeneerde markt, de lokale industrieën en de sector van kleine zelfstandigen. Het eiland heeft een handelsovereenkomst met China om elk jaar 400.000 ton te verkopen, maar dit jaar dekte de productie niet de binnenlandse consumptie en export. In 2017-2018 produceerde het eiland iets meer dan 1 miljoen ton ruwe suiker, veel minder dan de 1,6 miljoen ton die de autoriteiten hadden gepland. ‘Het is niet gelukt de geplande hoeveelheid suiker ook te realiseren,’ aldus de voorzitter van Azcuba, Julio García.
Vlaggenschip
De Cubaanse suikerindustrie was decennialang het vlaggenschip van de economie op het eiland en ging voorop in de export. In 1991 werd 8 miljoen ton geproduceerd, vlak voor de ineenstorting van de Sovjet-Unie waardoor de Cubaanse economie bezweek en bijzondere schade in deze sector werd aangericht. Op dit moment blijven de opbrengsten uit de suikerproductie ver achter bij die uit het toerisme, de dollarovermakingen van Cubaanse emigranten en de verkoop van diensten op het gebied van de gezondheidszorg aan het buitenland. De suiker, ooit de oude motor van de economie van het eiland, speelt geen leidende rol meer.
Fidel Castro kapt suiker
In 2002 begon, onder leiding van Fidel Castro het proces van ontmanteling van tientallen suikercentrales, met als argument dat de daling van de prijs van het product op de internationale markt de industrie onhoudbaar maakte. In 2011 werd het Ministerie van Suiker opgeheven en werden de functies ervan overgenomen door Azcuba. Vijftien jaar later blijft 64% van de ingenios gesloten, zijn de werknemers elders aan de slag en worden veel suikerrietvelden gebruikt voor andere gewassen. Bij de recente oogst werken slechts 54 suikercentrales en moest het oogsten eerder dan verwacht worden stilgezet vanwege de hevige regens in het voorjaar, waardoor het moeilijker werd riet te kappen en de kwaliteit van het product snel achteruitging.
Bron
* Marcelo Hernández, website 14ymedio, 23 september 2018
CUBA 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.