Het schandaal van de 15.000 appels

Cuba is in de ban van het schandaal van de 15.000 appels. Aanleiding was de gecoördineerde aankoop in de supermarkt van La Puntilla in de wijk Miramar in Havana, door een groep van een tiental jongeren van 150 dozen appels in enkele minuten voor een bedrag van 6.750 dollar. Het gaat om georganiseerde hamsterpraktijken, bedoeld om appels en andere consumptieartikelen elders tegen een hogere prijs te verkopen. De zaak leidde tot scherpe discussies en veroordelingen van deze wanpraktijken.

Geconfronteerd met Cuba’s chronische tekort aan consumptie-artikelen, deels een gevolg van het inefficiënte overheidsbeleid, proberen de autoriteiten nu het ‘hamsteren’ in te dammen. Het kopen van grote hoeveelheden goederen voor doorverkoop tegen een hogere prijs is zeer gebruikelijk, maar de controverse met de 15.000 appels groeide uit tot een publiekelijk schandaal. De supermarkt La Puntilla kreeg op 31 augustus een grote partij appels aangeboden. De appels, schaars in deze tijd van het jaar, werden geleverd in doosjes met 100 appels. De instructie luidde: één doos per persoon. Toen de appels in de verkoop gingen, doken een tiental jongeren op die de 150 dozen met 15.000 appels voor 6.750 dollar kochten en er vandoor gingen, tot ongenoegen van de rest van de klanten.

Mafia
De regimevriendelijke journalist Iroël Sánchez was getuige van deze massale aankoop die hij later op zijn weblog onder de titel De Overval van Puntilla aan de kaak stelde. De staatswebsite Cubadebate nam het artikel over en dat leidde tot woede onder de bevolking en de bemoeienis van de autoriteiten. De site spreekt over een bijna militair uitgevoerde operatie. Sánchez wees erop dat de partij uiteindelijk naar één klant ging. Hij bevestigde dat deze kleine maffiose groepjes hetzelfde doen met luiers, kipfilet, kaas en andere schaarse producten. Vervolgens worden deze producten via de eigen distributienetwerken op de zwarte markt verkocht tegen hogere prijzen dan op de markten van de staat. Cuba importeert bijna al het voedsel dat het consumeert. Volgens de officiële website Cubadebate staan appels ook op die lijst. Veel van de producten uit de eigen landbouw zijn seizoensgebonden en men kan niet voldoen aan de vraag van de 11 miljoen inwoners.

Cimexwagen betrokken bij het appelschandaal

Ontslagen
De medeplichtigheid van functionarissen van de supermarkten en betrokken ambtenaren in de bezorgketen is daarbij onmisbaar. Zij verdienen schamele overheidssalarissen van ongeveer $30 per maand en doen graag een oogje dicht in ruil voor een extraatje om informatie door te brieven of zelfs goederen aan speculanten over te dragen en hen te helpen bij het vervoer. Het artikel van Sánchez op de staatswebsite Cubadebate leidde tot een maatschappelijk debat waar CIMEX, de ondernemersgroep van de Cubaanse staat, die de distributie monopoliseert van veel goederen en voedsel, niet ongeschonden uitkomt. Uit fotomateriaal blijkt dat voertuigen van CIMEX betrokken waren bij de transactie met de appels. CIMEX heeft ondertussen het ontslag van 8 functionarissen aangekondigd. Een supermarktmanager van La Puntilla vertelde persbureau EFE, op voorwaarde van anonimiteit, dat de affaire ‘minder lelijk is als ze zeggen’. Hij ontkent betrokken te zijn bij de hamsteractiviteiten. ‘Iedere man nam het maximum aan appels mee dat was toegestaan’ en hij vertelt dat hij en zijn ondergeschikten werden onderworpen aan een streng onderzoek door de autoriteiten en vrezen hun baan te verliezen.

Bron
* Diverse persbureaus, 19 september 2018

Linken
* De publikatie van Iroël op zijn weblog La Pupila Insomne, 8 september 2018
* De publicatie van hetzelfde artikel op de staatswebsite Cubadebate leverde ruim 650 reacties op, 9 september 2018

Kunnen centristen en revolutionairen samengaan?

Gisteren maakten we kennis met de stroming van het centrisme of derde weg in Cuba, door orthodoxe tegenstanders ook wel de nieuwe contrarevolutie genoemd. In de publicatie Het Centrisme in Cuba: een nieuwe weg naar het kapitalisme. (zie voor pdf onder aan deze pagina) vraagt een van de auteurs, Javier Gómez Sánchez, zich af of de centristen en de revolutionairen zullen kunnen samengaan. Hij hoeft er niet lang over na te denken. Al op de eerste pagina roept hij: Ni en la pelota / Van zijn leven niet.
Javier Gómez Sánchez vraagt zich o.a. af of het nieuwe beleid van president Trump van invloed zal zijn op de meer diplomatieke aanpak van Hillary Clinton en Obama en hoe het afloopt met de neo -contrarevolutionaire aanpak met steun aan journalisten, kunstenaars, cursussen in het buitenland, alternatieve magazines en websites. Hij wil geen onderscheid maken tussen de liberale Amerikaanse zakenman Saladrigas en de conservatieve senator Marco Rubio want ‘beiden willen de Revolutie vermorzelen’.  Hier volgt het betoog van Javier Gómez Sánchez, die ook voorspelt dat de orthodoxe oppositie alsmede de neo-contrarevolutionairen steun uit de VS zullen blijven ontvangen: ‘De pseudorevolutie blijft ingezet worden ten dienste van de neo-contrarevolutie. Alles wat verdeelt, blijft maximaal benut worden.’ En hij roept op de rijen van de revolutionairen te sluiten en een tegenoffensief te beginnen met de opbouw van ‘een revolutionair communicatiefront.’

Centrisme ‘Steek je hand naar links uit” ‘Ja, en ik rij naar rechts…’ Cartoon uit de publicatie Het  centrisme in Cuba.

Zelden heeft zich in de geschiedenis zo’n verhitte strijd voorgedaan tussen belangengroepen in de Cubaans-Amerikaanse politiek jegens Cuba. Met de aanwezigheid van meer agressieve politieke krachten in de regering Trump vormde de brief van hoge gepensioneerde militairen aan de president waarin ze hem voorstelden de politiek van de vorige regering voort te zetten, een belangrijke aanwijzing. Op het moment dat hij de in de brief voorgestelde optie voor elkaar kreeg, zou dat kunnen leiden tot ‘een gemeenschappelijk factor die het bewijs vormt dat er geen verschil is in politiek van Democraten en Republikeinen, maar eerder een voortzetting, die als zij zich ontwikkelt, de Obama-Trump doctrine genoemd kon worden, waarin de president van dienst de ‘good cop’ speelt voor een bepaald land (Cuba) en ‘bad cop’ voor andere landen (Venezuela, Syrië).’

Traditionele contrarevolutionairen
De rede die Trump op 16 juni in Miami uitsprak, toont het onvermogen van de regering van Donald Trump om deze buitenlandpolitiek afzonderlijk te ontwikkelen, zelfs niet ten gunste van de imperialistische eigenbelangen van de Verenigde Staten. Het Obama-spel vereiste ontegenzeggelijk politieke en diplomatieke vaardigheden waaraan het Trump en zijn kabinet ontbreekt. Maar bovenal betekent de bruuske wijziging het openbreken van een tijdens de regering van Barack Obama ontstane overeenkomst of ‘contrarevolutionaire consensus’ tussen de traditionele contrarevolutie, vertegenwoordigd door senator Marco Rubio, en de neo-contrarevolutie van de Cubaans-Amerikaanse zakenman Carlos Saladrigas. Op een bijeenkomst onder auspiciën van de Heritage Foundation en Google Ideas 1 maart 2012 in Washington, bereikten beide vertegenwoordigers een akkoord voor een wijziging van strategie jegens Cuba met het idee om internet in te zetten ‘om een in de tijd bevroren eiland te ontdooien’. Het is bekend dat de Amerikaanse regering ieder jaar een post van twintig miljoen dollar voorziet voor gezagsondermijnende projecten in Cuba. Het is ook zeer waarschijnlijk dat er een hoeveelheid geld is die heimelijk wordt besteed aan deze doelen. Deze fondsen worden door de CIA en de fondsorganisatie USAID gebruikt ten gunste van verschillend georiënteerde politieke groeperingen van Cubaanse afkomst. Van oudsher was het grootste deel van deze fondsen in handen van de traditionele contrarevolutie, die daarmee de industrie van het anti-castristen in Miami onderhield door aan de gevestigde politieke maffia economische steun te bieden, electorale voordelen en lobbycapaciteit.

De orthodoxe Cubaanse oppositie, gevoed met dollars en gezien door de bril van het Cubaans regime.

De traditionele dissidentengroeperingen op het eiland, verguisd en geminacht door de Amerikanen, maar desondanks nog aanwezig, profiteerden op vergelijkbare wijze van deze stroom. Het alarmerend verlies van verkiezingsterrein door de Republikeinen in Florida, de welwillende houding tegen de toenadering onder de meerderheid van de Cubaanse emigranten en de druk van de nieuwe richting van de ‘derde weg’ in de Cubaanse zaak dwongen Marco Rubio het akkoord te accepteren. De strategie van het diplomatiek offensief in het Cubaanse socialisme, uitgedacht voor de regering van Obama door Arturo Lopez-Levy en anderen, begint zich te ontwikkelen. Het geld wordt omgeleid van zijn oude naar nieuwe bestemmingen. De voorheen belangrijkste richtingen worden ondergeschikt, want de nieuwe strategie geeft er de voorkeur aan meer in te zetten op de ontwikkeling van de ‘alternatieve’ media op internet, de kweek van ‘opinieleiders’, de ontginning van een politiek middenveld onder de Cubaanse intellectuelen en de vestiging van een niet-communistisch links, dan op voortzetting van de sponsoring van de niet functionerende Cubaanse dissidentengroepen in Miami. Ofschoon deze laatste steun blijven ontvangen, gaan ze een ondergeschikte rol spelen.

De neo-contrarevolutionairen

Marco Rubio

Men begint het geld aan te wenden voor bijeenkomsten in Europa en de Verenigde Staten, waar de nieuwe spelers van de centrisme-strategie elkaar treffen. Met financiering verschijnen er diverse webpagina’s, terwijl andere bestaande projecten de nieuwe strategie omarmen en er zo een neo-contrarevolutionair communicatienetwerk ontstaat. De oude krachten van Miami hebben het maar te slikken, Maar dan komen er presidentsverkiezingen en de onvrede van de Amerikanen met het bestuur van de Democraten zorgt ervoor dat de Republikeinen, met Trump als president, terugkeren in het Witte Huis. De rode loper strekt zich weer uit voor de politieke fauna van Miami. Met de machtsrelaties uit balans is de noodzaak er nog niet om te zwichten voor enig akkoord. Veelzeggend genoeg publiceerde José Daniel Ferrer, met zijn politieke oppositiegroepering UNPACU deel uitmakend van de aan lager wal geraakte traditionele dissidenten, in de dagen voorafgaand aan de toespraak heel opportunistisch een open brief aan de president waarin hij hem vraagt om een beleidswijziging. Ten slotte lachte en applaudisseerde Marco Rubio mee met de rest achter de tribune van het Teatro Manuel Artime in Miami.

Mijn Cuba-beleid

De ‘contrarevolutionaire consensus’ stort in
Laten we eens kijken naar enkele reacties in de mediakringen van de centristen. Elaine Díaz, tijdens de regering van Obama begiftigd met een beurs voor Harvard en met financiering van haar digitale publicatie Periodismo de Barrio: ‘De maatregelen die president Trump vandaag afkondigde zijn pathetisch. (…) De maatregelen die hij vandaag afkondigde zijn niet respectloos jegens de Cubaanse regering, maar jegens de Cubaanse burgers. Ze zijn respectloos tegenover mij’ en ze besloot met: ‘Het kan dat het akkoord met Obama wordt verpest; maar onze waardigheid blijft intact. ‘ Hugo Cancio, eigenaar van het tijdschrift On Cuba die tegenover andere panelleden op de televisie van Miami de diplomatieke en commerciële toenadering tot Cuba verdedigde, evenals de culturele uitwisseling tussen Cuba en de VS waaraan hij met zijn bedrijf Fuego Entertainment deelnam, publiceerde een redactioneel artikel met de titel Un mejor acuerdo ¿Para quién?/Een beter verdrag – Voor wie? Citaat: ‘Toen Donald Trump afgelopen november de verkiezingen won, voelden we allemaal dat daarmee al het werk van vier jaar verraden werd. De spaarzame uitspraken over Cuba van de toenmalige presidentskandidaat waren niet bepaald bemoedigend. Hoe dan ook is de variabele factor Obama beslissend geweest in het proces van normalisering. En deze variabele zou vanaf dat moment buiten de vergelijking blijven.’ Het redactioneel artikel besloot met: ‘Voor wie zal een terugval met Cuba beter zijn? De enige die er baat bij heeft zou het verleden kunnen zijn. En we leven allemaal, Cubanen en Amerikanen, in het heden. Sta ons toe aan de toekomst te werken.’

Cuba Posible

Lenier González en Roberto Veiga, oprichters van Cuba Posible, een ‘laboratorium voor ideeën’.

Cuba Posible is een project  voortgekomen uit de stichting Open Society van de Amerikaanse magnaat George Soros, dezelfde stichting die de oprichting van dissidentengroepen in het oude communistische kamp financierde. Cuba Posible werd opgezet door voormalige medewerkers van het tijdschrift Espacio Laical, dezelfde mensen die in 2012, slechts twee weken na het sluiten van het akkoord met Marco Rubio, in Havana een ontmoeting hebben met Carlos Saladrigas, en hetzelfde project dat aan de vooravond van 16 juni haar reorganisatie presenteerde op de bijeenkomst van de Washington Office on Latin America (WOLA), nadat het in de voorgaande dagen als speerpunten had genoemd: ‘Het bewaken van de erfenis van Barack Obama. Ondersteunen van hen die opbouwen’. Verder was te lezen: ‘De president kan zich verplicht voelen om concessies te doen onder druk van het Cubaans-Amerikaanse rechtse kamp uit erkentelijkheid voor de stem van mensen uit deze groep ten gunste van zijn nieuwe wetgeving op het gebied van de gezondheidszorg (…) Trump weet dat hij bondgenoten nodig heeft in het overheersende perspectief van impopulariteit waarbinnen hij zich in eigen kring beweegt.’

Einde bestand?
Meteen na de toespraak publiceerde Cuba Posible een openbare brief gericht tegen de wijziging van politieke strategie. De website Cartas desde Cuba/Brieven uit Cuba van Fernando Ravsberg, dezelfde die ruchtbaarheid gaf aan de grote leugen van de militaire oefening Bastión 2016 als antwoord van de Cubaanse regering op de verkiezing van Donald Trump. (Deze militaire oefening was, aldus de staatsmedia, geen reactie op de uitverkiezing van Trump maar al veel eerder gepland. Redactie)  Ravsberg liet dit artikel kort voor de speech van Trump verschijnen: ‘Betekent dit het einde van het bestand tussen Cuba en de VS?’, waarin hij het volgende zei:  ‘Het is erg cynisch om te herhalen dat er een economische blokkade tegen Cuba kan worden ingesteld die alleen de heersende klasse raakt zonder de gewone Cubaan pijn te doen. De dissidente beweging, die nu feestviert, lijkt niet te begrijpen dat haar isolement juist voortkomt uit haar steun aan Washington tegen haar eigen mensen. Albert Einstein gaf ons het advies ‘Als je andere resultaten wilt, doe dan niet steeds hetzelfde’… Het is begrijpelijk dat de neo-contrarevolutionairen redenen hebben om hun afwijzing van de verandering door Trump duidelijk te maken.

‘Socialisme of de dood’

Financiële steun blijft
Maar als het aankomt op uitvoering in de praktijk betekent een verschuiving van centrisme als primaire naar secundaire beleidsstrategie niet dat de steun en financiering ervoor verdwijnt. De sponsoring is vervat in programmatische strategieplannen die niet afhankelijk zijn van de president van dienst, maar van het soort operaties dat de CIA en andere instituten van het geostrategische informatie- en interventieapparaat van de Verenigde Staten besluit te ontwikkelen. De regering van Obama formuleerde haar beleid publiekelijk nadat de CIA jarenlang de mogelijkheden had onderzocht om het gebruik van culturele infiltratie en psychologische oorlogsvoering toe te passen, en niet andersom. De projecten voor ‘alternatieve’ communicatie worden nog steeds gefinancierd. De tegenstelling tussen intellectuele en artistieke kringen enerzijds en de Cubaanse instituten anderzijds wordt nog steeds gestimuleerd. De sabotage van het revolutionaire discours en zijn wetgevende processen wordt nog steeds nagestreefd. Het idee van een sociaaldemocratie als oplossing van onze nationale problemen wordt nog steeds voorgedragen. Het bewerken van studenten en docenten aan de universiteiten, en ook van journalisten, gaat door. Op de sociale netwerken gaan ze door met het opzetten van een geruchtenmachine die het mogelijk maakt opiniematrixen in te voeren. De pseudorevolutie blijft ingezet worden ten dienste van de neo-contrarevolutie. Alles wat verdeelt, blijft maximaal benut worden.

De Amerikaans-Cubaanse relaties

Voortgaan
We twijfelen er niet aan dat we nieuwe ‘anti-Trumpreacties’ zien in de media van de centristen. Zelfs dat die weer gewoon zelf onderdeel van de strategie worden. Het communicatienetwerk van de centristen zal twee redenen hebben om ze te publiceren: Ten eerste een praktische. Als tendens van terreinverlies in het spel van de Amerikaanse politiek.  Ten tweede een publicitaire. Als middel om de sympathie te winnen van de Cubanen die zich zouden kunnen identificeren met die afwijzing. Wat dit tweede aspect betreft zijn wij het aan de revolutionairen, als individuele lezers of als communicatiemedia, organisaties en instituten verschuldigd om duidelijker te zijn dan voorheen. Nu is de allergrootste duidelijkheid meer noodzakelijk dan ooit tevoren. Voortgaan zoals Fidel  Ché beschreef: ‘Helderder dan het water van Varadero.’

Schijn-patriotten

Eerste Mei 2017: Daniel Llorente wordt afgevoerd na het tonen van de Amerikaanse vlag op het Plein van de Revolutie

Omdat de media van de neo-contrarevolutionairen op grote schaal hetzelfde zullen doen als  ze deden met het voorval van het individu met de Amerikaanse vlag tijdens de Eén 1 Mei-Parade: het gebruiken als werktuig om zich op passende wijze te ‘distantiëren’ van een dergelijk afschuwelijk gebeuren en om ons te verdelen, op basis van hoe wij ermee omgaan. Er is geen rationele manier van sympathiseren met Donald Trump, evenmin als een Cubaanse manier om dat met Marco Rubio te doen. De centristen maakten de afwijzing tot onderdeel van hun agenda en gebruikten hem als camouflage. Ze wilden hiermee goedbedoelende mensen lokken en zelfs revolutionairen. Het is niet uitgesloten dat ze zelfs een geest van zogenaamde ‘Cubaanse saamhorigheid’  voorwenden tegenover de ‘kwaadaardige aard’ van Trump. Ze willen ons bedriegen door zich voor te doen als patriotten, terwijl wij weten dat ze dat niet zijn. Ze proberen ons in te pakken door te beweren dat de echte vijand van de Revolutie, van het Socialisme en van het Cubaanse volk het beleid van Trump is, en niet dat van hun.

Waaraan denken zij? Raúl Castro aan het embargo dat gaat verdwijnen en Obama die hoopt op politieke veranderingen op het eiland.

Doel blijft omverwerpen
Wanneer er sprake is van allianties met een buitenlandse macht, bestaat er geen verschil tussen types als Marco Rubio en Carlos Saladrigas. Het gemeenschappelijke kenmerk is hun doel: het omverwerpen van de Revolutie, de herinvoering van het kapitalistisch systeem en Amerikaanse dominantie in Cuba. Daarom moeten de revolutionairen de rijen sluiten. Het centrisme en zijn exponenten zijn en blijven door hun geaardheid onderdeel van de contrarevolutie. Ook moeten wij revolutionairen niet spelenderwijs vervallen tot sufferds die bezig zijn met het ‘kleine leed’ en denken dat degenen die zich drukker maken om de ‘erfenis van Obama’ dan om de Cubaanse soevereiniteit, onze medestanders kunnen zijn. In onze ogen zijn er alleen verschillen tussen hen qua methode, maar in de grond hebben ze geen ideologie of politiek. Beiden willen ze de Revolutie vermorzelen. Op dezelfde manier als de Amerikanen een contrarevolutionair communicatieapparaat hebben opgezet, en dat niet gaan afbreken, zo moeten wij zonder tijd te verliezen doorgaan met de bouw van ons revolutionair communicatiefront, uitstijgen boven de pseudorevolutie, de neo-contrarevolutie benoemen en ons aansluiten bij de nieuwe revolutionairen.

Benoemen om te verbinden
Vergeet nooit dat wat ons bepaalt, precies dat is wat zij niet hebben: onze aard als die van Martí, Guiteras en Fidel. In deze media zullen allerlei zaken kunnen verschijnen, met allerlei intenties, maar dat wat ons wezenlijk onderscheidt is dat wij oog in oog met een nieuwe president van het yankee-imperialisme zeggen wat zij nooit zullen zeggen: Patria o Muerte/ Het Vaderland of de Dood. Con Patria, vivos y vencedores/Met het Vaderland, levend en overwonnenen.

Bron
* Javier Gómez Sánchez op de website La Pupila Insomne, 19 juni 2017
https://lapupilainsomne.wordpress.com/2017/06/19/unirse-centristas-y-revolucionarios-por-javier-gomez-sanchez
PDF
* El Centrismo en Cuba: Otra vuelta de tuerca hacia el capitalismo.  28 juni 2017, website La pupila insomne
Link
* Op de website van Cuba Posible staan diverse reacties over de derde weg of het centrisme, o.a. een reactie op de kritiek van blogger Iroel Sánchez.

Centrisme of derde weg leiden tot terugkeer kapitalisme

Regimegezinde intellectuelen en bloggers in Cuba waarschuwen al enkele maanden voor centrisme, volgens hen een kwalijke middenkoers tussen Revolutie en Contrarevolutie. O.a. de weblog La pupila insomne is spreekbuis van hen die waarschuwen voor de ‘zogenaamde onafhankelijke initiatieven’ van de nieuwe contrarevolutie. Blogger Iroël Sánchez herkent de ‘centristen’ aan hun woordgebruik. Ze nemen vaak termen in de mond als reformistisch, meerpartijensysteem, grondwettelijke en democratische veranderingen en kiesstelsel en nemen afstand van de traditionele contrarevolutie zoals we die al tientallen jaren kennen vanuit het ‘maffiose Cuba in Florida’. Iroël Sánchez publiceerde samen met getrouwe volgelingen van de revolutie als Enrique Ubieta, Elier Ramírez Cañedo, Javier Gomez Sánchez, Carlos Luque Zayas Bazán, Emilio Ichikawa, René Vázquez Díaz, Arnold August, Raúl Capote Fernández en Jorge Angel Hernández een boek met 19 bijdragen, getiteld El Centrismo en Cuba: Otra vuelta de tuerca hacia el capitalismo / Het Centrisme in Cuba: een nieuwe weg naar het kapitalisme. (zie pdf hieronder)

De auteurs wijzen voor de oorsprong van het centrisme naar de 17^e december 2014 toen de presidenten Obama en Castro hun toenaderingspolitiek presenteerden. De traditionele contrarevolutie, gevoed door opeenvolgende administraties in het Witte Huis had gefaald en maakte plaats voor diverse ‘zogenaamd onafhankelijke initiatieven’ in de vorm van journalistieke activiteiten, muziek of sociale media. De centristen verspreiden, aldus de auteurs, ook negatieve stereotypen over de revolutionaire instituten, in het bijzonder de Staat, de regering en de massaorganisaties. Ze verwijzen graag naar historische fouten van de revolutie zoals de homofobie, de UMAP’s of strafkampen en de jaren 1971-1975 Quinquenio Gris van de culturele en politieke censuur.  Ze volgen cursussen in landen als ‘de VS, Duitsland en Nederland’. Bovendien zijn het pleitbezorgers van de profsport.

De nieuwe vijanden

Cover juni 2017 van On Cuba

In regimegezinde publicaties wordt de nieuwe vijanden ook met naam en toenaam genoemd. De Cubaanse functionaris en fulltime blogger Iroel Sánchez somt in zijn artikelen de belangrijkste personen en initiatieven uit het Cubaans centrisme. Hij noemt Hugo Cancio, de uitgever van het tijdschrift OnCuba, die ‘de handelsbevordering met Cuba (en de opheffing van het embargo/de blokkade) combineert met regelmatige kritiek op het politiek regime van Cuba. Dat is de richting van de hoofdartikelen van het tijdschrift OnCuba van Hugo Cancio’. De voormalige medewerkers van het kerkblad Espacio Laical, Roberto Veiga en Lenier González, horen volgen Sánchez ook in deze rij van ‘gematigde critici’ thuis. Zij presenteerden het initiatief Cuba Posible en zij hebben zich ‘als eersten schuldig gemaakt aan het grote verraad aan de transitie van Raúl Castro’. Zij krijgen steun van Carlos Saladrigas, ondernemer en vicepresident van de Cuba Study Group. Saladrigas organiseerde met het kerkblad Espacio Laical al in 2012 een conferentie over het nieuwe Cuba-beleid van Obama tegenover Cuba. Iroël Sánchez merkt op dat het bezoek van Saladrigas aan Havana veel aandacht kreeg van de journalist/toen nog correspondent van de BBC, Fernando Ravsberg. Ravsberg werkt nu in Havana met zijn website Cartas desde Cuba en wordt door de samenstellers van El centrismo en Cuba ook beschouwd als een aanhanger van het centrisme. Ravsberg werd in februari 2017 door ‘revolutionaire bloggers’ bedreigd. De bijdrage van een van hen, Felix Edmundo Diaz, eindigde met de belofte dat wanneer Ravsberg zijn journalistieke werk op deze wijze zou voortzetten ‘zijn tanden uit zijn mond’ worden geslagen.

De Braziliaanse priester Frei Betto en oud-president Fidel Castro, 16 februari 2014.

Iroël Sánchez citeert tenslotte de Braziliaanse priester en vriend van het Cubaans regime om de ‘Amerikaanse annexatie van Cuba’ te concretiseren. Citaat: ’De Amerikanen weten heel goed dat zij Cuba niet kunnen annexeren, dat weten ze heel goed, maar ze hebben aspiraties van een symbolische annexatie’ en hij verwijst vervolgens naar de voorliefde van veel jongere Cubanen zich te hullen in T-shirts met de Amerikaanse vlag.

Bron
* Bijdrage van Manuel Henríquez Lagarde in het boek El Centrismo en Cuba: Otra vuelta de tuerca hacia el capitalismo / Het Centrisme in Cuba: een nieuwe weg naar het kapitalisme.
Linken
* De website Cubadebate met de bijdrage van Elier Ramírez Cañedo: De derde weg of de politiek van het centrisme in Cuba
PDF
* De Spaanstalige publicatie (185 pagina’s): Centrismo en Cuba: Otra vuelta de tuerca hacia el capitalismo

De ‘meute’ jaagt op journalist Ravsberg

Gisteren constateerde de journalist Fernando Ravsberg dat er een nieuwe campagne was begonnen tegen zijn website Cartas desde Cuba en tegen zijn persoon ‘met een felheid groter dan ooit. De cirkel sluit zich en de mogelijkheid bestaat dat de uitersten elkaar raken, maar zij zullen nooit overwinnen’.  Hij wijst erop dat er leugens over hem worden verspreid die zich in de hoofden van mensen moeten nestelen. ‘Ze zeggen dat ik een huurling ben (term waarmee het regime dissidenten omschrijft, redactie), maar ze zeggen niet wie mij betaalt. Zij weten heel goed dat ik van niemand geld ontvang, maar dat deert hen niet als de verdachtmaking maar werkt.’ Veel van de verdachtmakingen komen van bloggers in dienst van de Cubaanse staat zoals Iroel Sánchez (blog La Pupila Insomne), maar ook de partijkrant Granma liet zich niet onbetuigd.

In maart 2014 staakte de BBC de samenwerking met haar correspondent in Havana Fernando Ravsberg. Zijn weblog Cartas desde Cuba groeide in 7 jaar uit tot de meest gelezen weblog van BBC Mundo met de meeste reacties van bezoekers. In bijna 400 posts probeerde de BBC-correspondent Fernando Ravsberg ‘de Cubaanse werkelijkheid te schilderen voorbijgaand aan de anekdotes en probeerde ik mijn lezers dichter te brengen bij een context die nodig is om de ongewone werkelijkheid zoals die in Cuba, te begrijpen,’ zegt hij zelf. Zijn bijdrage over de misdadige wantoestanden in het Psychiatrisch Ziekenhuis van Havana, waar 30 patiënten vanwege de kou en verwaarlozing de dood vonden, behoorde tot de schokkendste. De BBC besloot in 2014 de berichtgeving over Cuba te wijzigen gezien de veranderingen in Cuba zelf; meer opvattingen, meer discussies en meer uiteenlopende gezichtspunten. Ravsberg liet weten daarmee niet akkoord te kunnen gaan en ging zelfstandig verder met zijn website Cartas desde Cuba. Hij sympathiseert met de Revolutie, is zeker geen dissident, maar nam het wel op voor ontslagen medewerkers bij Cubaanse staatsmedia, censuur op filmfestivals, het ontslag van kritische economen zoals Everleny Pérez en pleitte voor meer vaart in de veranderingen die Raúl Castro in 2006 is begonnen. Op diverse websites zoals Diario de Cuba wordt Ravsberg er nu aan herinnert dat hij weigerde te protesteren toen ‘de meute op anderen jaagde’, zoals de journalisten die in 2003 tijdens de Zwarte Lente werden gearresteerd.

Zijn critici schrijven o.a. dat Ravsberg deel uitmaakt van een samenzwering van ‘internationale informatiemonopolies’ gericht tegen de Cubaanse Revolutie. Deze keer was de aanleiding voor de campagne een artikel dat hij publiceerde over de trage ontwikkeling en de bureaucratische rompslomp rond kleine zelfstandigen of cuentapropistas. Het artikel verscheen op 10 januari op deze Cubaweblog onder de titel Groei kleine zelfstandigen verloopt met slakkegang.
De bijgevoegde illustratie toont een schildpad met de kleuren van de Cubaanse vlag op zijn schild en sporen die hij trekt. ‘Ravsberg heeft onze vaderlandse symbolen beledigd’, luidde de kritiek. Ravsberg wijst erop dat je dergelijke kritiek niet hoort wanneer een groep sportlieden, rumbaspelers of musici de vlag gebruiken als kleding. En de Cubaanse media gebruiken tientallen afbeeldingen waarbij de vlag is getekend in een hand, op het gezicht of op een gebalde vuist. Desondanks excuseerde Ravsberg zich tegenover die Cubanen die oprecht beledigd waren. Hij voegt er aan toe dat de autoriteiten hem daar nooit om vroegen. Wel sprak redacteur Pedro de la Hoz van Granma over ‘de groteske manipulatie van een van onze vaderlandse symbolen die niemand kan laten passeren’. De lezers van de partijkrant Granma reageren bijna allemaal met instemming op het commentaar, zoals Anita: ‘Fernando Ravsberg valt onze Cubaanse vlag aan, door deze op een schildpad te plakken, het is de grootste belediging die ik ken. Ik weet niet tot wanneer we deze en andere señoritingos, gringo’s die hun macht misbruiken, accepteren….Stop er mee; vrijheid te verwarren met bandeloosheid’.

Rijke middelen
Ravsberg, die op dit moment werkt voor het dagblad Publico de España en voor zijn blog Cartas desde Cuba, concludeert dat ‘voor de extremisten de enige waarheid hun waarheid is.’ Hij gaat verder niet in op de vraag wie precies degenen zijn die campagne voeren – hij spreekt over obscure krachten –  en zegt over hen: ‘De extremisten kunnen rekenen op allerlei middelen, institutionele steun, uitstekende ADSL-verbindingen met internet, kantoren, auto’s, benzine, dollars voor reizen naar het buitenland, en een leger van journalisten, informaticamensen, lay-out medewerkers en een secretariaat. En met al deze middelen, die hen ter beschikking staan, voelen zij zich bedreigd door een blog dat wordt gemaakt door een journalist vanuit zijn eigen huis met een houtje-touwtje- internet. Zij vrezen de geloofwaardigheid die wij hebben verworven en die zij nooit hebben gehad.’ In 2016 verdubbelde het aantal lezers van het blog Cartas desde Cuba en telde het bezoekers uit 162 landen.

De gewraakte tekening van de schildpad met de Cubaanse vlag, die uiteindelijk door Ravsberg van zijn website werd verwijderd

Optimisme
Ravsberg denkt niet dat ‘de meute van cybersoldaten in staat is zoveel druk op de autoriteiten uit te oefenen zodat zij ons uitschakelen’. Hij citeert de Cubaanse vrijheidsheld José Martí die eens zei dat ‘een principe uit de diepste kelders, sterker is dan een leger’. Volgens Ravsberg is met het huidige internet, blogs en informatieve websites deze waarheid het dubbele waard want ‘deze kelder heeft een galm die doorklinkt tot in de verste uithoeken van de wereld’. En hij herinnert aan de hulpeloze rol die deze cybersoldaten in dienst van de staat, speelden in de zogeheten informatieoorlog met de VS en die mislukte. ‘Honderden Cubaanse collega’s, binnen en buiten de officiële media, eisen een andere journalistiek die doelmatig, serieus, diepgravend en evenwichtig is en die daardoor geloofwaardig wordt.’ (…) ‘En terwijl het land verandert, wordt de meute die ons achtervolgt wanhopiger. Ze roept de regering op de macht te gebruiken omdat zij zelf niet in staat zijn, deel te nemen aan het gevecht om de ideeën, waar men strijdt met argumenten en met voorstellen,’ aldus Ravsberg.

Bronnen
* Website Cartas desde Cuba, 22 januari 2017 met de reacties van 125 bezoekers.

Linken
* Op 26 augustus 2016 publiceerde deze Cubaweblog: Journalistenbond  suggereert verbanning van een kritische journalist

Raúl Castro in gezelschap van blogger Iroel Sánchez (midden)

* De weblog La Pupila Insomne speelt een grote rol in de campagnes tegen Ravsberg,maar ook tegen het modieuze magazine On Cuba. Redacteur Iroel Sánchez is blogger in dienst van de Cubaanse staat. In het begin van deze eeuw was hij directeur van het Cubaans Instituut voor het Boek. Hij speelde een belangrijke rol bij de vervolging en intimidatie van schrijvers die zich wensten uit te spreken tegen de golf van onderdrukking en arrestaties in maart 2003 van de leden van de Groep van 75. Hij leidt nu het Oficina para la Informatización de la Sociedad en is eindredacteur van de blog La Pupila Insomne.
– In de marge van een recent debat, La Pupila Insomne, 21 januari 2017
– De weblog La Pupila Insomne (13 januari 2017): Ravsberg: van belediging tot manipulatie door Carlos Luque Zayas Bazan

Kritiek staatsblogger op invloed Amerikaanse muziekcultuur

Iroel Sánchez, blogger in dienst van de Cubaanse staat, heeft zich beklaagd over het grote culturele aanbod uit ‘het Noorden’ en de aandacht daarvoor in de media. Waarom zoveel aandacht voor de opnames van Fast&Furious in Havana, een modeshow van Chanel en de uitstalling van enkele auto’s van Agent 007. En geen woord over het concert van de Chileense muziekgroep Inti Illimani!?

In 2008 trad Inti Illimani op in de Amsterdamse Melkweg met het programma: Allende 100 jaar, 1000 dromen.

Citaat: Inti Illimani, de legendarische Chileense muziekgroep met bijna 50 jaar geschiedenis, en een van de mythische muziekgroepen uit de Latijns-Amerikaanse muziek, verbonden met de sociale en anti-imperialistische strijd op het continent en bekend in heel de wereld. De groep was in juni in ons land, nam een cd op in de Studio Abdala en gaf een concert samen met Pancho Amata,  in de Fábrica de Arte Cubano. Maar de pers in ons land besteedde er geen letter aandacht aan. Hetzelfde overkwamen Lila Downs en Ismael Serrano die hier ook een concert gaven’, aldus  Sánchez op zijn blog La Pupila Insomne.

Contrast
Hij vergelijkt de aandacht in de Cubaanse staatsmedia voor deze concerten met die voor de opnames in Havana van de Amerikaanse serie Fast and Furious en de modeshow in Parque Central van Chanel. Ook de expositie met enkele auto’s van Agent 007 heeft zijn ergernis gewekt. ‘De veranderende houding van de Amerikaanse politiek tegenover Cuba heeft wat eerst nog een ketterij was, zoals een bezoek aan het eiland dat eerder verboden was, tot een mode gemaakt en aantrekkelijke business voor de grote culturele industrie’. De blogger meent dat in deze  nieuwe contekst ‘de stortvloed die uit het Noorden komt’ juist datgene uitwist ‘wat ons anders maakt en uiteindelijk aantrekkelijker.’

Link
* Blog La Pupila Insomne

Staatsblogger wantrouwt bedoelingen Google

Iroel Sánchez, blogger in dienst van de Cubaanse staat, meent dat Google de Cubanen wil opsluiten in ‘een digitale gevangenis’. Twee directieleden van het Amerikaanse bedrijf bezochten afgelopen week het eiland om te spreken over de verbetering van de infrastructuur voor het Cubaanse internet. Iroel Sánchez wantrouwt de bedoelingen van de Amerikaanse onderneming. Ook het Amerikaanse bedrijf Twitter voerde gesprekken met de Cubaanse overheid.

De twee directieleden, Brett Perlmutter van Google Ideas en Brehanna Zwart van Google Access & Energy, reisden naar Cuba enkele dagen nadat via een blogger het plan van aanpak van de Cubaanse autoriteiten voor internet was uitgelekt. Volgens dat plan zou 50% van de woningen in Cuba in 2020 op internet zijn aangesloten. Onduidelijk bleef of het hier om een aansluiting op het wereldwijde web of de Cubaanse gecensureerde versie van internet gaat. Een woordvoerder van Google liet weinig los over het besprokene, maar wees op de unieke situatie in Cuba. Het land zou door de huidige achterstand op internetgebied, de fase van bekabeling kunnen overslaan en direct gebruikt kunnen maken van mobiele verbindingen via telefoons en tablet.

Google-filantropie
Blogger Iroel Sánchez schrijft nu dat Google het land wil opzadelen met een model dat ook in Afrikaanse landen werd toegepast en de Cubanen zou dwingen tot een ‘digitale gevangenis’ met het leugenachtige smoesje dat ‘iets beter dan niets is.’ Hij verwerpt elke aanbod dat van Google komt en meent dat ‘de Googliaanse filantropie een bijkomende reden is om ons ritme bij de invoering van internet op te voeren’.

Twitter
Het Amerikaanse bedrijf Twitter sprak woensdag met de Cubaanse overheid over de mogelijkheid Twitterdiensten in Cuba te verspreiden, aldus Politico.

Linken
* Tekst van Iroel Sánchez op de weblog La Pupila Insomne, 17 juni 2015
* Gazette Review, 6 juni 2015 over de plannen van Google met Cuba

Loodzware Rugzak verliest van Pakket (2)

De bedoeling van de promotoren van Mi Mochila is ook kritische informatie over de Cubaanse regering af te remmen want televisiezenders in Florida en historische documentaires geven vaak een ander beeld van de historie dan het officiële verhaal van de Cubaanse autoriteiten.

De 29-jarige Rodney in Havana gaat nooit naar de bioscoop en kijkt ook niet naar de Cubaanse televisie: ’Het Pakket is voor mij genoeg. Het officiële aanbod is smakeloos. Programma’s als die van Oscar Haza (Haza presenteert de populaire nieuwsrubriek Ahora bij Mega TV), de kopieën van Revolico (een soort Cubaanse Marktplaats, red) die hier zo populair zijn en alle humor die ze in Miami hebben over Cuba, ontbreken.‘.
Bij het Pakket heb je veel meer soaps, realityshows, wegwerptelevisie terwijl het initiatief van Joven Club vooral belerend is. Roxana López Velázquez, informaticaspecialist van Mi Mochila, verzekerde de officiële pers dat het aanbod van Mi Mochila dat van El Paquete overstijgt vanwege ‘de kwaliteit en het feit dat veel materiaal moeilijk verkrijgbaar is’. De inhoud van Mi Mochila wordt door een groot aantal officiële organisaties bepaald zoals het Instituto Cubano del Libro, het Instituto Cubano de Cine, Radio y Televisión, het Instituto Cubano del Arte e Industria Cinematográfica, de Asociación Hermanos Saíz, de Fundación Ludwing de Cuba, de Consejo de Artes Escénicas, de Estudios fílmicos del MININT, de Instituto de la Música, de nationale Bibliotheek en CITMA, allemaal overheidsinstanties.

Einde Pakket en Rugzak in zicht?
De toekomst van Mi Mochilla is ongewis. Organisatoren als Raúl Vantroi Navarro Martínez, zeiden september vorig jaar in de officiële krant Juventud Rebelde dat Mi Mochila ‘op dit moment gratis wordt verspreid’, maar de weg naar commercialisering ligt open, juist op het moment dat er ook meer betaald moet gaan worden voor het gebruik van diensten in diverse Joven Club. Een medewerker van Joven Club in de wijk La Lisa in de hoofdstad zegt: ‘Als je wilt dat de mensen voor Het Pakket betalen, zul je het aanbod moeten vergroten en verbeteren.’ Maar volgens hem zijn de dagen zowel voor het officiële Mi Mochila als voor El Paquete geteld: ’Wie wil er nog Pakket of Rugzak als we internet hebben?’

Bron
* 14ymedio, Orlando Palma, 4 juni 2015

INTERNET VOOR IEDEREEN
Volgens de journalist Osmar Laffita Rojas, ook woonachtig in Havana, is deze conclusie van een medewerker van Joven Club voorbarig en te optimistisch. Rojas publiceerde een artikel op dezelfde website Diario de Cuba (2 juni 2015) waarin hij beschrijft waarom Cuba het laagste percentage internetaansluitingen van Latijns-Amerika telt en waarom het illusoir is te denken dat het huidige regime vrijheid van informatie en vrijheid van meningsuiting zal bieden.

Rojas stelt dat het antidemocratische handelen van de dictatuur vastgelegd is in de Grondwet van de Republiek, met name in Artikel 53 waarin het recht van burgers erkend wordt op het vrije woord en vrije pers binnen het kader van de ‘socialistische samenleving’. In de partijkrant Granma van 14 mei beschrijft Onaisys Fonticoba een beeld alsof Cuba het digitale tijdperk en de informatiesamenleving is binnengetreden. Maar eind 2014 bezette Cuba een van de eerste plaatsen op de ladder van informatica-analfabetisme. Toch concludeert Granma: ‘Cuba telt 3 miljoen inwoners die toegang tot het net hebben, inclusief email en internet.’ Maar de officiële cijfers (april 2015) van het Cubaanse Bureau voor de Statistiek (ONEI) spreken dit tegen. Volgens ONEI  telt het land 688 telefooncentrales waarvan er 616 gedigitaliseerd zijn. Eind 214 waren er 1.288.463 vaste telefoonlijnen waarvan er 1.271.359 gedigitaliseerd, 99,6% van het totaal, waren. Het Cubaanse staatsbedrijf ETECSA zegt dat men geen internet kan aanbieden, ook niet aan personen die het kunnen betalen, gezien de beperkte financiële mogelijkheden en de technologische problemen die vooral worden veroorzaakt door het embargo van Washington. Volgens Rojas is dit een vals argument en spelen geen technologische, maar politieke achtergronden een rol bij de achterstand die Cuba heeft. In het genoemde verslag staat ook vermeld dat in Cuba 1.014.400 computers zijn geregistreerd waar van er 515.400 met internet zijn verbonden. 2.923. 000 mensen komen op een andere manier op het internet, maar de meerderheid kwam dan niet op het wereldwijde internet, maar op het gecontroleerde internet in Cuba ook wel intranet genaamd.

‘Ik waarschuw je; geloof niet alles wat je op internet ziet.’
‘Waarom niet, ik heb jarenlang alles geloofd uit de partijkrant Granma.’

Extreme controle
Toegang tot internet wordt slechts verleend aan universiteiten, wetenschappelijke instituten, nationale leiders van de massaorganisaties, nationale en provinciale leiders van de Cubaanse Communistische Partij, een selecte groep van journalisten, de meest getrouwe leden van de schrijversbond UNEAC, enkele intellectuelen en leiders van belangrijke ondernemingen in de nationale economie. Het totale aantal is onbetekenend. De regering wijst ook graag naar de 166 internetkantoren van ETECSA, de 95 internetzalen van de Joven Clubs en de 89 die functioneren in hotels en op vliegvelden. Maar in de artikelen over dit onderwerp in Granma blijft onvermeld dat er in de lokalen van ETECSA en de Joven Clubs 2,25 dollar per uur moet worden betaald en in de hotels en op de vliegvelden 6 tot 10 dollar. Cubanen verdienen gemiddeld 23 dollar per maand en voor hen is dat onbereikbaar, aldus Rojas.

*  Granma van 14 mei 2015 met het artikel van Onaisys Fonticoba

ANGST VOOR INTERNET
De groeiende onrust bij de Cubaanse autoriteiten voor intenet  werd afgelopen week duidelijk tijdens een conferentie die werd gehouden in Havana over ‘politieke communicatie en de digitale wereld van 2015’. Vertegenwoordigers van Cuba en Venezuela toonden zich daar tegenstander van de vrije verspreiding van informatie omdat de gebruikers ervan toegang hebben tot producten die zijn gemaakt door ‘hen die de macht hebben’ en dat gaat in tegen ‘de nationale soevereiniteit.’ Iroel Sánchez, blogger in dienst van de staat, constateerde dat ‘de sociale netwerken zich hebben onderworpen aan de neoliberale woestijn van de jungle’ en hij drong erop aan hier een einde aan te maken.

Link
* De weblog La Pupila Insomne van Iroel Sánchez over de conferentie in Havana over de noodzaak internet in te perken.

Staatsblogger doet aanval op magazine OnCuba

De officiële blogger Iroel Sánchez heeft maandag twijfel gezaaid bij de juridische positie van het tijdschrift OnCuba, dat in Cuba op papier én als internetmagazine wordt verspreid. OnCuba wordt uitgegeven door de Cubaans-Amerikaanse zakenman Hugo Cancio, die behalve dat hij een glossyachtig tijdschrift kan uitbrengen in Cuba, ook een heel enkele keer kritiek uit op de situatie in het land. Volgens Iroel Sánchez zou de aanwezigheid van een uitgeverijkantoor in Havana ‘een mogelijke schending’ van de Cubaanse grondwet betekenen.

OnCuba opende enkele jaren geleden een kantoor in Havana waar diverse Cubaanse journalisten werkzaam zijn. Volgens Iroel Sánchez is de aanwezigheid van zo’n redactielokaal in strijd met de grondwet ‘die volgens artikel 530′ zegt dat de communicatiemedia ‘in geen enkel geval een voorwerp van particulier eigendom’ mogen zijn. De insinuatie van Sánchez kwam vlak nadat OnCuba een artikel had gepubliceerd over de leefomstandigheden van de familie van Reynaldo Villafranca, een verpleger die in Afrika overleed aan malaria. Sánchez noemt de reportage geschreven door Carlos M. Álvarez, ‘een ethische misstap door de moeilijke omstandigheden aan het licht te brengen van een Cubaanse ontwikkelingswerker die overleed terwijl hij deel uitmaakte van de brigade die in West-Afrika strijd voert tegen ebola.’

Revista OnCuba, een exemplaar uit 2013

Kritiek Cubaanse Vijf
Hij wijst ook op een eerder commentaar van OnCuba toen de uitgever en ondernemer Hugo Cancio kritiek uitte op de wijze waarop de Cubaanse musicus Francis del Río in Miami partij koos voor de Cubaanse vijf spionnen. Sánchez op zijn blog: ‘OnCuba is een als buitenlandse correspondentschap geaccrediteerde publicatie die de mogelijkheid heeft een Cubaanse journalist op één dag zijn maandinkomen te doen verdienen. Zij heeft toegang tot informatie en het contracteren van medewerkers, die aan geen enkele buitenlandse publicatie waar ook te wereld wordt toegestaan’. Hoewel hij toegeeft niet alle details te kennen, concludeert Sánchez dat het hier om ‘een buitenlandse publicatie’ gaat en hij herinnert uitgever Cancio aan de welwillendheid van het regime in dit opzicht.

Linken
* OnCuba

Iroel Sánchez (midden) naast president Raúl Castro

Noot
* Iroel Sánchez was in het begin van deze eeuw, directeur van het Cubaans Instituut voor het Boek. Hij speelde een belangrijke rol bij de vervolging en intimidatie van schrijvers die zich wensten uit te spreken tegen de repressie in maart 2003 van de leden van de Groep van 75.
Hij leidt nu het Oficina para la Informatización de la Sociedad en is eindredacteur van het blog La Pupila Insomne. Een bezoeker van de Diario de Cuba vraagt zich af: ‘Sinds wanneer maakt Iroel Sánchez zich zorgen over de toepassing van de Grondwet in Cuba??? Als iemand een antwoord heeft, laat dit hier dan weten.’

Staatstwitteraar boos over kritiek op filmaanbod overheid

La Mochila (de Rugzak) zou de concurrentie aan moeten gaan met het populaire Paquete, het illegale televisie-aanbod dat via usb-sticks of dvd zijn weg vindt naar honderdduizenden Cubaanse consumenten. La Mochila moest het weerwoord worden van de Cubaanse overheid. Nu blijkt dat in drie weken 500 personen het aanbod van La Mochila hebben gedownload. Wie daar enig leedvermaak bij toont kan rekenen op een bestraffend woord van de officiële staatsblogger Iroel Sánchez want die persoon ‘beschimpt de Revolutie’.

Iroel Sánchez: De veldslag moet gewonnen worden op het terrein van de verbeelding’

Maar Iroel Sánchez van de weblog La pupila insomne blijft optimistisch: ‘Wat zal er een gejuich op gaan als La Mochila wordt uitgebreid tot alle 600 computerclubs voor jongeren in het hele land en op andere locaties’ Maar een medewerker van een van deze Clubs – onderdeel van de communistische jeugdbeweging – spreekt van een bij voorbaat mislukte operatie om ‘de concurrentie aan te gaan met de veelgevraagde Paquetes‘ (…),’waar iedere belangstellende gratis kan genieten van films, documentaires, series en muziek’.

Jongeren actief achter een computer in Joven Club

Weinig enthousiasme
En de medewerker constateert dat ‘La Mochila op weinig enthousiasme kon rekenen en maar weinig gewone Cubanen deze nieuwe service van de Joven Club kennen.’ Blogger Iroel Sánchez betreurt het dat La Mochila nog maar op 15 computerclubs in het land in gebruik is als experiment. Hij beschuldigt de critici ervan ‘de Cubaanse Revolutie te beschimpen’ en schrijft dat deze kritiek slechts bedoeld is om ‘de tekortkomingen uit te vergroten en de glans ervan te minimaliseren.’

Link
* Zie ook deze Cubaweblog van 20 juli 2014: de Cubaanse televisie verliest de strijd van Paquete
* De website Diario de Cuba over de kritiek van Iroel Sánchez

Twitteraffaire; een nieuwe horde voor kritische bloggers?

De onthulling dat een Amerikaanse overheidsorganisatie geprobeerd heeft in Cuba een eigen twitternetwerk te ontwikkelen, vormt een nieuwe uitdaging voor onafhankelijke bloggers en ballingengroepen die werken aan een grotere toegankelijkheid voor Cubanen van internet en andere sociale media. De bekendste en prominentste is Yoani Sánchez,  die precies 7 jaar geleden begon met haar blog Generación Y en die ongeveer 600.000 volgers op Twitter heeft en op het punt staat in Cuba een eigen digitale nieuwsbrief te lanceren.

Het persbureau Associated Press die de informatie over het Twitternetwerk als eerste publiceerde, vroeg zich in een vervolgartikel af wat de gevolgen kunnen zijn voor de bloggerwereld in Cuba. De Washington Post noemt de kritiek op het project (‘keren we terug naar de Koude Oorlog?’) overdreven: ‘Als er iemand vast zit in het verleden, dan zijn het de Castro’s die vasthouden aan een niveau van politieke controle dat overal- behalve in Havana en Pyongyang –  uit de tijd is. Critici van het ZunZuneo programma zouden daar beter hun energie in kunnen stoppen.’

In vroegere jaren probeerden groepen in het buitenland Cubanen te helpen door het versturen van computers, laptops en usbsticks. Yoani Sánchez benadrukte steeds dat zij daarbij niet werden geholpen door de Amerikaanse regering. Maar de recente berichtgeving van het persbureau Associated Press dat de overheidsinstelling USAID (U.S. Agency for International Development) de ontwikkeling en de financiering van een mobiel netwerk voor 68.000 mensen ontwikkelde, kan schadelijk uitwerken voor personen als Sánchez. ‘Het maakt het Yoani Sánchez moeilijker de dingen te doen die ze wil doen,’ zegt Andy Gomez, een Cubaanse-Amerikaan werkzaam aan de Universiteit van Miami en beleidsadviseur voor Poblete Tamargo. ‘De Cubaanse regering kan gemakkelijker roepen: ‘Zie je wel het is opgezet met geld van USAID.’ Uit documenten gepubliceerd door AP blijkt dat Sánchez verschijnt op een lijst van markante personen waarvan wordt gezegd dat zij gebruik kunnen maken voor hun Tweets van het zogeheten ZunZuneo SMS platform. Het netwerk is vernoemd naar ZunZuneo, de bekende Cubaanse kolibrie. Maar Ted Henken, docent aan het Baruch College die medeorganisator was van de reis van Yoani Sánchez door de VS, gelooft niet dat zij er op langere termijn last van ondervindt.’ Op korte termijn kan het Twitterproject dat tussen 2010 en 2012 functioneerde en 60.000 deelnemers in Cuba telde, de blogster wel raken.’

Cartoon uit de officiele media in Cuba

‘Neokoloniaal kapitalisme’ herstellen
De hernieuwde scepsis over dissidenten en ballingen in het eiland werd vrijdag jl. direct duidelijk in de officiële media. Het staatspersagentschap Prensa Latina citeerde uit een toespraak van president Raúl Castro die op 1 januari van dit jaar waarschuwt voor ‘pogingen om op subtiele wijze het neoliberale gedachtegoed te introduceren en de wensen het neokoloniale kapitalisme te herstellen.’ En Prensa Latina onderstreept enthousiast het gelijk van Raúl Castro: ‘Castro’s aanklacht over pogingen tot destabilisatie door de VS werden afgelopen week bewaarheid met de onthulling van een plan om in samenwerking met een Amerikaans agentschap de Cubaanse jeugd over te halen tot de contra-revolutie,’ aldus Prensa Latina.

Tiranie ondermijnen is geen schande
Het commentaar van de Washington Post is duidelijk. ‘Het ZunZuneo project zou moeten worden toegejuicht’ en de krant citeert het jaarverslag van Human Rights Watch 2014 over Cuba. ‘De regering controleert alle media-uitingen in Cuba en beperkt de toegang tot informatie van buiten. Men beperkt op ernstige wijze de vrijheid van expressie. Slechts een klein deel van de Cubanen kan onafhankelijke websites en blogs lezen vanwege de hoge kosten en de beperkte toegang van internet.’ De krant bekritiseert de berichtgeving van Associated Press over ‘een geheim plan’ dat in werkelijk geen geheim was en dat bedoeld was om de communistische regering van Cuba te ondermijnen ‘alsof het iets schandaligs is een tirannie te ondermijnen.’ De krant vraagt zich enkel af over het wel verstandig is geweest de Twitteroperatie door USAID te doen uitvoeren omdat ‘deze organisatie slecht toegerust is voor zo’n politieke gevoelige operatie.’

Informatieblokkade doorbreken
Inmiddels heeft USAID ook gereageerd op de ontstane commotie en benadrukt dat het Twitterpoject in Cuba ‘niet verschilt’ van soortgelijke projecten in andere landen waar ‘repressieve of autoritaire regimes personen willen afsluiten van de buitenwereld’ en dat dergelijke activiteiten bijdragen aan ‘de versterking van de civil socviety en de promotie van de mensenrechten.’ USAID geeft aan dat er geen sprake is van een geheime operatie en verwijst naar de begrotingen die tussen 2008 en 2013 door het Congres werden goedgekeurd. Die informatie was zeker niet geheim en, aldus de USAID, is de operatie geheel in lijn met een belangrijke doelstelling van het Cubaprogramma van de USAID namelijk ‘de informatieblokkade’ doorbreken en de ‘uitwisseling van informatie tussen Cubanen te versterken.’

Linken
* Het eerste artikel van AP over de Twitteroperatie, 3 april 2014
* USAID beantwoordt 8 vragen over de Twitteroperatie
* Commentaar van de Washington Post van 3 april 2014
* ZunZuneo: La historia es más larga y continúa / De geschiedenis is groter en gaat door, geschreven door de regimegezinde blogger Iroel Sánchez op de website Rebellion
* Cubadebate over De vreemde naam voor een mislukking