Marokko en Cuba begraven strijdbijl na 37 jaar

Marokko en Cuba hebben vrijdag na 47 jaar de diplomatieke relaties hersteld. De VN-ambassadeurs van beide landen ondertekenden daarover in New York een akkoord, zo kondigde Marokko vrijdagavond aan.

De Marokkaanse koning Mohammed VI en zijn vrouw Salma bij hun bezoek aan Havana vorige week

Omar Hilale en Anayansi Rodriguez Camejo, de ambassadeurs van respectievelijk Marokko en Cuba, ondertekenden ‘een akkoord over het herstel van de diplomatieke betrekkingen op het niveau van de ambassadeurs’, zo berichtte het Marokkaanse persagentschap MAP. Het akkoord, dat bij de ondertekening meteen in werking trad, is het gevolg van ‘een gemeenschappelijke wil om vriendschappelijke relaties te ontwikkelen en samen te werken’, zo citeerde MAP.

Cuba financierde tot nu toe een serie onderwijsprojecten van SADR/Polisario

Polisario
Marokko verbrak de relaties met Cuba in 1980, toen het land de Arabische Democratische Republiek Sahara (SADR) formeel erkende. Die werd in 1976 uitgeroepen door de onafhankelijkheidsbeweging Polisario, en bestrijkt een klein deel van de Westelijke Sahara. Het grootste deel van de Westelijke Sahara wordt echter bezet door Marokko. Samen met Algerije en Zuid-Afrika is Cuba een historische bondgenoot van Polisario. De Marokkaanse koning Mohammed VI bracht vorige week een privébezoek aan Cuba, waarop de Marokkaanse pers al speculeerde over een mogelijke verzoening met Havana. Volgens het Marokkaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken gaf de koning ook de opdracht om een ambassade te openen in Havana. De verzoening werd ingegeven door de ‘proactieve diplomatie’ die de koning voorstaat, klonk het nog.

Bron
* De Morgen, 22 april 2017

Cubaans kerkblad beschuldigt bulletin Ministerie van Cultuur van ‘laster’

Het katholieke tijdschrift Espacio Laical beschuldigt het officiele bulletin van het Cubaanse Ministerie van Cultuur van ‘laster’. Het ministerie drukte een tekst af van een regeringsgezinde blogger waarin de samenstellers van het kerkblad werden aangevallen.  (Zie onze Cubaweblog van 19 maart 2013)

De coverpagina’s van Espacio Laical in de hal van een kerkgebouw in Havana

‘Het is verontrustend dat een officiele Cubaanse instantie zijn kolommen openstelt om Cubanen die werken aan de stabiliteit en de ontwikkeling van het land te criminaliseren en te beledigen,’ aldus de uitgevers van Espacio Laical. De officiele blogger Alejandro de la Cruz heeft zich geërgerd aan de verspreiding door Espacio Laical van een document over de toekomst van Cuba met de titel Cuba soñada – Cuba posible – Cuba futura / Dromend Cuba – Mogelijk Cuba – Toekomstig Cuba, voorstellen voor onze onmiddellijke toekomst,’  (Zie onze Cubaweblog van 13 maart 2013)
De voorstellen waren een initiatief van het Laboratorio Casa Cuba dat verbonden is aan het aartsbisdom. Een van de voorstellen luidde dat alle publieke functies op het eiland in de toekomst voorwerp zouden moeten zijn van ‘vrije en directe verkiezingen.’ De officiele blogger beschuldigde de kerkelijke publicatie er van ‘enkel Twitter te volgen, de website Diario de Cuba en Yoani Sánchez.’

Voorbije tijden
De redactie van het blad schrijft ‘dat de laster door het nieuwsbulletin van het Ministerie van Cultuur tegen een orgaan van het aartsbisdom, geleid door kardinaal Jaime Ortega, herinnert aan voorbije tijden toen de relaties tussen de staat en de kerk zeer moeilijk waren, maar die wij godzijdank overwonnen door een positieve dynamiek die ook heeft bijgedragen aan het welzijn van het Cubaanse vaderland.’

Linken
*  De weblog van Alejandro de la Cruz
*  De volledige tekst in het Spaans van Laboratoria Casa

Al Jazeera ’s clandestiene reportage uit Cuba

Na 53 jaar revolutie hebben de Cubanen genoeg van alle beperkingen die het communistische regime hen oplegt. Ondanks, of misschien wel dankzij de kleine economische hervormingen, groeit het activisme en overwinnen de  tegenstanders van de overheid hun angst. Dat is de conclusie van een undercover journalist, die clandestien een reportage maakte in Cuba. Opdrachtgever was het programma People&Power, een populair programma van de Arabische zender Al Jazeera. De maker wil anoniem blijven omdat hij naar Cuba terug wil. Voor de website van Al Jazeera beschreef hij zijn ervaringen. Hier volgt een enigszins samengevat verslag.

Vreedzame opposanten in Cuba gevangengezet. Raul Castro: ‘Dan weten ze in elk geval van wie het nationaal grondgebied is’. (Cartoon van Garrincha)

Na de economische veranderingen die de Cubaanse regering in 2011 aankondigde, bestond er hoop op mogelijke politieke veranderingen waardoor er ook een einde zou komen aan de vervolging van dissidenten en de greep van de communistische partij op de Cubaanse samenleving. Ik wilde contact leggen met een journalist die mij inside information zou kunnen geven over de veranderingen. Mijn eerste afspraak dateert van september 2011 toen ik Iván Hernández zou ontmoeten. Dat mislukte toen en de afspraak liep in het honderd omdat hij bang was voor de politieke politie. Ik had een toeristenvisum en was mij ervan bewust dat elke ontmoeting met een politieke dissident zou kunnen betekenen dat ik het land zou worden uitgezet en een permanent inreisverbod zou krijgen. Want volgens Fidel Castro is Iván een ‘contra-revolutionair’ die werkt voor de rechtse Cubaans-Amerikaanse lobby. In werkelijkheid is hij een onafhankelijke freelance journalist, maar dan wel een met een zeer kritische blik op de Cubaanse Revolutie. In 2003 behoorde hij tot de Groep van 75, opposanten die tot hoge gevangenisstraffen werden veroordeeld. Iván kreeg 25 jaar gevangenisstraf opgelegd en zat maanden achtereen in volledig isolement; zijn bewakers waren de enigen met wie hij contact had. Zijn misdaad bestond eruit dat hij schreef over het zware dagelijkse leven van de Cubanen. In 2011 werd hij in het kader van de gesprekken tussen Raúl Castro en de katholieke kerk vrijgelaten. Hij weigerde zijn land  te verlaten. ‘Dit is mijn land,’ vertelde hij me toen ik hem daar naar vroeg, ‘Waarom zou ik vertrekken? Dit is mijn roeping, mijn missie: de waarheid vertellen. Het leven is verschrikkelijk hier. Er is een blokkade van de VS tegen Cuba en in Cuba is er de blokkade van de regering tegen het volk.’

Voorzorgmaatregelen
Met Ivan Hernández werkte ik de plannen voor een clandestiene reportage verder uit.  We namen allerlei maatregelen om Cubanen niet in gevaar te brengen zoals de eigenaar van de casa particular waar ik verbleef, mijn vrienden en collega’s die wonen en werken in Cuba. Elke verdenking zou het einde van hun carrière betekenen en grote gevolgen hebben voor hun dagelijks  leven. Vanaf het begin waarschuwde Iván me dat 1 op de 5 Cubanen politie-informant kan zijn en dat weinig mensen echt te vertrouwen zijn. Hij wilde met mini-camera’s filmen die we zonder veel problemen Cuba binnen brachten tijdens opeenvolgende bezoeken. In mei 2012 begonnen onze werkzaamheden

Deze foto van Rodiles werd vorige week clandestien in zijn cel gemaakt

Estado de SATS
Hoe konden wij het dagelijks leven van dissidenten filmen? Wij besloten hen zelf een camera te geven zodat zij zelf de opnamen konden maken. Wij hielden contact men hen via openbare telefoons en in een aantal ‘safehouses’. De eerste die wij filmden was Berta Soler, de vrouw van de Damas de Blanco en wij wisten dat haar woning permanent in de gaten werd gehouden, we gebruikten een kleine camera, ingebouwd in een sleutelhanger. Lokale informanten wilden voor vijf dollar wel de andere kant uitkijken. We maakten vijf interviews zonder dat we gevolgd werden. Daarna besloten we Antonio Rodiles te interviewen, een 40-jarige natuurkundige die Cuba vanwege zijn werk had verlaten, maar terugkeerde om van binnenuit de strijd tegen de overheidscensuur aan te gaan. (Rodiles zit om die reden op dit moment gevangen en hem wacht een proces. redactie). In  2010 richtte Antonio Estado de SATS, of Staat van SATS op. SATS is een Scandinavisch woord dat verwijst naar het moment vlak voordat de acteur opkomt en hij wordt geconfronteerd met zijn publiek of het moment waarop de hardloper het startschot  hoort. Het is het moment van de allergrootste concentratie, de adrenalineboost die voorafgaat aan de explosie. Estado de SATS is ‘een initiatief van jonge kunstenaars, intellectuelen en professionals op zoek naar een betere werkelijkheid’. Het meest bekende werk van SATS zijn de filmdebatten, geproduceerd in de eigen woning van Antonio, die met groot succes op alternatieve Cubaanse netwerken circuleren. Maar Antonio’s huis werd omringd door bewakingcamera’s. Eenmaal in het huis, gingen we naar de achtertuin, met uitzicht op de zee en toen we uitpakten, wees  Antonio op de camera’s die ook deze zijde in de gaten hielden. We besloten toch te filmen en in de auto terug naar huis, besloten we een rustdag in te lassen.

Iván Hernández Carrillo

Eenmansactie op Plein van de Revolutie
Ons volgende doel was nogal ambitieus, namelijk het protest van een persoon op het Plein van de Revolutie. Iván had ervan gehoord en we hadden nog enkele dagen om dit voor te bereiden. Onze bemensing werd gewisseld. We kregen twee Europees uitziende Cubanen, die zouden filmen op het moment van het protest tussen de toeristen die een bezoek brachten aan dit plein. Ik zou vanuit een andere hoek van het Plein het protest uit de verte filmen. De bestuurder van de bici-taxi had nog maar net zijn spandoek Weg met de repressie uitgerold, toen drie agenten hem omsingelden en in de boeien sloegen. Ik filmde vanuit de verte maar zag mijn collega’s niet meer. Toen zag de politie mij, ik stopte de camera en die werd afgenomen door de agenten die zojuist de bicitaxista hadden gearresteerd. Zij zagen slechts stilstaande beelden van het Plein; het gefilmde deel konden zij niet zien. Na tien minuten kreeg ik de camera terug en de waarschuwing ‘wees voorzichtig met die film.’  Ik verliet het Plein en een uur later ontmoette ik Iván. Onze tweede bemanning werd vastgehouden. Die nacht kreeg de eigenaar van mijn casa particular een telefoontje van de staatsveiligheid. Hij vroeg mij bezorgd wat er aan de hand was. Ik blufte wat, maar na zijn vertrek pakte ik al mijn spullen en reed Havana uit, twee uur verder.

Politie tijden de begrafenis van Oswaldo Payá

Begrafenis
Iván ging met filmen door tot de 22^ste juli, de dag dat Oswaldo Payá, een van de meest prominente dissidenten, bij een auto-ongeluk het leven verloor. Iván wilde de begrafenis filmen omdat deze zou kunnen uitmonden in een demonstratie. Maar ik was nu een verdachte en we zouden het risico lopen al ons materiaal te verliezen. Iván besloot vrijwillig en alleen te gaan. ‘Ik ga filmen. Ik stuur je de beelden in twee weken.’  We hadden nauwelijks de tijd om afscheid van elkaar te nemen. Twee weken later kreeg ik de beelden van een collega die als toerist in Cuba was geweest. Ik mailde Iván om te bevestigen dat ik het had gekregen. Maar kreeg geen reactie en ook zijn telefoon was ‘buiten bereik”. Ik denk dat hij nog steeds ondergedoken is. Dan wordt Antonio Rodiles, een van de vier personen die wij interviewden, op 8 november gearresteerd. Deze film gaat de lucht in als Antonio in een cel zit omdat hij het durfde zich uit te spreken. De film zal de verdenkingen van de autoriteiten in Cuba alleen maar versterken – maar net als alle andere dissidenten in de film zou hij het ook niet anders hebben gewild. Alleen door zich uit te spreken, zeggen zij, zullen Cubanen hun land kunnen veranderen. Er zijn enkele aanwijzingen dat Cuba in januari volgend jaar emigratie zal toestaan. Misschien is het een bewijs dat de overheid eindelijk erkent dat economische hervormingen moeten worden gevolgd door grondige politieke hervormingen en de overgang naar democratie. Ter wille van Iván, Berta Soler, Antonio en alle andere dissidenten, hoop ik daar ook op.

Linken
*  De reportage van People & Power van Al Jazeera (november 2012) duurt 25 minuten
*  Ivan Hernández  maakt als onafhankelijk journalist korte reportages over het dagelijks leven in Cuba. In juni van dit jaar beschreef hij hoe – op enkele meters afstand van het gemeentelijke bureau van de communistische partij in Palma – de goedkope variant van de prostitutie in Cuba onder de hete zon verloopt. 

Hezbollahdelegatie bezoekt Cuba

Een delegatie van de Hezbollah uit Libanon bezocht afgelopen week Cuba en Venezuela. Er vonden, aldus de Daily Star in Beirut, ontmoetingen plaats met regeringsfunctionarissen en leden van de Nationale Assemblee van de Poder Popular. Hezbollah (Partij van God) is een gewelddadige politieke beweging van sjiitische moslims met antiwesterse sentimenten.

Het persbureau van Hezbollah zegt dat het bezoek een reactie was op een officiële uitnodiging van José Ramón Balaguer, lid van het secretariaat van het Centraal Comité van de Cubaanse Communistische Partij. De Cubaanse media hebben het bezoek van Hezbollah aan Cuba nergens gemeld. De delegatie bestond uit het hoofd van het Departement voor Internationale Relaties van Hezbollah, Ammar Musawi, die ook het mausoleum van Ernesto Che Guevara in Santa Clara bezocht. Het persbureau zegt verder dat Musawi ‘het  Cubaanse experiment prees omdat het de Amerikaanse hegemonie weerstond’, en zegt dat ‘Cuba een model is voor alle landen en volkeren om te leren wat te doen tegen de politiek van de hegemonie, de arrogantie en de uitbuiting.’

Ongewone strijd Castro-twitteraars tegen Al Jazeera

Moutaz Al Qaissia (29), correspondent van Al Jazeera in Havana, moet uitgewezen  worden omdat hij een interview zou hebben gemaakt met de kritische blogger Yoani Sánchez. Dat staat o.a. te lezen op de weblog van Yohandry, een pseudoniem van een blogger die binnen Cuba beschouwd wordt als de spreekbuis van de Cubaanse geheime dienst. Al Jazeera heeft sinds vorig jaar een kantoor in Havana. In een interview met de website Diario de Cuba vertelt Moutaz verder dat de Cubaanse media tijdens de crisis in Irak vaak materiaal van Al Jazeera gebruikten. Tijdens de opstand in Libiê en nu in Syrië, hebben ze blijkbaar geen materiaal van Al Jazeera nodig. Moutaz: ‘Nergens hebben zij gebruik gemaakt van de beelden over de Arabische lente.’   

Moutaz Al Qaissia, is een Jordaans-Palestijnse journalist, die in Cuba tussen 2000 en 2004 telecommunicatie studeerde en later ging werken als correspondent voor deze Arabische zender. Diario de Cuba sprak met hem nadat diverse pro-Castro bloggers en twitteraars hem hadden bekritiseerd, maar Moutaz wil niet wijken voor deze druk. ‘Het feit dat je Yoani in de kaart speelt met haar media spelletjes is een schande voor Cuba en dat weet je’, schreef een persoon met de Twitternaam @cubamar. En @karol_ beschuldigde Al Qaissia ervan ‘een dienstknecht van de Emir van Quatar te zijn’ en meldde dat hij ‘Cuba beledigt maar wel een goed leven leidt in dit land.‘ Vervolgens vraagt ook deze twitteraar de uitzetting van Al Qaissia met de hashtag: Deportación Ya / Deportatie Nu. De blogger van de staatsveiligheidsdienst Yohandry8787 eist ‘excuses’ en zo niet dan ‘zullen we protestkaarten sturen naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken.’  Yohandry vraagt ook uitleg aan Al Qaissia omdat hij in een tweet zijn tegenstanders voor ‘honden’ uitmaakte. ‘Wees beschaaf en leer eerst lezen, onontwikkelde honden, ’schreef Al Qaissia op zijn Twitter.

Actie in Mexico Stad (5 maart 2010) vanwege de dood van de dissidente hongerstaker Orlando Zapata

Veranderingen van binnenuit
Moutaz Al Qaissia beschrijft hoe hij op 9 december op de Malecón in Havana was waar vanuit een vloot van schepen uit Miami ter gelegenheid van de Dag van de Mensenrechten, een vuurwerk werd afgestoken. ‘Ik filmde en liet via Twitter mijn conclusies weten. Ik zei dat ‘het Cubaanse volk de situatie nooit van buitenaf zou veranderen en dat de verandering altijd van binnenuit zou komen.’ Vanaf dat moment werd hem door vertegenwoordigers van de Cubaanse regering verweten dat hij gezegd zou hebben dat ‘de revolutie van binnen zou moeten komen.’ Moutaz: ‘Zij dreigden me het land uit te gooien. Toen heb ik ook de term honden gebruikt, want het zijn mensen die kritiek leveren om de kritiek. Zij praten zonder te denken, zonder zelfs hun hoofd te bewegen.’ Al Qaissia maakt ook duidelijk dat hij niets te maken had met een interview met Yoani Sánchez, dat in november via de website van Al Jazeera werd uitgezonden. ‘Stream is een plek van debat bij ons op internet. We hebben Yoani daarvoor uitgenodigd en mensen konden reageren,’ zegt de correspondent van Al Jazeera.

Consequenties
Moutaz Al Qaissia: ‘Het interesseert me niet of ze een brief sturen aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Zij hebben mij beledigd en mijn bedrijf. Zij hebben gezegd dat ik geld uit de VS krijg. Ik doe niks slechts. Mijn twitter is persoonlijk. Mij doet het niets als ze me het land uit sturen.’

Al Jazeera en Cuba
Al Qaissia ‘kwam in 2000 in Cuba aan met een beurs voor Palestijnse studenten. Hij werkte een korte tijd voor zijn zender in Dubai en keerde in 2006 naar Cuba terug vanwege de ziekte van Fidel. Vorig jaar kon Al Jazeera een kantoor openen. ‘Ik werk alleen voor de Arabische uitzendingen van Al Jazeera. Zij (de Cubaanse regering) willen dat het Engelstalige kanaal niet in Cuba beschikbaar komt. ’In tegenstelling tot de Arabische wereld met honderdduizenden schotelantennes, is de invloed van Al Jazeera binnen Cuba dan ook beperkt.’(…)‘Tijdens de oorlog in Irak konden we vaak materiaal leveren aan de staatszenders hier. Nu niet. Nergens hebben zij gebruik gemaakt van de beelden over de Arabische lente.’ Onder de vele leugens waarmee hij via Twitter wordt bedreigd, is die over de ‘steun’ van Al Jazeera aan de NATO-interventie in Libie van Khadaffi. Zijn reactie op Twitter luidt dan: “Waarom stuurde Cuba een leger naar Angola en waarom zwijgt men over Syrië?’ En zij die zijn onafhankelijkheid betwisten, verwijst hij naar de programma van Telesur * ‘Weet je wie de correspondent van Telesur in Syrië is/ Dat is de vertaler van president Assad? Als dat journalistiek is?’

Bron:
* Tekst gesprek Moutaz op DDC
* Telesur is een televisienetwerk van o.a. Venezuela en Cuba en was door o.a. Hugo Chávez bedoeld als een professionele tegenspeler van CNN.
* Cuba heeft zich tijdens de strijd in Libië tot aan het einde achter generaal Khadaffi geschaard. Ook op dit moment is er sprake van bijzonder vriendschappelijke relaties tussen het regime van president Assad en Havana. De Cubaanse staatsvakbeweging CTC was er onlangs op een officieel bezoek.
* Yoani Sánchez speaks to The Stream – The Cuban dissident explains the effect of the Arab Spring in her country. (10 november 2011, 4.16 minuten in het Engels en Spaanstalig).

Cubaans bewind steunt Assad

De Syrische president Bashar al-Assad krijgt relatief veel steun uit Latijns-Amerika. Hij heeft vandaag bezoek gehad van de ministers van Buitenlandse Zaken van Cuba en Venezuela, respectievelijk Bruno Rodríguez en Nicolás Maduro.

Om de omstreden alleenheerser in Damascus een hart onder de riem te steken hebben Bolivia, Ecuador en Nicaragua hoge functionarissen met Rodríguez en Maduro meegestuurd.